ကိုေအးထြန္းက သူ၏ ယာဥ္ေမာင္းလစာေငြ က်ပ္ ၇ ေသာင္းႏွင့္ ၿမိဳ႕နယ္စည္ပင္သာယာတြင္ သန္႔ရွင္းေရးအျဖစ္ လုပ္ကိုင္ေနေသာ ဇနီးသည္၏ လစာေငြ က်ပ္ ၄ ေသာင္းခန္႔က စားေလာက္႐ံုသာ ရွိၿပီး ေက်ာင္းေနအရြယ္ သားသမီး ၃ ေယာက္စလံုးကို ေက်ာင္းထားရန္ မတတ္ႏိုင္ေၾကာင္း ေျပာျပသည္။
“က်ေနာ္က ဆင္းရဲေပမယ့္ ကိုယ့္သားသမီးကိုေတာ့ ပညာတတ္ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ သားသမီး ၃ ေယာက္စလံုးကို အစိုးရေက်ာင္းမွာ ထားႏိုင္ဖို႔ဆိုတာကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ အေျခအေနနဲ႔ လံုး၀မျဖစ္ႏိုင္ဘူး” ဟု ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ လိႈင္သာယာၿမိဳ႕နယ္တြင္ ေနထိုင္သူ ကိုေအးထြန္းက ဆိုသည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ အမ်ိဳးသားပညာရည္ ျမင့္မားေရးအတြက္ ႏွစ္ ၃၀ စီမံကိန္း ခ်မွတ္အေကာင္အထည္ေဖာ္ခဲ့ၿပီး ထိုစီမံကိန္းတြင္ မသင္မေနရစနစ္၊ အခမဲ့ပညာေရးစနစ္တို႔ ပါ၀င္ေသာ္လည္း ပီပီျပင္ျပင္ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ျခင္း မရွိခဲ့ေပ။
အစိုးရေက်ာင္းမ်ားတြင္ ေက်ာင္း၀င္ေၾကး၊ စာအုပ္စာတမ္းဖိုး၊ အားကစားေၾကး၊ စာၾကည့္တိုက္ေၾကး၊ ေက်ာင္းရန္ပံုေငြ စသည္တုိ႔အျပင္ စာေရးကိရိယာအတြက္လည္း ကုန္က်စရိတ္မ်ား ရွိေနေသာေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားတေယာက္အတြက္ တလလွ်င္ အနည္းဆံုးက်ပ္ ၅ ေထာင္မွ က်ပ္ ၁ ေသာင္းေက်ာ္အထိ အကုန္အက်ခံႏိုင္မွ အစိုးရေက်ာင္း ထားႏိုင္ေသာ အေျခအေနျဖစ္ေနေၾကာင္း ေက်ာင္းသားမိဘမ်ားက ေျပာသည္။
“ေက်ာင္း၀င္ေၾကးနဲ႔ ေက်ာင္းရန္ပံုေငြက ေက်ာင္းအပ္စမွာ ေပးရမယ္။ ေက်ာင္းအလိုက္ ေငြပမာဏက ကြာျခားမႈရွိတယ္။ ေက်ာင္းသားတိုင္း လစဥ္ကုန္ေနတာက စာအုပ္စာတမ္းဖိုး၊ စာေမးပြဲေၾကး၊ သင္ၾကားေရး ပစၥည္းအလႉေငြ
အဲလိုေခါင္းစဥ္ေတြနဲ႔ လတိုင္း အလႉေငြထည့္ေနရတယ္။ စာသင္ခုံကအစ လိုအပ္ရင္ ၀ယ္လႉရတာမ်ိဳးဆိုေတာ့ ေက်ာင္းစရိတ္က ႀကီးပါတယ္” ဟု ပဲခူးၿမိဳ႕ခံ ေက်ာင္းသားမိဘတဦးက ေျပာၾကားသည္။
ပညာသင္ၾကားေရးအတြက္ လိုအပ္ေသာ တျခားစရိတ္မ်ားကို မိဘမ်ားမွ ျဖည့္ဆည္းေပးေနရျခင္းသည္ အစိုးရမွ ခ်ထားေပးေသာ ပညာေရးဘတ္ခ်က္ေငြ နည္းပါးျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္ေၾကာင္း အေျခခံပညာဦးစီးဌာနမွ အတိုင္ပင္ခံ ပညာရွင္တဦးက သံုးသပ္ေျပာဆိုသည္။
