(စာအုပ္ေဝဖန္ခ်က္)
ျမန္မာႏိုင္ငံ အေရွ႕ေျမာက္ပိုင္းေဒသရွိ သီေပါၿမိဳ႕ကေလးတြင္ မြန္းလြဲခ်ိန္၌ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္၊ သို႔မဟုတ္ စားေသာက္ဆိုင္ တခုခုအတြင္းထိုင္၍ လမ္းမေပၚ ျဖတ္သန္းသြားလာသည့္ လူစီးကားသစ္ SUV ယာဥ္တန္းကို ထိုင္ၾကည့္ေနၾကရသည္က လူအမ်ားအဖို႔ ဝါသနာတခုလို ျဖစ္လာသည္။
ကားမ်ားကို ပလတ္စတစ္စျဖင့္ အလံုပိတ္ထားၾကၿပီး၊ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ျပန္ေရာင္းခ်ၾက ရန္ျဖစ္သည္။ တ႐ုတ္ျပည္မွ
ေန၍ ေတာင္ဘက္ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္းသို႔ ေမာင္းႏွင္သြားၾကသည္။ ထိုမွ်သာမက ေစ်းခ်ဳိခ်ဳိျဖင့္ ဝယ္ယူလာသည္ ဟု ယူဆရသည့္ လိေမၼာ္သီးကားတန္းမ်ားလည္း ျပည္တြင္းဘက္ ဆင္းသြားၾကသလို၊ ဆန္႔က်င္ဘက္သို႔ ကၽြန္းသစ္ ယာဥ္တန္းႀကီးက ျပန္ျဖတ္သြားၾကသည္။ ေနာက္ ၁၅-ႏွစ္ၾကာသည့္အခါ တ႐ုတ္၏စီးပြားေရး ျမန္မာႏိုင္ငံ အတြင္း သို႔ ခ်ဲ႕ထြင္လာသည့္ အေျခအေနက အဓိကေျပာဆိုစရာ အေၾကာင္းကိစၥတခု ျဖစ္လာခဲ့သည္။
သမိုင္းပညာရွင္ႏွင့္ စာေရးဆရာျဖစ္သူ ဦးသန္႔ျမင့္ဦးက သူ၏ ေနာက္ဆံုးစာအုပ္ "တ႐ုတ္ျပည္ႏွင့္ အိႏၵိယ ေတြ႔ဆံု သည့္ ေနရာ" (Where China Meets India) တြင္ သူ၏အဆိုကို တင္ထားသည္။ သူ႔အျမင္က အသစ္ေတာ့ မဟုတ္။ ၁၉၉ဝ ခုႏွစ္မ်ား ႏွစ္လည္ပိုင္းမွစ၍ စတင္ျဖစ္ထြန္းလာခဲ့သည့္ ေရစီးေၾကာင္းကို ခ်ဲ႕ထြင္ မြမ္းမံ၍ တင္ျပ
ျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ရာစု ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တ႐ုတ္ျပည္ႏွင့္ အိႏၵိယအၾကားတြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံက ဆက္စပ္ေပါင္းကူး တံတားထိုး၍ မျဖစ္ႏိုင္သည့္ အေျခအေနရွိခဲ့သည္။
သန္႔ျမင့္ဦးတင္ျပသည့္ သမိုင္းေၾကာင္းအရဆိုလွ်င္ ျမန္မာႏိုင္ငံက မ်ားမၾကာမီႏွစ္မ်ားတြင္ ေျပာင္းလဲလာသည့္ အာရွေျမမ်က္ႏွာသြင္ျပင္က ဝိုင္းပတ္ထားသည့္ ဗဟိုခ်က္မတြင္ ေရာက္ရွိေနခဲ့ၿပီဟု ဆိုသည္။ အေၾကာင္းမွာ အာရွ၏ မဟာလူဦးေရ ပိုင္ဆိုင္ထားသည့္ အင္အားၾကီးႏိုင္ငံ ႏွစ္ခုက လာေတြ႔ဆံုသည့္ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ေခတ္သစ္ တခုအသြင္သို႔ တြန္းထိုး ပို႔ေဆာင္ေတာ့မည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပင္။
"တ႐ုတ္ျပည္ႏွင့္ အိႏၵိယေတြ႔ဆံုသည့္ေနရာ" အမည္ရ စာအုပ္သည္
ေျပာင္းလဲေနသည့္ ေျမပံုမ်ားႏွင့္ လူဦးေရမ်ား အေၾကာင္းကို အမ်ားစု ပံုေဖာ္တင္ျပ ထားျခင္း ျဖစ္သည္။ ကက္ပလန္ဆန္ဆန္ ခရီးသြာ
အေတြ႔အၾကံဳ ဇာတ္ေၾကာင္း ကို ျပန္ေျပာျပရင္း စာအုပ္ကိုသယ္ေဆာင္
သြားရာ၊ အခ်ဳိ႕ေသာ စာသားမ်ားက ထိုေနရာမ်ားသို႔ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် မေရာက္ဘူးသူမ်ားအတြက္ အထူးအက်ဳိး ျဖစ္ေစမည္မွာ မလြဲေပ။
သို႔မဟုတ္ တၾကိမ္တခါ ေရာက္ဖူး၊ ေတြ႔ၾကံဳဖူးခဲ့သူမ်ားကလည္း ေနာက္ဆံုး အေျခအေနကို ျပန္၍ ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္ႏိုင္လိမ့္မည္ ျဖစ္သည္။ မည္သို႔ပင္ ျဖစ္
ေစ ဦးသန္႔ျမင့္ဦးက တင္ျပသည့္ သံုးသပ္ခ်က္မ်ား၊ အဆိုျပဳခ်က္မ်ားက ယင္း
ေဒသ၏ ေျပာင္းလဲျဖစ္ေပၚေနသည့္ ေျမမ်က္ႏွာသြင္ျပင္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ အတြင္းက်က်လႈံ႔ေဆာ္မႈ အေတြးကို ေပးႏိုင္လိမ့္မည္ ျဖစ္သည္။
စာအုပ္ကို က႑မ်ားခြဲျခားထားၿပီး စာေရးသူက သက္ဆိုင္ရာႏိုင္ငံမ်ားအလိုက္ အခ်ိန္ကာလကို အေျချပဳ၍ အခန္းခြဲ တင္ျပထားျခင္း ျဖစ္သည္။ တင္ျပထားသည့္ ျမန္မာႏိုင္ငံႏွင့္ သက္ဆိုင္သည့္ အခန္းသည္ ၾကီးထြားလာ သည့္ တ႐ုတ္တို႔ေျခရာႏွင့္ ျမန္မာျပည္အေပၚ မည္သို႔သက္ေရာက္ေစသည့္ အေၾကာင္းကို အေလးေပး တင္ျပထား သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ျမန္မာႏိုင္ငံကို ယခုအေျခအေနသို႔ ဆိုက္ေရာက္ေစခဲ့ရသည့္ အဓိက အေၾကာင္းအခ်က္မ်ား ကိုမူ အနည္းအက်ဥ္းမွ်သာ တို႔ထိတင္ျပထားသည္။
စာေရးသူကမူ ေခတ္သစ္ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ က်႐ႈံးမေအာင္ျမင္ျဖစ္ရမႈမ်ားကို ကိုလိုနီေခတ္ ႏိုင္ငံေတာ္ က်႐ႈံးခန္းႏွင့္ ဒုတိယ ကမၻာစစ္၏ အက်ဳိးဆက္အျဖစ္ ေျခရာေကာက္ တင္ျပထားသည္။ ဦးသန္႔ျမင့္ဦးက "ၿဗိတိသွ်တို႔အေနျဖင့္ ဆက္၍က်န္ေနၿပီး စီးပြားေရးနာလံထူႏိုင္ေစရန္ ကူညီႏိုင္ဖို႔ရွိသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ဤသို႔ မျဖစ္ခဲ့သည္မွာ ျပင္ပ အေၾကာင္းအခ်က္မ်ားေၾကာင့္ မဟုတ္။ အစြန္းေရာက္ အမ်ဳိးသားေရးလႈပ္ရွားမႈ အားေကာင္းလာခဲ့ၿပီး၊ ၎တို႔က မည္သည့္တန္ဖိုးျဖင့္ ျဖစ္ေစ ၿဗိတိသွ်တို႔ကို ေမာင္းႏွင္ထုတ္ရန္ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္" ဟု ဆိုထား သည္။
မည္သို႔ျဖစ္ေစ ျမန္မာႏိုင္ငံက လြတ္လပ္ေရးၿပီးခ်ိန္တြင္ ဒယီးဒယိုင္ျဖင့္ ေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္ခဲ့ေသာ္လည္း၊ လက္ရွိ
