ႏြံထဲက ၾကာ

ဖန္ငၿမိဳ႕နယ္ရွိ ၾကယ္ငါးပြင့္အဆင့္ KHOA LAK SEA VIEW ဟုိတယ္တြင္ စားဖိုမႉးအကူအျဖစ္ အလုပ္လုပ္ေနသည့္ ကိုစိုးေဇာ္ေဇာ္ (ဓာတ္ပံု - ဧရာဝတီ)

ထုိင္းႏုိင္ငံေတာင္ပိုင္း ဖူးခက္ခရိုင္ ဖန္င ၿမိဳ႕နယ္မွာရွိတဲ့ အဲဒီဟိုတယ္ႀကီးရဲ႕ ေရွွ႕မွာေတာ့ ျဖဴစင္တဲ့ စားဖိုေဆာင္ဝတ္စံုကို ေခါင္းကေန ေျခဖ်ားအထိ အျပည့္အစံု ဝတ္ထားတဲ့ ျမန္မာႏုိင္ငံသား လူငယ္တဦး ရပ္ေနပါတယ္။ သူကေတာ့ ဒီဟိုတယ္ ႀကီးမွာ စားဖိုမႉးအကူအျဖစ္ အလုပ္ဝင္လုပ္ေနတဲ့ အသက္ ၁၈ ႏွစ္အရြယ္ ကိုစိုးေဇာ္ေဇာ္ပါ။

“ဒီေန႔ အလုပ္နည္းနည္းပါးလို႔ အခုလို ထြက္စကားေျပာႏုိင္တာ” လို႔ သူက ဆိုပါတယ္။

မြန္ျပည္နယ္ သံျဖဴဇရပ္ဇာတိျဖစ္တဲ့ မြန္တုိင္းရင္းသား တဦးျဖစ္သူ ကိုစိုးေဇာ္ေဇာ္ဟာ ျမန္မာျပည္မွာ တတိယတန္းအထိပဲ ပညာသင္ခဲ့ရၿပီး စီးပြားေရးေၾကာင့္ မိဘေတြ ထုိင္းႏုိင္ငံေတာင္ပိုင္းကို ေရႊ႕ေျပာင္းလာရာမွာ လိုက္ပါခဲ့ရသူပါ။ သူ႔ဘခင္က မြန္ေက်ာင္းမွာပဲ တက္ခဲ့ဖူးၿပီး မိခင္ကေတာ့ အတန္းပညာ မသင္ခဲ့ရဘူးလို႔ သူက ေျပာပါတယ္။

ကိုစိုးေဇာ္ေဇာ္ရဲ႕ မိဘေတြဟာ တျခား ေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမား အမ်ားစုလိုပဲ ဖန္ငၿမိဳ႕နယ္ထဲက ေရာ္ဘာ ေတာေတြထဲမွာ ေရာ္ဘာေစးျခစ္၊ ေရာ္ဘာျပားဖိတဲ့ အလုပ္ကို လုပ္ကိုင္ၾကသူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ေျပာင္းေရႊ႕လာတဲ့ ကိုစိုးေဇာ္ေဇာ္ဟာ ဖန္င ၿမိဳ႕နယ္ထဲမွာ ပညာေရးနဲ႔ ဖြံ႕ၿဖိဳး တိုးတက္ေရး ေဖာင္ေဒးရွင္း (FED) က ဖြင့္ထားတဲ့ ေက်ာင္း တေက်ာင္းမွာ တျခားေသာ ေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားေတြရဲ႕ သားသမီးေတြလိုပဲ ပညာ ဆက္သင္ခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္။

“၆ တန္းေအာင္ေတာ့ က်ေနာ့္ကို အေမတို႔က ေက်ာင္းထြက္ၿပီး အလုပ္လုပ္ခုိင္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္က ေက်ာင္းဆက္ တက္ခ်င္လို႔ အားတဲ့အခ်ိန္ အလုပ္လည္း ဝိုင္းလုပ္ပါ့မယ္၊ ေက်ာင္းလည္း တက္ပါရေစဆိုၿပီး ေျပာလို႔ လူငယ့္သိပၸံ ေက်ာင္းမွာ ဆက္တက္ခြင့္ရတာ” လို႔ ကိုစိုးေဇာ္ေဇာ္က ေျပာျပပါတယ္။