ပညာေရးတကၠသုိလ္မွ ပါေမာကၡတဦးကလည္း အစိုးရအေနျဖင့္ ပညာေရးအတြက္ ဘတ္ဂ်က္ကို လံုေလာက္စြာ ခ်မေပးျခင္းေၾကာင့္ ေက်ာင္းသံုးပစၥည္းမ်ား၊ သင္ၾကားေရး ကိရိယာမ်ား မလံုေလာက္ျခင္း၊ ပညာေရး၀န္ထမ္းမ်ား လစာလံုေလာက္မႈ မရွိျခင္း၊ ပညာသင္ၾကားစရိတ္ကို ေက်ာင္းသားမိဘမ်ားက မွ်ခံျဖည့္ဆည္းေပးေနရျခင္းမ်ိဳး ျဖစ္လ်က္ရွိၿပီး မျဖည့္ဆည္းႏိုင္ေသာ ဆင္းရဲသားမ်ားမွာ ေက်ာင္းမေနႏိုင္သည့္ အေျခအေနသို႔ ေရာက္ရွိသြားေၾကာင္း ေျပာသည္။
“ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ကေလးသူငယ္ ၁ သန္းနဲ႔ ၂ သန္းၾကားေလာက္က အဓိကအားျဖင့္ မိသားစုစီပြားေရး ျပႆနာေတြေၾကာင့္ ေက်ာင္းမတက္ႏိုင္ၾကတာကို ေတြ႔ရတယ္” ဟု ပညာေရးတကၠသိုလ္ အၿငိမ္းစား ဒု ပါေမာကၡ ေဒါက္တာမ်ိဳးတင့္က ေျပာသည္။
ျမန္မာတႏုိင္ငံလံုးတြင္ အေျခခံပညာ အထက္တန္း၊ အလယ္တန္း၊ မူလတန္း ေက်ာင္းေပါင္း ၄၀၉၀၀ ေက်ာ္တြင္ ဆရာ ဆရာမေပါင္း ၂၇၄၀၀၀၊ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေပါင္း ၈ သန္းေက်ာ္ရွိေၾကာင္း သိရွိရသည္။
ပညာေရး၀န္းႀကီးဌာနအေနျဖင့္ ပညာေရးက႑ အသံုးစရိတ္မ်ားကို အေျခခံႏွင့္ အဆင့္ျမင့္ ပညာက႑ဟူ၍ ခြဲျခားေဆာင္ရြက္လ်က္ရွိသည္။ အေျခခံပညာေရးက႑တြင္ အေျခခံပညာေက်ာင္းေပါင္း ၄ ေသာင္းေက်ာ္၏ အသံုးစရိတ္မ်ားပါ၀င္ၿပီး အဆင့္ျမင့္ပညာက႑တြင္ တကၠသိုလ္၊ ဒီဂရီေကာလိပ္ႏွင့္ ေကာလိပ္ ၆၄ ေက်ာင္းလည္း ပါ၀င္သည္။
တျခား တကၠသိုလ္၊ ဒီဂရီေကာလိပ္ႏွင့္ သိပၸံေက်ာင္း ၉၇ ေက်ာင္းကုိမူ သက္္ဆိုင္ရာ၀န္ႀကီးဌာန ၁၂ ခုက တာ၀န္ယူထားသည္။ ပညာေရးက႑ာ အသံုးစရိတ္စုစုေပါင္းမွာ ေငြက်ပ္သန္းေပါင္း ၃၅၂၅၈၄ သန္းရွိၿပီး ပညာေရးက႑ စုစုေပါင္းသည္ ၄ ဒႆမ ၄၂ ရာခိုင္ႏႈန္းျဖစ္သည္ဟု အစိုးရ၏ တရား၀င္ထုတ္ျပန္ခ်က္အရ သိရွိရသည္။
“က်ေနာ္တုိ႔လို ဆင္းရဲသားေတြအဖို႔ အစိုးရေက်ာင္းေတြက တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အလွမ္းေ၀းလာတယ္။ ရပ္ကြက္ထဲမွာလည္း က်ေနာ့္လို ဘ၀တူေတြ မိဘေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ သားသမီးေတြကို ပညာတတ္ေစခ်င္တယ္၊ စား၀တ္ေနေရးကလည္း ၾကပ္တည္းလြန္းေတာ့ ေက်ာင္းမထားႏိုင္ဘဲ အခမဲ့သင္ေပးတဲ့ ဘက (ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ ပညာေရးေက်ာင္း) မွာ ထားလာၾကတယ္။ ဘကေက်ာင္းေတြကေတာ့ အခမဲ့ပဲ၊ စာအုပ္ဖိုးလည္း ေပးစရာမလိုဘူး။ ေက်ာင္း၀င္ေၾကးတို႔၊ အလႉေငြတို႔လည္း မရွိေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔လို ဆင္းရဲသားမိဘေတြအတြက္ ေတာ္ေတာ္ေလး အဆင္ေျပပါတယ္” ဟု ကိုေအးထြန္းက ေျပာသည္။