ႏုိင္ငံ၏ အေျခအေနကမူ သူ၏အဆိုအရ ၁၉၉ဝ ခုႏွစ္မ်ား အဆန္းပိုင္းႏွင့္ အလယ္ပိုင္းကာလ ေပးလာသည့္ အခြင့္အလမ္းေကာင္းမ်ားကို မဆုပ္ကိုင္မိသည့္ ျဖစ္ရပ္သာဟု သံုးသပ္ေဖာ္ျပထားသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံကို သူသံုးသပ္
ၾကည့္သည့္အခ်ိန္က အျခားႏိုင္ငံမ်ားျဖစ္သည့္ အိႏၵိယ၊ ဗီယက္နမ္၊ အျခားေသာ အာရွက်ားမ်ားႏွင့္ အလားအလာ အရ တန္းတူနီးပါး ေျပးေနခဲ့သည္ဟု ဆိုသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ျမန္မာႏိုင္ငံက စီးပြားေရး တံခါးဖြင့္ရာ လမ္းတြင္ ကြဲျပားေနသည့္၊ အပ်က္လမ္းသို႔ ဦးတည္ေနသည့္ အခက္အခဲမ်ားကို ေက်ာ္လႊားႏိုင္ျခင္း မရွိခဲ့၊ ျပင္ပကမၻာႏွင့္ မခ်ိတ္ဆက္ႏိုင္ခဲ့ဟု ဆိုသည္။
ဤသံုးသပ္ခ်က္က ေျပာရမည္ဆိုလွ်င္ စာအုပ္တခုလံုး ေဖာ္ျပထားသည့္ ပင္မ အေၾကာင္းအရာ အတြက္ ျဖည့္ ဆည္း ေထာက္ပံ့ေပးသည့္ အဆိုမွ်သာ ျဖစ္သည္။ သူဆိုလိုခ်င္သည့္အခ်က္မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံႏွင့္ စစ္တပ္အေပၚ ခ်မွတ္ထားသည့္ ပစ္ဒဏ္ခတ္ပိတ္ဆို႔မႈ အက်ဳိးမျဖစ္ထြန္းပံုႏွင့္ ဆိုးက်ဳိးသက္ေရာက္ေစပံုမ်ား၊ ၎ႏွင့္အတူ တြဲရွိေနသည့္ "အေနာက္ႏိုင္ငံ မ်ားမွ လူမ်ားၾကိဳက္ ကမ္ပိန္းမ်ား"၊ စစ္အစိုးရကို လူဆိုးဗီလိန္႐ုပ္ပံု ေဖာ္ေနၿပီး ပို၍ ျပင္းထန္စြာဒဏ္ခတ္ရန္ ဆက္လက္ ေတာင္းဆိုေနမႈ စသည့္အခ်က္မ်ားက ပို၍ခိုင္မာသည့္ ဆက္ဆံမႈမ်ား
ျဖစ္ေပၚလာေစမည့္ကိစၥမ်ားအေပၚ အထူးသက္ေရာက္ ႐ိုက္ခတ္မႈ ရွိေနေစသည္ဟု ဆိုသည္။ စာမ်က္ႏွာ အမ်ားစု တြင္ ဒဏ္ခတ္ပိတ္ဆို႔မႈ ဆန္ရွင္အေပၚ စိတ္ပ်က္မေက် နပ္မႈမ်ားျဖင့္ ျပည့္ေနသည္။ ၂ဝဝ၈ ခုႏွစ္ နာဂစ္ ဆိုင္ကလုန္း ကာလတြင္ အကူအညီကိစၥမ်ားကို အဟန္႔အတား ျဖစ္ေစမႈမွ ေန၍၊ မႏၲေလးၿမိဳ႕ကို တ႐ုတ္စြန္႔စား စီးပြားရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံသူမ်ား အၾကား ၿပိဳင္ဘက္မရွိ ေပလ်ကံ ပစ္ထားခဲ့ရမႈမ်ား အဆံုး ပတ္သက္ ေဖာ္ျပထားသည္ကို
ေတြ႔ရသည္။
ထို႔အျပင္ ဆက္လက္အားၿပိဳင္ေနဆဲျဖစ္သည့္ တိုင္းရင္းသားအင္အားစုမ်ားကို သိမ္းက်ံဳးစုစည္းႏိုင္ေရး ဆက္လက္ လႈပ္ရွား ၾကိဳးပမ္းေနႏွင့္ ပတ္သက္၍လည္း ဦးသန္႔ျမင့္ဦးက သူ႔အျမင္ကို တင္ျပထားသည္။ တဖက္က ပိတ္ဆို႔ ဒဏ္ခတ္ထားခ်ိန္တြင္ ကုလသမဂၢက ျဖည့္ဆည္းလႈပ္ရွားမည့္ ခ်ည္းကပ္မႈ ရွိမေနျခင္း၊ ကမၻာ့ဘဏ္ အကူအညီမ်ား ရွိမေနျခင္းတို႔ေၾကာင့္ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး သေဘာတူညီမႈမ်ားအၿပီး၊ ၎ႏွင့္အတူ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးလုပ္ငန္းမ်ား တန္းတူ ယွဥ္၍ လက္ေတြ႔မလိုက္ႏိုင္ ျဖစ္ခဲ့ရသည္ဟု ဆိုသည္။
စာအုပ္က ေျပာလိုသည့္ အဓိကအေၾကာင္းအရာကို ျပန္၍ သြားရမည္ဆိုလွ်င္ လက္ရွိအိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံ ႏွစ္ခုက လုပ္ေဆာင္ေနပံုမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ေဘဂ်င္းႏွင့္ နယူးေဒလီက လုယက္ခိုးယူေနၾကျခင္း ဆိုသည္ထက္ ပိုမို
ေျပာင္ေျမာင္မည့္ စကားအသံုးအႏႈန္း မရွိႏိုင္ေတာ့ပါ။ ျမန္မာႏိုင္ငံ ဇာတ္ေၾကာင္းတေလွ်ာက္လံုးတြင္ တ႐ုတ္က ပါဝင္ ပတ္သက္ေနေသာ္လည္း၊ အိႏၵိယကမူ လြမ္းေမာစရာ ကိုလိုနီေခတ္ အတိတ္က ဆက္ႏြယ္ခဲ့မႈမ်ား၊ အေစာ ပိုင္း လူ႔ယဥ္ေက်းမႈ ျဖစ္ထြန္းစဥ္ကာလ ဆက္သြယ္မႈမ်ားမွလြဲ၍ ေျပာစရာ မရွိသေလာက္ ျဖစ္ေနသည္။
အာဏာဆက္၍ ၾကီးထြားလာႏိုင္မႈႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေဖာ္ျပ ထားခ်က္မ်ားတြင္ လံုၿခံဳမႈမရွိဟု ခံစားေနရသည့္ အိႏၵိယက လံုၿခံဳစိတ္အျပည့္ရွိေနသည့္ တ႐ုတ္ႏွင့္ ရင္ဆိုင္ေနရသည့္ ဝန္းက်င္စိတ္ခံစားမႈကို ထင္ဟပ္ေနသည္။ တနည္းဆိုရေသာ္ ျမန္မာႏိုင္ငံ ေရွ႕တန္းမ်က္ႏွာစာအတြက္မူ ျမင္ရသည့္ပံုကားခ်ပ္မွာ ထိုးစစ္ဆင္ေနသည့္ အေရွ႕အာရွ အင္အားၾကီးႏိုင္ငံႏွင့္ ခုခံကာကြယ္ေနရသည့္ ေတာင္အာရွ မဟာအင္အားၾကီးကို ေတြ႔ျမင္ႏိုင္သည္။
တ႐ုတ္ႏိုင္ငံကို ႏိႈင္းယွဥ္၍ ေဖာ္ျပရလွ်င္ ၂၁ ရာစု၏ ပထမဦးဆံုး ဆယ္စုႏွစ္ တြင္ အေျခခံ အေဆာက္အဦ စီမံကိန္း မ်ား တည္ေဆာက္ေနမႈမွာ ၿပီးခဲ့သည့္ ရာစုႏွစ္မ်ားရွိ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု၏ စုစုေပါင္း စီမံကိန္းမ်ားထက္ မ်ားျပားေနသည္ကို ျမင္ေနရသည္။ အိႏၵိယကမူ သူ႔ႏိုင္ငံေနရာ အႏွံ႔အျပား
တြင္ ပင္ ေခတ္သစ္ အေျခခံ အေဆာက္ အဦးမ်ား ကင္းမဲ့ေနေသး သည္။ "တ႐ုတ္ႏုိင္ငံ၏ ျပည္နယ္တခု ျဖစ္သည့္ (ယူနန္က မ်ားမၾကာမီတြင္ မႏၲေလး သို႔ အျမန္ေျပး က်ည္ဆံရထားလမ္း ေပါက္ေတာ့မည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း၊ အိႏၵိယ ၏ အေရွ႕ေျမာက္ပိုင္း ျပည္နယ္ၿမိဳ႕ ျဖစ္သည့္) အင္ဖာတြင္ ေက်းလက္လမ္း မွ်သာ ရွိေနေသးသည္" ဟု ဦးသန္႔ျမင့္ဦးက သူ၏ ေလ့လာေတြ႔ရွိခ်က္ကို