ထုိင္းႏုိင္ငံေတာင္ပိုင္းဟာ တျခားေဒသေတြထက္ အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္း မ်ားတယ္လို႔ ဆိုရမွာပါ။ ေရလုပ္ငန္း၊ ငွက္သိုက္ လုပ္ငန္း၊ ေရာ္ဘာေစးျခစ္တဲ့ လုပ္ငန္း၊ ေဆာက္လုပ္ေရး လုပ္ငန္း၊ စားေသာက္ဆုိင္၊ ဟိုတယ္နဲ႔ တည္းခိုေဆာင္ လုပ္ငန္း စသည္ျဖင့္ အလုပ္ေတြအမ်ားႀကီး ရွိတာေၾကာင့္ မိဘေတြဟာ သားသမီးေတြ အသက္ ၁၂ ႏွစ္ ၁၃ ႏွစ္ေလာက္ ေရာက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ေက်ာင္းကထုတ္ၿပီး အလုပ္ခြင္ကို ဝင္ေစခ်င္ၾကပါတယ္။

ကိုစိုးေဇာ္ေဇာ္ရဲ႕ မိဘေတြဟာလည္း တျခားအလုပ္သမား မိဘေတြလိုပဲ သားျဖစ္သူကို ေရာ္ဘာေစး ဝင္ျခစ္ေစခ်င္ခဲ့တာပါ။

ေရာ္ဘာေစး ျခစ္တဲ့လုပ္ငန္းဟာ လစာနဲ႔ လုပ္ရတာမဟုတ္ဘဲ ရတဲ့ ေရာ္ဘာျပားကို ပိုင္ရွင္သူေဌးနဲ႔ အခ်ိဳးက် ခြဲေဝ ယူရတာေၾကာင့္ ျမန္မာေရႊ႕ေျပာင္း အလုပ္သမားေတြအတြက္ လုပ္ရင္ လုပ္ႏုိင္သလို ဝင္ေငြရႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း သူတို႔ေတြဟာ မိသားစုလိုက္ အိမ္ရွိလူကုန္ လုပ္ကိုင္လိုၾကတယ္။

လူငယ့္သိပၸံေက်ာင္း စာသင္ခန္း (ဓာတ္ပံု - ဧရာဝတီ)

“ကေလး အမ်ားစုက ၆ တန္းေအာင္ၿပီးသြားရင္ လူငယ့္သိပၸံ ေက်ာင္းကို ဆက္မတက္ၾကေတာ့ဘူး။ မိဘေတြ ကလည္း သူတို႔သားသမီးေတြကို အလုပ္ခြင္ ဝင္ေစခ်င္တယ္။ ကေလးေတြကလည္း ပိုက္ဆံ ျမင္ေနရေတာ့ ေက်ာင္းကို စိတ္မပါၾကေတာ့ဘူး” လို႔ FED ရဲ႕ ဒါရိုက္တာ ဦးထူးခ်စ္က ေျပာပါတယ္။

FED က ဖြင့္လွစ္ထားတဲ့ ေက်ာင္း ၉ ေက်ာင္းမွာ မူႀကိဳေက်ာင္းကို ဖယ္ထားမယ္ဆိုရင္ သူငယ္တန္း အဆင့္ကေန ၆ တန္းအထိ ေက်ာင္း ၇ ေက်ာင္း ရွိပါတယ္။ ၆ တန္းေအာင္သြားရင္ လူငယ့္သိပၸံ ဆိုတဲ့ အထက္တန္းေက်ာင္း ရွိပါတယ္။ အဲဒီေက်ာင္းမွာ ျမန္မာစာ၊ အဂၤလိပ္စာ၊ သခၤ်ာ၊ သမိုင္း၊ ထုိင္းစာနဲ႔ သိပၸံဘာသာရပ္ေတြကို သင္ေပးပါတယ္။

ေက်ာင္း ၉ ေက်ာင္းမွာ တက္ေရာက္ ပညာသင္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသား အရြယ္အစားစံု စုစုေပါင္း ၇၀၀ ခန္႔သာ ရွိေပမယ့္ တကယ့္တကယ္ ဖန္င ၿမိဳ႕နယ္ထဲမွာ ေက်ာင္းသားဦးေရ ၃၀၀၀ ကေန ၅၀၀၀ ေလာက္ ရွိတယ္လို႔ ဦးထူးခ်စ္က ေျပာျပပါတယ္။