သားသမီးကို ပညာတတ္ေစခ်င္ေသာ္လည္း ဆင္းရဲႏြမ္းပါးေသာ ကိုေအးထြန္းကဲ့သို႔ မိဘမ်ားအတြက္ ဘက ေက်ာင္းဟု ေခၚဆိုၾကေသာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ ပညာေရးေက်ာင္းမွာ အားထားရာ ျဖစ္လ်က္ရွိသည္။ ၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ပညာသင္ၾကားစရိတ္ ျမင့္လာျခင္းေၾကာင့္ ဘက ေက်ာင္းမ်ား အမ်ားအျပား ေပၚထြက္လာခဲ့သည္။
ယခုအခါ ျမန္မာတျပည္လုံး အတိုင္းအတာျဖင့္ အခမဲ့ ဘက ေက်ာင္းေပါင္း ၂၅၀၀ ေက်ာ္ရွိကာ အဆိုပါ ေက်ာင္းမ်ားတြင္ သင္ၾကားေနေသာ ေက်ာင္းသားေပါင္း ၂ သိန္းေက်ာ္ရွိေၾကာင္း၊ အဆိုပါ ေက်ာင္းသားဦးေရမွာ ျပည္တြင္းေက်ာင္းသား စုစုေပါင္း၏ ၁၆ ရာခိုင္ႏႈန္းျဖစ္ေၾကာင္း အၿငိမ္းစား ဒု ပါေမာကၡ ေဒါက္တာ မ်ိဳးတင့္၏ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ ပညာေရးေက်ာင္းမ်ား အခန္းက႑ႏွင့္ ျမန္မာ့ပညာေရးဆိုင္ရာ စာတမ္းတြင္ ေရးသားထားသည္။
အဆိုပါစာတမ္းတြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္းရွိ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးေသာ ကေလးသူငယ္မ်ား စာတတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ အခမဲ့
ဘက ေက်ာင္းမ်ားသည္ ယေန႔ ျမန္မာႏိုင္ငံပညာေရး၏ အဓိကအခန္းက႑တရပ္အျဖစ္ ပါ၀င္လ်က္ရွိေၾကာင္း သံုးသပ္ေရးသားထားသည္။
ပဲခူးၿမိဳ႕ ဇိုင္းဂႏိုင္းေတာင္ပိုင္း၊ ပညာေရႊေတာင္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ မူလတန္းလြန္ေက်ာင္းမွ ဆရာေတာ္ ဦး၀ိလာသက “ဘာေၾကာင့္ အခုလို အခမဲ့ေက်ာင္း ထူေထာင္ရတာလဲဆိုေတာ့ ဒီကေလးေတြ ေက်ာင္းမေနရေတာ့ လမ္းေပၚေရာက္ကုန္မယ္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္တဲ့ လူေတြအျဖစ္ ႀကီးျပင္းလာမယ္လို႔ ေတြးမိေတာ့
မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ပညာပါရမီျဖစ္ေအာင္ ျဖည့္မယ္ဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ ဒီဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ ပညာေရးေက်ာင္းကို စလိုက္တာပဲ” ဟု မိန္႔သည္။