ေဖာ္ျပထား သည္။
ယခုအခ်ိန္တြင္မူ တ႐ုတ္ႏွင့္ အိႏၵိယႏိုင္ငံတို႔၏ အေတြ႔အၾကံဳမ်ား၊ လက္ရွိ သူတို႔၏ အက်ပ္အတည္းမ်ားက ျမန္မာႏုိင္ငံ အတြက္မူ ေနာက္ထပ္ အခြင့္အလမ္း တံခါးေပါက္ ျဖစ္ေနေစသည္။
လက္ရွိ ျဖစ္ေနဆဲ ျဖစ္သလို၊ ျမင္သာေနသည့္ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံ တိဘက္ႏွင့္ ရွင္က်န္းေဒသမ်ားမွ မတည္ၿငိမ္မႈမ်ားႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္၍ ယူနန္က လက္ရွိ
ကာလ တြင္ တည္ၿငိမ္ေနမႈကိုလည္း သူက ေဆြးေႏြးထားသည္။ ဦးသန္႔ျမင့္ဦးက တြက္ဆေဖာ္ျပရာ၌ တိဘက္ႏွင့္ ရွင္က်န္းတြင္ ေျပာရ
လွ်င္ တသားတည္း လူမ်ဳိးဝိေသသတူ အတိုက္အခံမ်ား ထက္စာလွ်င္ ယူနန္ျပည္နယ္ရွိ ကြဲျပားေနသည့္ ဝိေသသလကၡဏာပိုင္ဆိုင္ထားသည့္ လူမ်ဳိးမ်ားအၾကား ယွဥ္ၾကည့္ပါက လံုၿခံဳေရး႐ႈေထာင့္ဘက္မွ ကြဲျပားျခားနားမႈမ်ား ျမင္ေနရသည္ဟု သံုးသပ္သည္။
သို႔ဆိုလွ်င္ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္ မည္သို႔ အဓိပၸါယ္ ရသနည္းဟု ဆက္၍ ေမးခြန္းထုတ္စရာ ျဖစ္လာသည္။ တ႐ုတ္
ႏုိင္ငံထက္ ေသးငယ္သည့္ ပထဝီေဒသရွိသည့္ ျမန္မာႏိုင္ငံရွိ တိုင္းရင္းသား အုပ္စုမ်ားကို တသားတည္း ဝိေသသ တူဟု တြက္ခ်က္မည္ေလာ၊ ႐ႈပ္ေထြးသည့္ ျပႆနာဟု တြက္ဆမည္ေလာဟု ေစာေၾကာစရာ ျဖစ္ေစသည္။
ေသခ်ာ သည္မွာ ေဘဂ်င္းအစိုးရအတြက္မူ ေနျပည္ေတာ္၏ ေျခာက္အိပ္မက္သည္ သူတို႔အဖို႔ ဆိုဗီယက္ယူနီယံ
မွ ခြဲထြက္ခဲ့သည့္ ျပည္နယ္တခု၏ ျပႆနာအျဖစ္သာ ျမင္ေပလိမ့္မည္မွာ မလြဲပင္။
တဖန္ ျမန္မာႏိုင္ငံရွိ လက္ငင္း တိုင္းရင္းသားအက်ပ္အတည္း အက္ေၾကာင္းကိုလည္း ဒုတိယကမၻာစစ္ၿပီးကာလ သမိုင္းကို သူက ျပန္၍ေထာက္ျပေျပာဆိုခဲ့သည္။ ေဘဂ်င္းက ၁၉၅ဝ ခုႏွစ္မ်ားတြင္ သူ၏နယ္ေျမမ်ားကို ျပန္၍ ခ်ဳပ္ကိုင္ရယူခ့ဲရာ တိုင္းလူမ်ဳိးမ်ား ေနရာေဒသမ်ားလည္း အပါအဝင္ ျဖစ္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ျမန္မာအစိုးရ
ႏွင့္ တပ္မေတာ္ကမူ ဤသို႔ အဆံုးအျဖတ္ေပးႏိုင္သည့္ ၾကိဳးပမ္းမႈမ်ဳိး မလုပ္ေဆာင္ႏိုင္ခဲ့သလို၊ အစြန္အဖ်ားရွိ လူမႈအသိုင္းအဝိုင္းမွာ မသိမ္းသြင္းႏိုင္ဘဲ သည္အတိုင္း က်န္ေနခဲ့သည္။
ယခုတိုင္ ျမန္မာႏိုင္ငံရွိ ဗဟိုအစိုးရအေနျဖင့္ က်င့္သံုးေနဆဲ လက္က်န္နည္းဗ်ဴဟာမ်ားမွာ အပန္းေျဖ ဥယ်ာဥ္ သဖြယ္ တိုင္းရင္းသားမ်ားကို လူျပစားသည့္ ခ်ည္းကပ္မႈမ်ဳိးသာ ျဖစ္သည္ဟု ဦးသန္႔ျမင့္ဦးက ေဖာ္ျပသည္။ တခ်ိန္တုန္းက ေဘဂ်င္း အစိုးရက ကြဲျပားေသာ္လည္း ညီၫြတ္သည့္လူထုမ်ားအျဖစ္ စုစည္း ဂုဏ္ယူေဖာ္ျပ ခဲ့ၾက သည့္ လုပ္ရပ္ႏွင့္အလားတူ ျဖစ္သည္ဟုဆိုသည္။ ဥပမာတခုအေနျဖင့္ ျမန္မာအစိုးရ၏ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ၿမိဳ႕ေတာ္
ေနျပည္ေတာ္တြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံတိုင္းႏွင့္ ျပည္နယ္မ်ားကိုယ္စားျပဳ ေဆာက္လုပ္ထားသည့္ ဥယ်ာဥ္က်ယ္ၾကီး တခု လည္း ရွိေသးသည္။ အဝင္ဝတြင္ မစ္ကီးေမာက္စ္ ကာတြန္းဇာတ္ေကာင္က ၾကိဳဆိုေနၿပီး၊ ျမင္းလွည္းျဖင့္ ႏိုင္ငံ၏ တိုင္းႏွင့္ ျပည္နယ္မ်ားကို လွည့္လည္ၾကည့္႐ႈႏိုင္ရန္ စီစဥ္ ထားသည္။ တိုင္း/ျပည္နယ္ကိုယ္စားျပဳ အထိမ္းအမွတ္ မ်ား အပန္းေျဖဆြဲေဆာင္မႈအျဖစ္ တည္ေဆာက္ထားၿပီး၊ အမွန္တကယ္ ခက္ခဲနက္နဲသည့္ ျပႆနာမ်ား၊ ေဒသ အေျခအေနမ်ားကို လံုးဝထင္ဟပ္ေနျခင္း မရွိေပ။
အိႏၵိယႏိုင္ငံအတြက္မူ ဦးသန္႔ျမင့္ဦးက ၎၏ အေရွ႕ေျမာက္ေဒသကို "ျမန္မာျပည္အငယ္စား" ဟု ေဖာ္ျပၿပီး၊ "မည္သူမွ် သူတို႔အိႏၵိယရွိ အဆင့္အေနကို ေပ်ာ္ရႊင္မႈမရွိ၊ ဤသို႔ လူအားလံုးက ကိုယ္စီခံစားေနရေသာ္လည္း ဘံုလႈပ္ရွားမႈအဆင့္ တိုးတက္လာျခင္း မရွိ" ဟု ေဖာ္ျပထားသည္။ သူက နာဂလူမ်ဳိးမ်ားအတြင္းရွိ အေျခအေန ကိုလည္း ထပ္၍ေလ့လာတင္ျပ ခဲ့ေသးသည္။ ၎တို႔အတြင္း ႏိုင္ငံတကာ ေထာက္ခံမႈရေစရန္ ဖက္ဒရယ္
ျပည္ေထာင္စု အျဖစ္ ေျပာဆိုေနၾကေသာ္လည္း လံုးဝ လြတ္လပ္ေရးကို ဖံုးကြယ္ေျပာဆုိေနမႈအျဖစ္ သူတင္ျပ သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္လည္း အလားတူ ဖက္ဒရယ္ျပည္ ေထာင္စု တည္ေထာင္ရန္ တိုင္းရင္းသား အုပ္စုမ်ားက
ေျပာဆိုေနၾကေသာ္လည္း၊ အမွန္သိႏိုင္ရန္ ခက္ခဲသည္ဟု ဆိုသည္။ ထို႔အျပင္ ႏိုင္ငံတြင္းရွိ တိုင္းရင္းသားႏွင့္
ႏုိင္ငံေရးအင္အားစု အမ်ဳိးမ်ဳိးအၾကား မညီၫြတ္ကြဲျပားေနၾကသည္မွာလည္း ျငင္း ဖြယ္မရွိဟု သူက ဆိုထားေသး သည္။
"တ႐ုတ္ျပည္ႏွင့္ အိႏၵိယေတြ႔ဆံုသည့္ ေနရာ" အမည္ရ စာအုပ္သည္ ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈဆိုင္ရာ၊ စီးပြားေရး အက်ဳိးစီးပြား ဆိုင္ရာ၊ ႏိုင္ငံေရး ပထဝီဖြဲ႔စည္းပံုတို႔ေၾကာင့္ သက္ေရာက္ထိခိုက္မႈရွိရာ ဇာတ္ေၾကာင္းလည္း ျဖစ္သည္။ နည္းပညာ တိုးတက္လာသည္ႏွင့္အမွ် ပထဝီအေျပာင္းအလဲမ်ား ျဖစ္ေပၚလာသည္ႏွင့္အမွ် ဖန္တီးရယူႏိုင္သည့္ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရး ဇာတ္လမ္းဟုလည္း ေဖာ္ျပထား သည္။ က်မ္း႐ိုးႏိုင္ငံေရး ကိစၥမ်ားကို ဤျဖစ္စဥ္တြင္ သူက တစံုတရာ ထည့္သြင္း