ဒီေက်ာင္းေတြ စတင္ထူေထာင္တဲ့ကာလ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ဆန္းေလာက္ကတည္းက ေက်ာင္းသားတဦးအတြက္ ေက်ာင္းစရိတ္ တလကို ဘတ္ ၃၀၀ (က်ပ္ ၉၀၀၀ ခန္႔) ေကာက္ခံခဲ့တယ္လို႔ သိရပါတယ္။ အရင္က ေက်ာင္းေတြမွာ ေန႔လယ္စာ ထမင္းေကၽြးေပမယ့္ အခုေတာ့ မူႀကိဳေက်ာင္းကလြဲရင္ မေကၽြးႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။

“ဒီေက်ာင္းေတြအတြက္ အလွဴေငြေတြရွိေနေပမယ့္ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ဒီအလွဴေငြေတြ ဝင္မလာေတာ့ရင္၊ ျဖတ္ေတာက္လိုက္ရင္ ေက်ာင္းေတြပိတ္လိုက္ရတာမ်ိဳး ျဖစ္မွာစိုးလို႔ အေစာႀကီးကတည္းက စဥ္းစားၿပီး တလကို ဘတ္ ၃၀၀ ေကာက္ခံခဲ့တာပါ” လို႔ ဦးထူးခ်စ္က ဆိုပါတယ္။

အခု လက္ရွိအေျခအေနအရ ထုိင္းႏုိင္ငံ ေဒသအသီးသီးမွာ ဖြင့္ထားတဲ့ ျမန္မာေရႊ႕ေျပာင္း အလုပ္သမား သားသမီးေတြ ပညာသင္ၾကားေနတဲ့ ေက်ာင္းေတြအတြက္ ရန္ပံုေငြတခ်ိဳ႕ ျဖတ္ေတာက္ခံရတဲ့ အေနအထား ရွိလာတာေၾကာင့္ တခ်ိဳ႕ နယ္စပ္ ေဒသက ေက်ာင္းေတြ ကေသာင္းကနင္း ျဖစ္ေပမယ့္ ေက်ာင္းလခ ေကာက္ခံထားတဲ့ ဖန္င ၿမိဳ႕နယ္ထဲက ေက်ာင္းေတြ ကေတာ့ အခက္အခဲ အနည္းငယ္ ရွိတာကလြဲရင္ ဆက္လက္ ရပ္တည္ေနႏုိင္ပါတယ္။

ေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမား တေယာက္ရဲ႕ တလဝင္ေငြဟာ အနည္းဆံုး ဘတ္ ၆၀၀၀၊ ၇၀၀၀ ေလာက္ ရတဲ့ ေဒသ ျဖစ္တာ ေၾကာင့္ ေက်ာင္းလခ ဘတ္ ၃၀၀ ကို ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴ ေပးၾကေပမယ့္ တေနရာနဲ႔ တေနရာ ေဝးကြာၿပီး သြားလာရ ခက္ခဲတာက တေၾကာင္း၊ အသက္ ၁၂ ႏွစ္ ၁၃ ႏွစ္အရြယ္မွာ အလုပ္ခြင္ ဝင္ခိုင္းခ်င္တာ တေၾကာင္းေၾကာင့္ ကေလးေတြဟာ ေက်ာင္းစာသင္ခန္းကို အျပည့္အဝ မေရာက္လာၾကတာလို႔ ဦးထူးခ်စ္က ေျပာပါတယ္။

“တကယ္ေတာ့ ကေလးေတြကို ေက်ာင္းၿပီးေအာင္ တက္ေစခ်င္တယ္။ လူငယ့္သိပၸံေက်ာင္းကို တက္လိုက္ရင္ သူတို႔အတြက္ အဆင့္ျမင့္တဲ့ အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္းေတြ ပိုရႏုိင္တယ္” လို႔ သူက ဆုိပါတယ္။

FED ကဖြင့္လွစ္ထားသည့္ မူလတန္းမွ အလယ္တန္း ေက်ာင္းစာသင္ခန္း (ဓာတ္ပံု - ဧရာဝတီ)

မိဘေတြစိတ္တိုင္းက် ညဘက္မွာ ေရာ္ဘာေစ်း ဝင္ျခစ္၊ ေန႔ဘက္မွာ လူငယ့္သိပၸံေက်ာင္းတက္ခဲ့တဲ့ ကိုစိုးေဇာ္ေဇာ္ဟာ ဂ်ာမဏီအဖြဲ႕တဖြဲ႕က လာေရာက္ဖြင့္လွစ္တဲ့ ဟိုတယ္သင္တန္းေက်ာင္းကို တက္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ ဟိုတယ္ သင္တန္းေက်ာင္းမွာ ထုိင္းဘာသာစကားနဲ႔ စာကို ေကာင္းမြန္စြာ တတ္ေျမာက္ၿပီျဖစ္တဲ့ ကိုစုိးေဇာ္ေဇာ္ တေယာက္သာ ျမန္မာလူမ်ိဳးျဖစ္ၿပီး က်န္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြက ထုိင္း ႏုိင္ငံသားေတြျဖစ္တယ္လို႔ သိရပါတယ္။