စာသင္ေက်ာင္း စတင္စဥ္က ေက်ာင္းသားမ်ားသာရွိၿပီး ေက်ာင္းရပ္တည္ရန္ ရန္ပံုေငြ မရွိ၊ သင္ေပးမည့္ဆရာ မရွိ၊ စာသင္ခံု မရွိ၊ ေက်ာက္သင္ပုန္း မရွိေသာ အေျခအေနျဖစ္ေၾကာင္း၊ ယခုအခါ သူငယ္တန္းမွ ရွစ္တန္းအထိ ပညာသင္ၾကားေနေသာ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေပါင္း ၂၅၀ ေက်ာ္ရွိၿပီး ဆရာ ဆရာမေပါင္း ၁၁ ဦးရွိေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းမွ သံဃာ ၃ ပါးကလည္း ယဥ္ေက်းလိမ္မာေစရန္ သင္ၾကားေပးေနေၾကာင္း သိရသည္။
“ဒီလို ဘက ေက်ာင္းေတြကေတာ့ အစိုးရေက်ာင္းေတြမွာ မေနႏိုင္ၾကတဲ့ ကေလးေတြေပါ့။ သူတို႔မိဘေတြက ဆင္းရဲႏြမ္းပါးၾကေတာ့ ေက်ာင္းစရိတ္မတတ္ႏိုင္ဘူး။ ဒီေက်ာင္းမွာေတာ့ ေက်ာင္း၀င္ေၾကးလည္း မရွိဘူး၊
စာအုပ္စာတမ္းကစ ဘုန္းႀကီးက တာ၀န္ယူေပးထားေတာ့ ဆင္းရဲသားေတြက ဒီေက်ာင္းတက္ၾကတာ မ်ားတယ္။ ခုေတာ့ ပဲခူးမွာလည္း ဒီလို အခမဲ့ေက်ာင္းေတြ ပိုမ်ားလာတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြကလည္း မ်ားလာၾကတာကိုး” ဟု ဦး၀ိလာသက မိန္႔ၾကားသည္။
ပညာေရႊေတာင္ ဘက ေက်ာင္းမွာ ၁၉၉၃ ခုႏွစ္တြင္ ပဲခူးၿမိဳ႕၌ ပထမဆံုး ဖြင့္လွစ္ခဲ့ေသာ ဘက ေက်ာင္းျဖစ္ၿပီး ၂၀၁၀-၂၀၁၁ ခုႏွစ္တြင္ ပဲခူး၌ ဘက ေက်ာင္း ၂၇ ေက်ာင္းအထိ ရွိေၾကာင္း သိရသည္။
ရန္ကုန္တိုင္းတြင္ ၂၀၁၀-၂၀၁၁ ပညာသင္ႏွစ္၌ အေရွ႕ပိုင္းခ႐ိုင္ ၁၂ ၿမိဳ႕နယ္တြင္ ၅၃ ေက်ာင္း၊ အေနာက္ပိုင္း ခ႐ိုင္ ၉ ၿမိဳ႕နယ္တြင္ ၂၃ ေက်ာင္း၊ ေတာင္ပိုင္းခ႐ိုင္ ၈ ၿမိဳ႕နယ္တြင္ ၄၂ ေက်ာင္း၊ ေျမာက္ပိုင္းခ႐ိုင္ ၈ ၿမိဳ႕နယ္တြင္ ၅၅ ေက်ာင္း ရွိေၾကာင္း ဘက ေက်ာင္းမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ စစ္တမ္းထုတ္ျပန္ခ်က္တြင္ ေဖာ္ျပထားသည္။
အဆိုပါ ေက်ာင္းအမ်ားစုတြင္ ေန႔လည္စာ ထမင္းစားဆင္းခ်ိန္၌ ထမင္းဘူးမပါေသာ ကေလးမ်ား အမ်ားအျပား ရွိေနေသာေၾကာင့္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ားမွာ စာသင္ၾကားေရးသာမက ေန႔လည္စာ အာဟာရ ေကၽြးေမြးေရးကိုပါ တာ၀န္ယူလာၾကရေၾကာင္း သိရွိရသည္။