ေဖာ္ျပထားေသာ္လည္း၊ သူ၏ေနာက္ဆံုး စကားကိုမူ လား႐ႈိးတြင္ သူေတြ႔ဆံုခဲ့သည့္ တ႐ုတ္စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္
၏ စကားလံုးမ်ားျဖင့္သာ ေဖာ္ျပရလိမ့္မည္ ျဖစ္သည္။ "သူတို႔ (ျမန္မာ) ေတြက ဒီမိုကေရစီ မလိုပါဘူး။ တခ်က္ေလး
ေတာင္ မလိုပါဘူး။ သူတို႔လိုတာက သူတို႔အစိုးရကို ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေစေအာင္ လုပ္ဖို႔ပါ" ဟု ဆိုသည္။ သူေျပာလို သည္ကို အတိအက် ခ်ဳပ္၍ ေဖာ္ျပထားသလို ျဖစ္ေနသည္။ လက္ရွိေနျပည္ေတာ္ရွိ စဥ္းစားခ်က္ကလည္း ဤအတိုင္းပင္ ျဖစ္ဖို႔ ရွိေနသည္။
သို႔ဆိုလွ်င္ တ႐ုတ္ႏွင့္ အိႏၵိယက တဖက္တခ်က္ ဝိုင္းပတ္ေနသည့္ ၂၁ ရာစု ျမန္မာႏိုင္ငံကို မည္သို႔ တည္ေဆာက္ ၾကမည္နည္း။ ဦးသန္႔ျမင့္ဦးအတြက္မူ ကြဲျပားေနသည့္ ေယဘုယ်လမ္းေၾကာင္း ႏွစ္ခု ခ်ျပစဥ္းစားခိုင္းဖို႔ ရွိေနသည္။
ပထမလမ္းေၾကာင္းမွာ စီးပြားဒဏ္ခတ္ ပိတ္ဆို႔မႈကို သက္ေသျပဳထားသည္။ ဤသို႔ေသာ အေျခအေနေအာက္တြင္
ျမန္မာစီးပြားေရးက တိုးတက္လာဖို႔ ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ ပဋိပကၡမ်ားကို မေျဖမရွင္းႏိုင္ဘဲ က်န္ေနၿပီး၊ အာရွ၏ လမ္းဆံု လမ္းခြအသစ္သည္ အာရွႏိုင္ငံမ်ား၏ ကုန္သြယ္မႈႏွင့္ သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရးကြန္ရက္တြင္ တိုး၍ ဆက္စပ္ ခ်ိတ္ဆက္လာမည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း၊ အႏၲရာယ္မ်ား ျပည့္လွ်မ္းေနမည့္လမ္းသာ ျဖစ္သည္။ ဒုတိယေရြးလမ္းမွာ အံ့ၾသဖြယ္မဟုတ္သည့္ သူ၏ ေတာင္းဆိုခ်က္အျဖစ္ ဒဏ္ခတ္ပိတ္ဆို႔မႈမ်ားကို အျမန္အဆံုးသတ္ေရး ျဖစ္ၿပီး၊ သို႔မွသာ ညီမွ်သည့္ ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈျဖစ္ေပၚ လာႏိုင္မည္ဟု ဆိုသည္။ တၿပိဳင္တည္းတြင္ တိုင္းရင္းသားတို႔၏ နစ္နာခ်က္ မ်ားကို ေျဖရွင္းေပးသြားၿပီး အာရွကမၻာ၏ ဗဟို ခ်က္မအသစ္အျဖစ္၊ သဟဇာတရွိ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ၊ မတူကြဲျပားေသာ လူမ်ဳိးမ်ားစုစည္း ရပ္တည္ႏိုင္ေရးပင္ ျဖစ္သည္။
မည္သို႔ေသာ ေရြးလမ္း အေျခအေနကို ေရြးခ်ယ္သည္ျဖစ္ေစ၊ အျခား ထည့္သြင္းတြက္ခ်က္ရမည့္ ကိန္းရွင္မ်ား လည္း အမ်ားအျပား ရွိေနေသးသည္။ အျခားထည့္သြင္းစဥ္းစားရမည့္ အခ်က္မ်ားတြင္ တခုအပါအဝင္ျဖစ္သည့္ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံ အေနျဖင့္ ပစိဖိတ္သမုဒၵရာတြင္ ထူးထူးျခားျခား ၿခိမ္းေျခာက္မႈမ်ား မၾကံဳေတြ႔ရဘဲ တည္ၿငိမ္စြာ စီးပြားဆက္၍ တက္ေနဦးမည္ဟု ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း မွန္းဆထားခဲ့သည္။ အိႏၵိယႏိုင္ငံအတြက္မူ အထူးသျဖင့္ အေရွ႕ေျမာက္ ျပည္နယ္မ်ားကို စုစည္းေရးအတြက္ အဓိကအခက္အခဲမ်ား ရင္ဆိုင္ေျဖရွင္းရန္ က်န္ေနေသးၿပီး၊ အိႏၵိယႏိုင္ငံ၏ အေရွ႕ပိုင္းသည္ က်န္ေဒသမ်ားအတြက္ စီးပြားဖြံ႔ၿဖိဳးမႈကို ပို၍ခံစားေတြ႔ၾကံဳရသည္ဟု ဆိုသည္။ ထို႔အျပင္ ဒကၠာ (ဘဂၤလားေဒ့ရွ္) တြင္ ေရြးေကာက္ပြဲမ်ားအၿပီး တက္လာသည့္ အစိုးရတြင္ ႏိုင္ငံေရးပါတီမ်ား၊ လူပုဂၢိဳလ္မ်ားက နယူးေဒလီႏွင့္ ဆက္ဆံေရးတြင္ အဆင္မေခ်ာသူမ်ား ျဖစ္ေနႏိုင္ေသးသည္။
ေနာက္ဆံုးအေနျဖင့္ ေဖာ္ျပရလွ်င္ ဦးသန္႔ျမင့္ဦး တင္ျပခဲ့သည့္ ခရီးလမ္းေၾကာင္း၊ မ်ားစြာေသာ ယဥ္ေက်းမႈမ်ားကို ယခု စာေရးသူ (မိမိ) ကိုယ္တိုင္ ေတြ႔ၾကံဳခဲ့ရဖူးသူ ျဖစ္သည္။ စာအုပ္ဆံုးသြားသည့္အခါ က်ေနာ္က တကိုယ္ေကာင္း ဆန္ဆန္ အျမင္တရပ္ျဖင့္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ က်န္ရစ္ခဲ့ရသည္။ ကူမင္းႏွင့္ ရမ္းၿဗဲကၽြန္းကို ဆက္သြယ္သည့္ က်ည္ဆံရထားကို က်ေနာ္ ျမင္လိုပါသလား။ ေဒသတခုလံုးအတြင္း လံုးဝ သိသိသာသာေျပာင္းလဲသြားမည့္ ဘဝမ်ား၊ ယဥ္ေက်းမႈမ်ားကို ျမင္ေတြ႔လိုပါသလား။
ေမးခြန္းထုတ္ၾကည့္မိသလို မျမင္လိုပါဟု ေျဖမိသည္။ ဤသို႔ အနည္းဆံုးေသာ ခံစားမႈမွ်ႏွင့္ပင္ ယေန႔ျမန္မာ့ လူမႈ အဖြဲ႔အစည္းကို ယက္ေဖာက္ထားသည့္ ဆက္ႏြယ္မႈမ်ားကို ေက်ာ္လြန္လုပ္ေဆာင္မည့္ အေျခခံ အေဆာက္အဦႏွင့္ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးစီမံခ်က္မ်ားက သက္ေရာက္လာမည့္ ဆိုးက်ဳိးမ်ားအေပၚ စိုးရိမ္လာမိသလို၊ ျမန္မာႏိုင္ငံ လံုၿခံဳေရးက႑ အတြက္၊ အတိုက္အခံ ေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အတြက္၊ မ်ားစြာေသာ တိုင္းရင္းသား အုပ္စုမ်ား အတြက္လည္း စိုးရိမ္ပူပန္ေနမိ ပါေတာ့သည္။
စာအုပ္အမည္– Where China Meets India: Burma and the New Crossroads of Asia (တ႐ုတ္ႏွင့္ အိႏၵိယတို႔ ေတြ႔ဆံုသည့္ ေနရာ။ အာရွ လမ္းဆံုလမ္းခြရွိ ျမန္မာျပည္)
စာေရးသူ- Thant Myint-U
ပံုႏွိပ္ထုတ္ေဝသည့္ စာအုပ္တိုက္ႏွင့္ ခုႏွစ္- Farrar, Straus and Giroux, 2011.