“အစကေတာ့ ဧည့္ႀကိဳလုပ္ငန္းကို သင္မလို႔။ ဒါေပမယ့္ မေပ်ာ္ဘူး။ အစားအေသာက္ ခ်က္ျပဳတ္တာေတာ့ ေပ်ာ္ဖို႔ ေကာင္းတယ္” လို႔ ကိုစိုးေဇာ္ေဇာ္က ေျပာပါတယ္။

အျမင္မက်ယ္ေသးတဲ့ သူတို႔ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ စားဖိုမႉးအလုပ္ကို ေယာက္်ားေတြ လုပ္တယ္ဆိုတာကို လက္မခံႏုိင္ၾက ေသးတဲ့အတြက္ သူ ဒီသင္တန္း တက္စမွာလည္း မိဘေတြက သေဘာမက်ၾကဘူးလို႔ ကိုစိုးေဇာ္ေဇာ္က ဆိုပါတယ္။

အခုေတာ့ သူက ၾကယ္ငါးပြင့္ အဆင့္ရွိတဲ့ ဟိုတယ္ႀကီးမွာ စားဖိုမႉးအကူအျဖစ္ မိဘေတြကို တဖက္တလမ္းက ျဖည့္ဆည္း ေပးႏုိင္ခဲ့ပါၿပီ။ တလကို လစာခ်ည္းပဲသက္သက္ ဘတ္ ၆၀၀၀ ရတဲ့အျပင္ ဟိုတယ္ကေန မုန္႔ဖိုး (Tips Money) လည္း ဧည့္သည္ ဝင္ရင္ ဝင္သလို ရတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ဧည့္သည္ မ်ားတဲ့အခ်ိန္ ႏိုဝင္ဘာ၊ ဒီဇင္ဘာ ကေန မတ္၊ ဧၿပီ၊ ေမ လေလာက္အထိ သူ႔ဝင္ေငြဟာ ဘတ္ ၁ ေသာင္းခြဲနီးပါး ရွိပါတယ္။ ဥေရာပ အစားအစာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုလည္း ခ်က္ျပဳတ္ျပင္ဆင္ တတ္ေနၿပီလို႔ သိရပါတယ္။

ကိုစိုးေဇာ္ေဇာ္လိုပဲ လူငယ့္သိပၸံေက်ာင္းကို ၿပီးေအာင္တက္ၿပီး ထုိင္းဘာသာစကားနဲ႔ စာ ကၽြမ္းက်င္တဲ့ အသက္ ၁၈ ႏွစ္အရြယ္ မနီနီဝင္းကေတာ့ FED မွာ အလုပ္သင္အျဖစ္ ဝင္လုပ္ရင္း တဘက္က ျပင္သစ္စာသင္ေနတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။

“မနီနီဝင္းလိုကေလး ၃၊ ၄ ေယာက္ရွိတယ္။ သူတို႔က ဘန္ေကာက္ ခ်ဴလာေလာင္ကြန္း တကၠသိုလ္က ခ်ီးျမႇင့္တဲ့ ဘာသာျပန္ လက္မွတ္ ရထားတာပါ” လို႔ ဦးထူးခ်စ္က ဆိုပါတယ္။

ထုိင္း - အဂၤလိပ္ ဘာသာျပန္လက္မွတ္ ရထားတဲ့ မနီနီဝင္းကေတာ့ လက္ရွိ ျမန္မာေရႊ႕ေျပာင္း အလုပ္သမားေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ထိုင္းႏုိင္ငံရဲ႕ တရားေရးဌာနေတြ၊ ေဆးရံု၊ ေဆးခန္းေတြမွာ အဓိက ဘာသာ ျပန္ေပးေနရပါတယ္။

“သမီးကေတာ့ ပညာေတြ အမ်ားႀကီး တက္ခ်င္တယ္။ တျခား ႏိုင္ငံႀကီးေတြမွာ ေက်ာင္း ဆက္တက္ခြင့္ ရမယ္ဆိုရင္လည္း တက္ခ်င္တယ္။ အခုေတာ့ ျပင္သစ္စာကို ေလ့လာေနပါတယ္” လို႔ မနီနီဝင္းက ဆိုပါတယ္။