လိႈင္သာယာၿမိဳ႕နယ္ ေအာင္ပရဟိတ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ ပညာေရးေက်ာင္းမွ ဆရာမတဦးက “ဒီက ကေလးေတြက ေတာ္ေတာ္ေလးကို ႏြမ္းပါးၾကပါတယ္။ ကေလးတိုင္း ေန႔လည္စာထမင္းဘူး ယူႏိုင္ၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ ေန႔လည္စာ အငတ္ခံေနတဲ့ ကေလးေတြရွိတာကို ဆရာေတာ္က သိသြားေတာ့ ထမင္းဘူး မပါတဲ့ ကေလးေတြကို ဟင္းေပါင္းနဲ႔ ေကၽြးေပးတယ္။ တႏွစ္ထက္တႏွစ္ ေက်ာင္းသားေတြက ပိုပိုမ်ားလာေတာ့ ဆရာေတာ္လည္း မတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး” ဟု
ေျပာသည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ ပညာေရးေက်ာင္းမ်ားမွာ ကိုလိုနီေခတ္ကတည္းက ရွိခဲ့ၾကၿပီး ၁၉၈၂ ခုႏွစ္၀န္းက်င္တြင္ ကြယ္ေပ်ာက္သြားခဲ့သည္။ ၁၉၉၂ ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္းတြင္ ျပန္လည္ရွင္သန္လာခဲ့ၿပီး ယခုအခါ အေျခခံလူတန္းစားမ်ား၏ အားထားရာ ေက်ာင္းမ်ား ျဖစ္လ်က္ရွိသည္။
ဘက ေက်ာင္းမ်ားသည္ သာသနာေရးဝန္ႀကီးဌာန၏ စီမံခန္႔ခြဲမႈေအာက္တြင္ ရွိၿပီး မူလတန္းလြန္၊ အလယ္တန္းႏွင့္ အထက္တန္း အထိဖြင့္လွစ္ သင္ၾကားေနၾကသည္။ ဘက ေက်ာင္းမ်ား၌ သင္ၾကားေပးေနေသာ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားအတြက္ သတ္မွတ္လစာဟူ၍ မရွိဘဲ ေက်ာင္း၏အေနအထားႏွင့္ ေငြေၾကးလိုအပ္ခ်က္ေပၚမူတည္၍ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမ်ားကသာ ေပးေနရျခင္းျဖစ္သည္။
ေအာင္ပရဟိတ ဘက ေက်ာင္းမွ ဆရာေတာ္က “ဆရာ ဆရာမေတြရဲ႕ လစာ၊ စား၀တ္ေနေရးနဲ႔ ကေလးေတြအတြက္ စာေရးကိရိယာ စတာေတြကို ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြက သာေရး၊ နာေရးကရတဲ့ ေငြေတြကေန ျဖည့္ဆည္းေပးေနရတယ္။ လစာထက္ မုန္႔ဖိုးသေဘာမ်ိဳးပဲ ေပးႏိုင္တဲ့ အေနအထားရွိတယ္” ဟု မိန္႔သည္။
အဆိုပါ ဘက ေက်ာင္းမ်ား၌ ပညာသင္ၾကားေပးေနေသာ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားသည္ ရရွိသည့္လစာႏႈန္းထက္ မိမိခံယူခ်က္ႏွင့္ ဆႏၵအေလ်ာက္ လာေရာက္ သင္ၾကားေပးေနၾကျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။
ပညာေရႊေတာင္ ေက်ာင္းတိုက္မွ ဆရာတဦးက “တလကို ေငြ ၂ ေသာင္းေပါ့၊ ဘုန္းဘုန္းက မုန္႔ဖိုးဆိုၿပီး ေပးပါတယ္။ အသံုးစရိတ္နဲ႔ဆိုေတာ့ မေလာက္ဘူး။ မေလာက္ေပမယ့္ ေခၽြတာၿပီး သံုးေနတယ္” ဟု ေျပာသည္။