Joseph Ball ေရးသားသည့္ စာအုပ္ေဝဖန္ခ်က္ Burma in the crosshairs ကို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ျပန္ဆိုေဖာ္ျပ ပါသည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံ အေရွ႕ေျမာက္ပိုင္းေဒသရွိ သီေပါၿမိဳ႕ကေလးတြင္ မြန္းလြဲခ်ိန္၌ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္၊ သို႔မဟုတ္ စားေသာက္ဆိုင္ တခုခုအတြင္းထိုင္၍ လမ္းမေပၚ ျဖတ္သန္းသြားလာသည့္ လူစီးကားသစ္ SUV ယာဥ္တန္းကို ထိုင္ၾကည့္ေနၾကရသည္က လူအမ်ားအဖို႔ ဝါသနာတခုလို ျဖစ္လာသည္။
ကားမ်ားကို ပလတ္စတစ္စျဖင့္ အလံုပိတ္ထားၾကၿပီး၊ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ျပန္ေရာင္းခ်ၾက ရန္ျဖစ္သည္။ တ႐ုတ္ျပည္မွ
ေန၍ ေတာင္ဘက္ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္းသို႔ ေမာင္းႏွင္သြားၾကသည္။ ထိုမွ်သာမက ေစ်းခ်ဳိခ်ဳိျဖင့္ ဝယ္ယူလာသည္ ဟု ယူဆရသည့္ လိေမၼာ္သီးကားတန္းမ်ားလည္း ျပည္တြင္းဘက္ ဆင္းသြားၾကသလို၊ ဆန္႔က်င္ဘက္သို႔ ကၽြန္းသစ္ ယာဥ္တန္းႀကီးက ျပန္ျဖတ္သြားၾကသည္။ ေနာက္ ၁၅-ႏွစ္ၾကာသည့္အခါ တ႐ုတ္၏စီးပြားေရး ျမန္မာႏိုင္ငံ အတြင္း သို႔ ခ်ဲ႕ထြင္လာသည့္ အေျခအေနက အဓိကေျပာဆိုစရာ အေၾကာင္းကိစၥတခု ျဖစ္လာခဲ့သည္။
သမိုင္းပညာရွင္ႏွင့္ စာေရးဆရာျဖစ္သူ ဦးသန္႔ျမင့္ဦးက သူ၏ ေနာက္ဆံုးစာအုပ္ "တ႐ုတ္ျပည္ႏွင့္ အိႏၵိယ ေတြ႔ဆံု သည့္ ေနရာ" (Where China Meets India) တြင္ သူ၏အဆိုကို တင္ထားသည္။ သူ႔အျမင္က အသစ္ေတာ့ မဟုတ္။ ၁၉၉ဝ ခုႏွစ္မ်ား ႏွစ္လည္ပိုင္းမွစ၍ စတင္ျဖစ္ထြန္းလာခဲ့သည့္ ေရစီးေၾကာင္းကို ခ်ဲ႕ထြင္ မြမ္းမံ၍ တင္ျပ
ျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ရာစု ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တ႐ုတ္ျပည္ႏွင့္ အိႏၵိယအၾကားတြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံက ဆက္စပ္ေပါင္းကူး တံတားထိုး၍ မျဖစ္ႏိုင္သည့္ အေျခအေနရွိခဲ့သည္။
သန္႔ျမင့္ဦးတင္ျပသည့္ သမိုင္းေၾကာင္းအရဆိုလွ်င္ ျမန္မာႏိုင္ငံက မ်ားမၾကာမီႏွစ္မ်ားတြင္ ေျပာင္းလဲလာသည့္ အာရွေျမမ်က္ႏွာသြင္ျပင္က ဝိုင္းပတ္ထားသည့္ ဗဟိုခ်က္မတြင္ ေရာက္ရွိေနခဲ့ၿပီဟု ဆိုသည္။ အေၾကာင္းမွာ အာရွ၏ မဟာလူဦးေရ ပိုင္ဆိုင္ထားသည့္ အင္အားၾကီးႏိုင္ငံ ႏွစ္ခုက လာေတြ႔ဆံုသည့္ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ေခတ္သစ္ တခုအသြင္သို႔ တြန္းထိုး ပို႔ေဆာင္ေတာ့မည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပင္။
"တ႐ုတ္ျပည္ႏွင့္ အိႏၵိယေတြ႔ဆံုသည့္ေနရာ" အမည္ရ စာအုပ္သည္
ေျပာင္းလဲေနသည့္ ေျမပံုမ်ားႏွင့္ လူဦးေရမ်ား အေၾကာင္းကို အမ်ားစု ပံုေဖာ္တင္ျပ ထားျခင္း ျဖစ္သည္။ ကက္ပလန္ဆန္ဆန္ ခရီးသြာ
အေတြ႔အၾကံဳ ဇာတ္ေၾကာင္း ကို ျပန္ေျပာျပရင္း စာအုပ္ကိုသယ္ေဆာင္
သြားရာ၊ အခ်ဳိ႕ေသာ စာသားမ်ားက ထိုေနရာမ်ားသို႔ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် မေရာက္ဘူးသူမ်ားအတြက္ အထူးအက်ဳိး ျဖစ္ေစမည္မွာ မလြဲေပ။
သို႔မဟုတ္ တၾကိမ္တခါ ေရာက္ဖူး၊ ေတြ႔ၾကံဳဖူးခဲ့သူမ်ားကလည္း ေနာက္ဆံုး အေျခအေနကို ျပန္၍ ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္ႏိုင္လိမ့္မည္ ျဖစ္သည္။ မည္သို႔ပင္ ျဖစ္
ေစ ဦးသန္႔ျမင့္ဦးက တင္ျပသည့္ သံုးသပ္ခ်က္မ်ား၊ အဆိုျပဳခ်က္မ်ားက ယင္း
ေဒသ၏ ေျပာင္းလဲျဖစ္ေပၚေနသည့္ ေျမမ်က္ႏွာသြင္ျပင္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ အတြင္းက်က်လႈံ႔ေဆာ္မႈ အေတြးကို ေပးႏိုင္လိမ့္မည္ ျဖစ္သည္။
စာအုပ္ကို က႑မ်ားခြဲျခားထားၿပီး စာေရးသူက သက္ဆိုင္ရာႏိုင္ငံမ်ားအလိုက္ အခ်ိန္ကာလကို အေျချပဳ၍ အခန္းခြဲ တင္ျပထားျခင္း ျဖစ္သည္။ တင္ျပထားသည့္ ျမန္မာႏိုင္ငံႏွင့္ သက္ဆိုင္သည့္ အခန္းသည္ ၾကီးထြားလာ သည့္ တ႐ုတ္တို႔ေျခရာႏွင့္ ျမန္မာျပည္အေပၚ မည္သို႔သက္ေရာက္ေစသည့္ အေၾကာင္းကို အေလးေပး တင္ျပထား သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ျမန္မာႏိုင္ငံကို ယခုအေျခအေနသို႔ ဆိုက္ေရာက္ေစခဲ့ရသည့္ အဓိက အေၾကာင္းအခ်က္မ်ား ကိုမူ အနည္းအက်ဥ္းမွ်သာ တို႔ထိတင္ျပထားသည္။
စာေရးသူကမူ ေခတ္သစ္ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ က်႐ႈံးမေအာင္ျမင္ျဖစ္ရမႈမ်ားကို ကိုလိုနီေခတ္ ႏိုင္ငံေတာ္ က်႐ႈံးခန္းႏွင့္ ဒုတိယ ကမၻာစစ္၏ အက်ဳိးဆက္အျဖစ္ ေျခရာေကာက္ တင္ျပထားသည္။ ဦးသန္႔ျမင့္ဦးက "ၿဗိတိသွ်တို႔အေနျဖင့္ ဆက္၍က်န္ေနၿပီး စီးပြားေရးနာလံထူႏိုင္ေစရန္ ကူညီႏိုင္ဖို႔ရွိသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ဤသို႔ မျဖစ္ခဲ့သည္မွာ ျပင္ပ အေၾကာင္းအခ်က္မ်ားေၾကာင့္ မဟုတ္။ အစြန္းေရာက္ အမ်ဳိးသားေရးလႈပ္ရွားမႈ အားေကာင္းလာခဲ့ၿပီး၊ ၎တို႔က မည္သည့္တန္ဖိုးျဖင့္ ျဖစ္ေစ ၿဗိတိသွ်တို႔ကို ေမာင္းႏွင္ထုတ္ရန္ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္" ဟု ဆိုထား သည္။
မည္သို႔ျဖစ္ေစ ျမန္မာႏိုင္ငံက လြတ္လပ္ေရးၿပီးခ်ိန္တြင္ ဒယီးဒယိုင္ျဖင့္ ေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္ခဲ့ေသာ္လည္း၊ လက္ရွိ