ပညာ တပိုင္းတစနဲ႔ အလုပ္ထြက္လုပ္တာထက္ ပညာျပည့္စံုေအာင္သင္၊ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္း ပညာရပ္ တခုခု ျဖစ္ျဖစ္၊ ဘာသာစကားျဖစ္ျဖစ္ ကၽြမ္းက်င္ေအာင္လုပ္ၿပီးမွ အလုပ္ထြက္လုပ္မယ္ ဆိုရင္ နာမည္ေက်ာ္ ကမ္းေျခေဒသ ျဖစ္တဲ့ ထိုင္းႏုိင္ငံေတာင္ပိုင္းက တျခားေဒသေတြထက္ အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္း အမ်ားႀကီး ပိုရွိတယ္လို႔ ဦးထူးခ်စ္က ေျပာျပပါတယ္။

လူငယ့္သိပၸံေက်ာင္းကေန ေက်ာင္းၿပီးခဲ့ၿပီး အဂၤလိပ္စာနဲ႔ ထုိင္း ဘာသာစကား ကၽြမ္းက်င္တဲ့ သူေတြကို ဟိုတယ္ေတြ၊ စားေသာက္ဆုိင္ေတြက ခန္႔ထားခ်င္လို႔ လာေျပာထားတာေတြလည္း ရွိတယ္လို႔ သိရပါတယ္။

ကိုစိုးေဇာ္ေဇာ္တို႔၊ မနီနီဝင္းတို႔ကို ၾကည့္ၿပီး တခ်ိဳ႕ မိဘအနည္းငယ္ကလည္း သူတို႔သားသမီးေတြကို ေက်ာင္းထားခ်င္စိတ္ ရွိလာၾကသလို သူတို႔ကို အားက်ၿပီး အလုပ္တဘက္လုပ္ရင္း ပညာသင္ခ်င္တဲ့ လူငယ္ေတြရွိလာၿပီလို႔ ဦးထူးခ်စ္က ေျပာျပပါတယ္။

ဖန္င ၿမိဳ႕နယ္အတြင္း ေဆာက္လုပ္ေရး လုပ္ငန္းခြင္ (ဓာတ္ပံု - ဧရာဝတီ)

“ပညာသင္ခ်င္တဲ့ ကေလးေတြရွိေနေပမယ့္ သိပ္နည္းေသးတယ္။ လူငယ့္သိပၸံေက်ာင္းမွာဆို အငယ္တန္းနဲ႔ အႀကီးတန္း ႏွစ္တန္းေပါင္းကို ေက်ာင္းသား ၂၅ ေယာက္ပဲ ရွိတယ္” လို႔ သူက ဆိုပါတယ္။

ကိုစိုးေဇာ္ေဇာ္ရဲ႕ ေအာက္မွာ မူလတန္းအရြယ္ ညီမေလး ၂ ေယာက္ရွိေနေသးတာေၾကာင့္ သူတို႔ကို ေက်ာင္းထြက္ၿပီး အလုပ္မလုပ္ ခိုင္းေတာ့ဘူး၊ ပညာေတြ သင္ခိုင္းဖို႔ သူ႔ မိဘေတြက ဆံုးျဖတ္ထားတယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ကိုစိုးေဇာ္ေဇာ္က ဝမ္းသာအားရ ေျပာျပပါတယ္။

ကိုစိုးေဇာ္ေဇာ္ကေတာ့ အခြင့္အေရးရခဲ့ရင္ ျမန္မာျပည္မွာ ႏုိင္ငံကူးလက္မွတ္ျပန္လုပ္ၿပီး ဥေရာပႏုိင္ငံႀကီးေတြမွာ စားဖိုမႉး ပညာ သြားသင္ခ်င္ေသးတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

“အီတလီအစားအစာေတြ ခ်က္ျပဳတ္ရတာ သေဘာက်တယ္။ အီတလီမွာ ေက်ာင္းသြားတက္ခ်င္တယ္။ က်ေနာ့္ အသက္ ၃၀ မွာ ဟိုတယ္ႀကီးတခုခုရဲ႕ အႀကီးဆံုး စားဖိုမႉးႀကီး ျဖစ္ရမယ္လို႔ ရည္မွန္းထားတယ္” လို႔ ကိုစိုးေဇာ္ေဇာ္က ေျပာပါတယ္။     ။