ႏုိင္ငံ၏ အေျခအေနကမူ သူ၏အဆိုအရ ၁၉၉ဝ ခုႏွစ္မ်ား အဆန္းပိုင္းႏွင့္ အလယ္ပိုင္းကာလ ေပးလာသည့္ အခြင့္အလမ္းေကာင္းမ်ားကို မဆုပ္ကိုင္မိသည့္ ျဖစ္ရပ္သာဟု သံုးသပ္ေဖာ္ျပထားသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံကို သူသံုးသပ္
ၾကည့္သည့္အခ်ိန္က အျခားႏိုင္ငံမ်ားျဖစ္သည့္ အိႏၵိယ၊ ဗီယက္နမ္၊ အျခားေသာ အာရွက်ားမ်ားႏွင့္ အလားအလာ အရ တန္းတူနီးပါး ေျပးေနခဲ့သည္ဟု ဆိုသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ျမန္မာႏိုင္ငံက စီးပြားေရး တံခါးဖြင့္ရာ လမ္းတြင္ ကြဲျပားေနသည့္၊ အပ်က္လမ္းသို႔ ဦးတည္ေနသည့္ အခက္အခဲမ်ားကို ေက်ာ္လႊားႏိုင္ျခင္း မရွိခဲ့၊ ျပင္ပကမၻာႏွင့္ မခ်ိတ္ဆက္ႏိုင္ခဲ့ဟု ဆိုသည္။
ဤသံုးသပ္ခ်က္က ေျပာရမည္ဆိုလွ်င္ စာအုပ္တခုလံုး ေဖာ္ျပထားသည့္ ပင္မ အေၾကာင္းအရာ အတြက္ ျဖည့္ ဆည္း ေထာက္ပံ့ေပးသည့္ အဆိုမွ်သာ ျဖစ္သည္။ သူဆိုလိုခ်င္သည့္အခ်က္မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံႏွင့္ စစ္တပ္အေပၚ ခ်မွတ္ထားသည့္ ပစ္ဒဏ္ခတ္ပိတ္ဆို႔မႈ အက်ဳိးမျဖစ္ထြန္းပံုႏွင့္ ဆိုးက်ဳိးသက္ေရာက္ေစပံုမ်ား၊ ၎ႏွင့္အတူ တြဲရွိေနသည့္ "အေနာက္ႏိုင္ငံ မ်ားမွ လူမ်ားၾကိဳက္ ကမ္ပိန္းမ်ား"၊ စစ္အစိုးရကို လူဆိုးဗီလိန္႐ုပ္ပံု ေဖာ္ေနၿပီး ပို၍ ျပင္းထန္စြာဒဏ္ခတ္ရန္ ဆက္လက္ ေတာင္းဆိုေနမႈ စသည့္အခ်က္မ်ားက ပို၍ခိုင္မာသည့္ ဆက္ဆံမႈမ်ား
ျဖစ္ေပၚလာေစမည့္ကိစၥမ်ားအေပၚ အထူးသက္ေရာက္ ႐ိုက္ခတ္မႈ ရွိေနေစသည္ဟု ဆိုသည္။ စာမ်က္ႏွာ အမ်ားစု တြင္ ဒဏ္ခတ္ပိတ္ဆို႔မႈ ဆန္ရွင္အေပၚ စိတ္ပ်က္မေက် နပ္မႈမ်ားျဖင့္ ျပည့္ေနသည္။ ၂ဝဝ၈ ခုႏွစ္ နာဂစ္ ဆိုင္ကလုန္း ကာလတြင္ အကူအညီကိစၥမ်ားကို အဟန္႔အတား ျဖစ္ေစမႈမွ ေန၍၊ မႏၲေလးၿမိဳ႕ကို တ႐ုတ္စြန္႔စား စီးပြားရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံသူမ်ား အၾကား ၿပိဳင္ဘက္မရွိ ေပလ်ကံ ပစ္ထားခဲ့ရမႈမ်ား အဆံုး ပတ္သက္ ေဖာ္ျပထားသည္ကို
ေတြ႔ရသည္။
ထို႔အျပင္ ဆက္လက္အားၿပိဳင္ေနဆဲျဖစ္သည့္ တိုင္းရင္းသားအင္အားစုမ်ားကို သိမ္းက်ံဳးစုစည္းႏိုင္ေရး ဆက္လက္ လႈပ္ရွား ၾကိဳးပမ္းေနႏွင့္ ပတ္သက္၍လည္း ဦးသန္႔ျမင့္ဦးက သူ႔အျမင္ကို တင္ျပထားသည္။ တဖက္က ပိတ္ဆို႔ ဒဏ္ခတ္ထားခ်ိန္တြင္ ကုလသမဂၢက ျဖည့္ဆည္းလႈပ္ရွားမည့္ ခ်ည္းကပ္မႈ ရွိမေနျခင္း၊ ကမၻာ့ဘဏ္ အကူအညီမ်ား ရွိမေနျခင္းတို႔ေၾကာင့္ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး သေဘာတူညီမႈမ်ားအၿပီး၊ ၎ႏွင့္အတူ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးလုပ္ငန္းမ်ား တန္းတူ ယွဥ္၍ လက္ေတြ႔မလိုက္ႏိုင္ ျဖစ္ခဲ့ရသည္ဟု ဆိုသည္။
စာအုပ္က ေျပာလိုသည့္ အဓိကအေၾကာင္းအရာကို ျပန္၍ သြားရမည္ဆိုလွ်င္ လက္ရွိအိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံ ႏွစ္ခုက လုပ္ေဆာင္ေနပံုမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ေဘဂ်င္းႏွင့္ နယူးေဒလီက လုယက္ခိုးယူေနၾကျခင္း ဆိုသည္ထက္ ပိုမို
ေျပာင္ေျမာင္မည့္ စကားအသံုးအႏႈန္း မရွိႏိုင္ေတာ့ပါ။ ျမန္မာႏိုင္ငံ ဇာတ္ေၾကာင္းတေလွ်ာက္လံုးတြင္ တ႐ုတ္က ပါဝင္ ပတ္သက္ေနေသာ္လည္း၊ အိႏၵိယကမူ လြမ္းေမာစရာ ကိုလိုနီေခတ္ အတိတ္က ဆက္ႏြယ္ခဲ့မႈမ်ား၊ အေစာ ပိုင္း လူ႔ယဥ္ေက်းမႈ ျဖစ္ထြန္းစဥ္ကာလ ဆက္သြယ္မႈမ်ားမွလြဲ၍ ေျပာစရာ မရွိသေလာက္ ျဖစ္ေနသည္။
အာဏာဆက္၍ ၾကီးထြားလာႏိုင္မႈႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေဖာ္ျပ ထားခ်က္မ်ားတြင္ လံုၿခံဳမႈမရွိဟု ခံစားေနရသည့္ အိႏၵိယက လံုၿခံဳစိတ္အျပည့္ရွိေနသည့္ တ႐ုတ္ႏွင့္ ရင္ဆိုင္ေနရသည့္ ဝန္းက်င္စိတ္ခံစားမႈကို ထင္ဟပ္ေနသည္။ တနည္းဆိုရေသာ္ ျမန္မာႏိုင္ငံ ေရွ႕တန္းမ်က္ႏွာစာအတြက္မူ ျမင္ရသည့္ပံုကားခ်ပ္မွာ ထိုးစစ္ဆင္ေနသည့္ အေရွ႕အာရွ အင္အားၾကီးႏိုင္ငံႏွင့္ ခုခံကာကြယ္ေနရသည့္ ေတာင္အာရွ မဟာအင္အားၾကီးကို ေတြ႔ျမင္ႏိုင္သည္။
 |
| ယခင္က ကုလသမဂၢ သံအရာရွိ တဦး ျဖစ္ခဲ့ဖူးသည့္ ဦးသန္႔ျမင့္ဦးက ယခု အခါ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕တြင္ ေနထိုင္၍ စာေရးဝမ္း ေက်ာင္းေနၿပီး၊ ျမန္မာ၊ အိႏၵိယ၊ တ႐ုတ္ ႏုိင္ငံမ်ားသို႔ ခရီးလွည့္ လည္ခဲ့သည္။ သူက "ျမန္မာျပည္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ပုဂၢိဳလ္ေရး ဆိုင္ရာ သမိုင္း ေၾကာင္း- ေျခရာေပ်ာက္ ျမစ္တစင္း" အမည္ရ စာအုပ္ေရးသားခဲ့သူလည္း ျဖစ္သည္။ ဓာတ္ပံု။ Macmillan |
တ႐ုတ္ႏိုင္ငံကို ႏိႈင္းယွဥ္၍ ေဖာ္ျပရလွ်င္ ၂၁ ရာစု၏ ပထမဦးဆံုး ဆယ္စုႏွစ္ တြင္ အေျခခံ အေဆာက္အဦ စီမံကိန္း မ်ား တည္ေဆာက္ေနမႈမွာ ၿပီးခဲ့သည့္ ရာစုႏွစ္မ်ားရွိ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု၏ စုစုေပါင္း စီမံကိန္းမ်ားထက္ မ်ားျပားေနသည္ကို ျမင္ေနရသည္။ အိႏၵိယကမူ သူ႔ႏိုင္ငံေနရာ အႏွံ႔အျပား
တြင္ ပင္ ေခတ္သစ္ အေျခခံ အေဆာက္ အဦးမ်ား ကင္းမဲ့ေနေသး သည္။ "တ႐ုတ္ႏုိင္ငံ၏ ျပည္နယ္တခု ျဖစ္သည့္ (ယူနန္က မ်ားမၾကာမီတြင္ မႏၲေလး သို႔ အျမန္ေျပး က်ည္ဆံရထားလမ္း ေပါက္ေတာ့မည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း၊ အိႏၵိယ ၏ အေရွ႕ေျမာက္ပိုင္း ျပည္နယ္ၿမိဳ႕ ျဖစ္သည့္) အင္ဖာတြင္ ေက်းလက္လမ္း မွ်သာ ရွိေနေသးသည္" ဟု ဦးသန္႔ျမင့္ဦးက သူ၏ ေလ့လာေတြ႔ရွိခ်က္ကို
ေဖာ္ျပထား သည္။
ယခုအခ်ိန္တြင္မူ တ႐ုတ္ႏွင့္ အိႏၵိယႏိုင္ငံတို႔၏ အေတြ႔အၾကံဳမ်ား၊ လက္ရွိ သူတို႔၏ အက်ပ္အတည္းမ်ားက ျမန္မာႏုိင္ငံ အတြက္မူ ေနာက္ထပ္ အခြင့္အလမ္း တံခါးေပါက္ ျဖစ္ေနေစသည္။
လက္ရွိ ျဖစ္ေနဆဲ ျဖစ္သလို၊ ျမင္သာေနသည့္ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံ တိဘက္ႏွင့္ ရွင္က်န္းေဒသမ်ားမွ မတည္ၿငိမ္မႈမ်ားႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္၍ ယူနန္က လက္ရွိ
ကာလ တြင္ တည္ၿငိမ္ေနမႈကိုလည္း သူက ေဆြးေႏြးထားသည္။ ဦးသန္႔ျမင့္ဦးက တြက္ဆေဖာ္ျပရာ၌ တိဘက္ႏွင့္ ရွင္က်န္းတြင္ ေျပာရ
လွ်င္ တသားတည္း လူမ်ဳိးဝိေသသတူ အတိုက္အခံမ်ား ထက္စာလွ်င္ ယူနန္ျပည္နယ္ရွိ ကြဲျပားေနသည့္ ဝိေသသလကၡဏာပိုင္ဆိုင္ထားသည့္ လူမ်ဳိးမ်ားအၾကား ယွဥ္ၾကည့္ပါက လံုၿခံဳေရး႐ႈေထာင့္ဘက္မွ ကြဲျပားျခားနားမႈမ်ား ျမင္ေနရသည္ဟု သံုးသပ္သည္။
သို႔ဆိုလွ်င္ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္ မည္သို႔ အဓိပၸါယ္ ရသနည္းဟု ဆက္၍ ေမးခြန္းထုတ္စရာ ျဖစ္လာသည္။ တ႐ုတ္
ႏုိင္ငံထက္ ေသးငယ္သည့္ ပထဝီေဒသရွိသည့္ ျမန္မာႏိုင္ငံရွိ တိုင္းရင္းသား အုပ္စုမ်ားကို တသားတည္း ဝိေသသ တူဟု တြက္ခ်က္မည္ေလာ၊ ႐ႈပ္ေထြးသည့္ ျပႆနာဟု တြက္ဆမည္ေလာဟု ေစာေၾကာစရာ ျဖစ္ေစသည္။
ေသခ်ာ သည္မွာ ေဘဂ်င္းအစိုးရအတြက္မူ ေနျပည္ေတာ္၏ ေျခာက္အိပ္မက္သည္ သူတို႔အဖို႔ ဆိုဗီယက္ယူနီယံ
မွ ခြဲထြက္ခဲ့သည့္ ျပည္နယ္တခု၏ ျပႆနာအျဖစ္သာ ျမင္ေပလိမ့္မည္မွာ မလြဲပင္။
တဖန္ ျမန္မာႏိုင္ငံရွိ လက္ငင္း တိုင္းရင္းသားအက်ပ္အတည္း အက္ေၾကာင္းကိုလည္း ဒုတိယကမၻာစစ္ၿပီးကာလ သမိုင္းကို သူက ျပန္၍ေထာက္ျပေျပာဆိုခဲ့သည္။ ေဘဂ်င္းက ၁၉၅ဝ ခုႏွစ္မ်ားတြင္ သူ၏နယ္ေျမမ်ားကို ျပန္၍ ခ်ဳပ္ကိုင္ရယူခ့ဲရာ တိုင္းလူမ်ဳိးမ်ား ေနရာေဒသမ်ားလည္း အပါအဝင္ ျဖစ္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ျမန္မာအစိုးရ
ႏွင့္ တပ္မေတာ္ကမူ ဤသို႔ အဆံုးအျဖတ္ေပးႏိုင္သည့္ ၾကိဳးပမ္းမႈမ်ဳိး မလုပ္ေဆာင္ႏိုင္ခဲ့သလို၊ အစြန္အဖ်ားရွိ လူမႈအသိုင္းအဝိုင္းမွာ မသိမ္းသြင္းႏိုင္ဘဲ သည္အတိုင္း က်န္ေနခဲ့သည္။
ယခုတိုင္ ျမန္မာႏိုင္ငံရွိ ဗဟိုအစိုးရအေနျဖင့္ က်င့္သံုးေနဆဲ လက္က်န္နည္းဗ်ဴဟာမ်ားမွာ အပန္းေျဖ ဥယ်ာဥ္ သဖြယ္ တိုင္းရင္းသားမ်ားကို လူျပစားသည့္ ခ်ည္းကပ္မႈမ်ဳိးသာ ျဖစ္သည္ဟု ဦးသန္႔ျမင့္ဦးက ေဖာ္ျပသည္။ တခ်ိန္တုန္းက ေဘဂ်င္း အစိုးရက ကြဲျပားေသာ္လည္း ညီၫြတ္သည့္လူထုမ်ားအျဖစ္ စုစည္း ဂုဏ္ယူေဖာ္ျပ ခဲ့ၾက သည့္ လုပ္ရပ္ႏွင့္အလားတူ ျဖစ္သည္ဟုဆိုသည္။ ဥပမာတခုအေနျဖင့္ ျမန္မာအစိုးရ၏ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ၿမိဳ႕ေတာ္
ေနျပည္ေတာ္တြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံတိုင္းႏွင့္ ျပည္နယ္မ်ားကိုယ္စားျပဳ ေဆာက္လုပ္ထားသည့္ ဥယ်ာဥ္က်ယ္ၾကီး တခု လည္း ရွိေသးသည္။ အဝင္ဝတြင္ မစ္ကီးေမာက္စ္ ကာတြန္းဇာတ္ေကာင္က ၾကိဳဆိုေနၿပီး၊ ျမင္းလွည္းျဖင့္ ႏိုင္ငံ၏ တိုင္းႏွင့္ ျပည္နယ္မ်ားကို လွည့္လည္ၾကည့္႐ႈႏိုင္ရန္ စီစဥ္ ထားသည္။ တိုင္း/ျပည္နယ္ကိုယ္စားျပဳ အထိမ္းအမွတ္ မ်ား အပန္းေျဖဆြဲေဆာင္မႈအျဖစ္ တည္ေဆာက္ထားၿပီး၊ အမွန္တကယ္ ခက္ခဲနက္နဲသည့္ ျပႆနာမ်ား၊ ေဒသ အေျခအေနမ်ားကို လံုးဝထင္ဟပ္ေနျခင္း မရွိေပ။
အိႏၵိယႏိုင္ငံအတြက္မူ ဦးသန္႔ျမင့္ဦးက ၎၏ အေရွ႕ေျမာက္ေဒသကို "ျမန္မာျပည္အငယ္စား" ဟု ေဖာ္ျပၿပီး၊ "မည္သူမွ် သူတို႔အိႏၵိယရွိ အဆင့္အေနကို ေပ်ာ္ရႊင္မႈမရွိ၊ ဤသို႔ လူအားလံုးက ကိုယ္စီခံစားေနရေသာ္လည္း ဘံုလႈပ္ရွားမႈအဆင့္ တိုးတက္လာျခင္း မရွိ" ဟု ေဖာ္ျပထားသည္။ သူက နာဂလူမ်ဳိးမ်ားအတြင္းရွိ အေျခအေန ကိုလည္း ထပ္၍ေလ့လာတင္ျပ ခဲ့ေသးသည္။ ၎တို႔အတြင္း ႏိုင္ငံတကာ ေထာက္ခံမႈရေစရန္ ဖက္ဒရယ္
ျပည္ေထာင္စု အျဖစ္ ေျပာဆိုေနၾကေသာ္လည္း လံုးဝ လြတ္လပ္ေရးကို ဖံုးကြယ္ေျပာဆုိေနမႈအျဖစ္ သူတင္ျပ သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္လည္း အလားတူ ဖက္ဒရယ္ျပည္ ေထာင္စု တည္ေထာင္ရန္ တိုင္းရင္းသား အုပ္စုမ်ားက
ေျပာဆိုေနၾကေသာ္လည္း၊ အမွန္သိႏိုင္ရန္ ခက္ခဲသည္ဟု ဆိုသည္။ ထို႔အျပင္ ႏိုင္ငံတြင္းရွိ တိုင္းရင္းသားႏွင့္
ႏုိင္ငံေရးအင္အားစု အမ်ဳိးမ်ဳိးအၾကား မညီၫြတ္ကြဲျပားေနၾကသည္မွာလည္း ျငင္း ဖြယ္မရွိဟု သူက ဆိုထားေသး သည္။
"တ႐ုတ္ျပည္ႏွင့္ အိႏၵိယေတြ႔ဆံုသည့္ ေနရာ" အမည္ရ စာအုပ္သည္ ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈဆိုင္ရာ၊ စီးပြားေရး အက်ဳိးစီးပြား ဆိုင္ရာ၊ ႏိုင္ငံေရး ပထဝီဖြဲ႔စည္းပံုတို႔ေၾကာင့္ သက္ေရာက္ထိခိုက္မႈရွိရာ ဇာတ္ေၾကာင္းလည္း ျဖစ္သည္။ နည္းပညာ တိုးတက္လာသည္ႏွင့္အမွ် ပထဝီအေျပာင္းအလဲမ်ား ျဖစ္ေပၚလာသည္ႏွင့္အမွ် ဖန္တီးရယူႏိုင္သည့္ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရး ဇာတ္လမ္းဟုလည္း ေဖာ္ျပထား သည္။ က်မ္း႐ိုးႏိုင္ငံေရး ကိစၥမ်ားကို ဤျဖစ္စဥ္တြင္ သူက တစံုတရာ ထည့္သြင္း
ေဖာ္ျပထားေသာ္လည္း၊ သူ၏ေနာက္ဆံုး စကားကိုမူ လား႐ႈိးတြင္ သူေတြ႔ဆံုခဲ့သည့္ တ႐ုတ္စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္
၏ စကားလံုးမ်ားျဖင့္သာ ေဖာ္ျပရလိမ့္မည္ ျဖစ္သည္။ "သူတို႔ (ျမန္မာ) ေတြက ဒီမိုကေရစီ မလိုပါဘူး။ တခ်က္ေလး
ေတာင္ မလိုပါဘူး။ သူတို႔လိုတာက သူတို႔အစိုးရကို ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေစေအာင္ လုပ္ဖို႔ပါ" ဟု ဆိုသည္။ သူေျပာလို သည္ကို အတိအက် ခ်ဳပ္၍ ေဖာ္ျပထားသလို ျဖစ္ေနသည္။ လက္ရွိေနျပည္ေတာ္ရွိ စဥ္းစားခ်က္ကလည္း ဤအတိုင္းပင္ ျဖစ္ဖို႔ ရွိေနသည္။
သို႔ဆိုလွ်င္ တ႐ုတ္ႏွင့္ အိႏၵိယက တဖက္တခ်က္ ဝိုင္းပတ္ေနသည့္ ၂၁ ရာစု ျမန္မာႏိုင္ငံကို မည္သို႔ တည္ေဆာက္ ၾကမည္နည္း။ ဦးသန္႔ျမင့္ဦးအတြက္မူ ကြဲျပားေနသည့္ ေယဘုယ်လမ္းေၾကာင္း ႏွစ္ခု ခ်ျပစဥ္းစားခိုင္းဖို႔ ရွိေနသည္။
ပထမလမ္းေၾကာင္းမွာ စီးပြားဒဏ္ခတ္ ပိတ္ဆို႔မႈကို သက္ေသျပဳထားသည္။ ဤသို႔ေသာ အေျခအေနေအာက္တြင္
ျမန္မာစီးပြားေရးက တိုးတက္လာဖို႔ ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ ပဋိပကၡမ်ားကို မေျဖမရွင္းႏိုင္ဘဲ က်န္ေနၿပီး၊ အာရွ၏ လမ္းဆံု လမ္းခြအသစ္သည္ အာရွႏိုင္ငံမ်ား၏ ကုန္သြယ္မႈႏွင့္ သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရးကြန္ရက္တြင္ တိုး၍ ဆက္စပ္ ခ်ိတ္ဆက္လာမည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း၊ အႏၲရာယ္မ်ား ျပည့္လွ်မ္းေနမည့္လမ္းသာ ျဖစ္သည္။ ဒုတိယေရြးလမ္းမွာ အံ့ၾသဖြယ္မဟုတ္သည့္ သူ၏ ေတာင္းဆိုခ်က္အျဖစ္ ဒဏ္ခတ္ပိတ္ဆို႔မႈမ်ားကို အျမန္အဆံုးသတ္ေရး ျဖစ္ၿပီး၊ သို႔မွသာ ညီမွ်သည့္ ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈျဖစ္ေပၚ လာႏိုင္မည္ဟု ဆိုသည္။ တၿပိဳင္တည္းတြင္ တိုင္းရင္းသားတို႔၏ နစ္နာခ်က္ မ်ားကို ေျဖရွင္းေပးသြားၿပီး အာရွကမၻာ၏ ဗဟို ခ်က္မအသစ္အျဖစ္၊ သဟဇာတရွိ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ၊ မတူကြဲျပားေသာ လူမ်ဳိးမ်ားစုစည္း ရပ္တည္ႏိုင္ေရးပင္ ျဖစ္သည္။
မည္သို႔ေသာ ေရြးလမ္း အေျခအေနကို ေရြးခ်ယ္သည္ျဖစ္ေစ၊ အျခား ထည့္သြင္းတြက္ခ်က္ရမည့္ ကိန္းရွင္မ်ား လည္း အမ်ားအျပား ရွိေနေသးသည္။ အျခားထည့္သြင္းစဥ္းစားရမည့္ အခ်က္မ်ားတြင္ တခုအပါအဝင္ျဖစ္သည့္ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံ အေနျဖင့္ ပစိဖိတ္သမုဒၵရာတြင္ ထူးထူးျခားျခား ၿခိမ္းေျခာက္မႈမ်ား မၾကံဳေတြ႔ရဘဲ တည္ၿငိမ္စြာ စီးပြားဆက္၍ တက္ေနဦးမည္ဟု ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း မွန္းဆထားခဲ့သည္။ အိႏၵိယႏိုင္ငံအတြက္မူ အထူးသျဖင့္ အေရွ႕ေျမာက္ ျပည္နယ္မ်ားကို စုစည္းေရးအတြက္ အဓိကအခက္အခဲမ်ား ရင္ဆိုင္ေျဖရွင္းရန္ က်န္ေနေသးၿပီး၊ အိႏၵိယႏိုင္ငံ၏ အေရွ႕ပိုင္းသည္ က်န္ေဒသမ်ားအတြက္ စီးပြားဖြံ႔ၿဖိဳးမႈကို ပို၍ခံစားေတြ႔ၾကံဳရသည္ဟု ဆိုသည္။ ထို႔အျပင္ ဒကၠာ (ဘဂၤလားေဒ့ရွ္) တြင္ ေရြးေကာက္ပြဲမ်ားအၿပီး တက္လာသည့္ အစိုးရတြင္ ႏိုင္ငံေရးပါတီမ်ား၊ လူပုဂၢိဳလ္မ်ားက နယူးေဒလီႏွင့္ ဆက္ဆံေရးတြင္ အဆင္မေခ်ာသူမ်ား ျဖစ္ေနႏိုင္ေသးသည္။
ေနာက္ဆံုးအေနျဖင့္ ေဖာ္ျပရလွ်င္ ဦးသန္႔ျမင့္ဦး တင္ျပခဲ့သည့္ ခရီးလမ္းေၾကာင္း၊ မ်ားစြာေသာ ယဥ္ေက်းမႈမ်ားကို ယခု စာေရးသူ (မိမိ) ကိုယ္တိုင္ ေတြ႔ၾကံဳခဲ့ရဖူးသူ ျဖစ္သည္။ စာအုပ္ဆံုးသြားသည့္အခါ က်ေနာ္က တကိုယ္ေကာင္း ဆန္ဆန္ အျမင္တရပ္ျဖင့္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ က်န္ရစ္ခဲ့ရသည္။ ကူမင္းႏွင့္ ရမ္းၿဗဲကၽြန္းကို ဆက္သြယ္သည့္ က်ည္ဆံရထားကို က်ေနာ္ ျမင္လိုပါသလား။ ေဒသတခုလံုးအတြင္း လံုးဝ သိသိသာသာေျပာင္းလဲသြားမည့္ ဘဝမ်ား၊ ယဥ္ေက်းမႈမ်ားကို ျမင္ေတြ႔လိုပါသလား။
ေမးခြန္းထုတ္ၾကည့္မိသလို မျမင္လိုပါဟု ေျဖမိသည္။ ဤသို႔ အနည္းဆံုးေသာ ခံစားမႈမွ်ႏွင့္ပင္ ယေန႔ျမန္မာ့ လူမႈ အဖြဲ႔အစည္းကို ယက္ေဖာက္ထားသည့္ ဆက္ႏြယ္မႈမ်ားကို ေက်ာ္လြန္လုပ္ေဆာင္မည့္ အေျခခံ အေဆာက္အဦႏွင့္ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးစီမံခ်က္မ်ားက သက္ေရာက္လာမည့္ ဆိုးက်ဳိးမ်ားအေပၚ စိုးရိမ္လာမိသလို၊ ျမန္မာႏိုင္ငံ လံုၿခံဳေရးက႑ အတြက္၊ အတိုက္အခံ ေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အတြက္၊ မ်ားစြာေသာ တိုင္းရင္းသား အုပ္စုမ်ား အတြက္လည္း စိုးရိမ္ပူပန္ေနမိ ပါေတာ့သည္။
စာအုပ္အမည္– Where China Meets India: Burma and the New Crossroads of Asia (တ႐ုတ္ႏွင့္ အိႏၵိယတို႔ ေတြ႔ဆံုသည့္ ေနရာ။ အာရွ လမ္းဆံုလမ္းခြရွိ ျမန္မာျပည္)
စာေရးသူ- Thant Myint-U
ပံုႏွိပ္ထုတ္ေဝသည့္ စာအုပ္တိုက္ႏွင့္ ခုႏွစ္- Farrar, Straus and Giroux, 2011.
Joseph Ball ေရးသားသည့္ စာအုပ္ေဝဖန္ခ်က္ Burma in the crosshairs ကို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ျပန္ဆိုေဖာ္ျပ ပါသည္။
No comments:
Post a Comment