သူသည္ အစိုးရေက်ာင္းမွ ပင္စင္ယူၿပီးေနာက္ ဘက ေက်ာင္းတြင္ ဆရာအျဖစ္ လုပ္ကိုင္ခဲ့ေၾကာင္း၊ ယခင္က မုန္႔ဖိုးအျဖစ္ တလလွ်င္ ေငြက်ပ္ ၇ ေထာင္ ရရွိခဲ့ေၾကာင္း၊ ေနာက္ပိုင္း ကုန္ေစ်းနႈန္းျမင့္တက္လာသည့္အတြက္ ဆရာေတာ္မွ ၁ ေသာင္း၊ ၂ ေသာင္းစသည္ျဖင့္ တျဖည္းျဖည္း တိုးျမွင့္ေပးလာခဲ့ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပသည္။
လက္ရွိအေျခအေနတြင္ ျမန္မာတႏိုင္ငံလံုးရွိ ဘက ေက်ာင္းမ်ားတြင္ ပညာသင္ၾကားလ်က္ရွိေသာ ေက်ာင္းသားဦးေရမွာ ႏွစ္စဥ္တိုးလာေသာေၾကာင့္ ဆရာ၊ ဆရာမ လိုအပ္ခ်က္မ်ားရွိလာျခင္း၊ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမ်ားအေနျဖင့္ အေထာက္အပံ့မ်ား ပိုမိုလိုအပ္လာျခင္းတုိ႔ ႀကံဳေတြ႔ေနရေၾကာင္း သိရသည္။
လိႈင္သာယာၿမိဳ႕နယ္ရွိ ေအာင္ေဇယ်မင္း ဘက ေက်ာင္းမွ ဆရာေတာ္က “ေက်ာင္းသားဦးေရနဲ႔ ဆရာ၊ ဆရာမဦးေရက မလံုေလာက္ဘူးဆုိတာလည္း ဘုန္းဘုန္းသိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေျခအေနရ ထားေနရတာပါပဲ။ ဘုန္းဘုန္းေက်ာင္းမွာက မိဘမဲ့ကေလးက ၂၀၀ ေက်ာ္၊ ေက်ာင္းပညာ သင္ၾကားေပးေနတဲ့ ေက်ာင္းသားကေလးေတြက ၁၂၀၀ ရွိေတာ့ ဘုန္းဘုန္းလည္း ေတာ္ေတာ္ေလးကို အခက္အခဲေတြ႔လာတယ္” ဟု မိန္႔သည္။
ဘက ေက်ာင္းမ်ားအား အစိုးရအေနျဖင့္ ကူညီေထာက္ပံ့ေပးမည္ဆိုပါက ဆင္းရဲသား အေျခခံလူတန္းစား မိသားစု၀င္ ကေလးငယ္တုိ႔၏ အနာဂတ္ကို ကယ္တင္ေပးႏုိင္မည့္ နည္းလမ္းတခုျဖစ္ေၾကာင္း ဆရာေတာ္က ဆက္လက္မိန္႔ၾကားသည္။
ဘက ေက်ာင္းမ်ားအေနျဖင့္ အခက္အခဲမ်ား ရွိေနေသာ္လည္း ျမန္မာ့ပညာေရး လိုအပ္ခ်က္ေၾကာင့္ ဆက္လက္သင္ၾကားေပးႏိုင္ေရး ေမွ်ာ္လင့္ထားေၾကာင္း ဘက ေက်ာင္းမ်ားထံမွ သိရွိရသည္။
“သားႀကီးကို ဒီႏွစ္ အလယ္တန္းေအာင္ရင္ အစိုးရေက်ာင္း ေျပာင္းထားရေတာ့မယ္။ ေက်ာင္းစရိတ္က ခုလိုပဲ ဆက္ျမင့္ေနဦးမယ္ဆိုရင္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔လို ဆင္းရဲသားေတြအတြက္ ျပႆနာႀကီးတရပ္ ထပ္ျဖစ္ေနဦးမွာပဲ” ဟု
ကိုေအးထြန္းက ေျပာသည္။
ဘကေက်ာင္းမ်ားကို ဆက္လက္အားကိုးရမည့္ အေနအထားျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကိုေအးထြန္းကဲ့သို႔ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးေသာ လက္လုပ္လက္စား မိဘမ်ားအေနျဖင့္ သားသမီးမ်ားကို အေျခခံပညာအဆင့္တိုင္း၌ ဘက ေက်ာင္းမ်ားတြင္ ထားခြင့္ရေရး ေမွ်ာ္လင့္ေနမိေၾကာင္း ေျပာျပသည္။
“က်ေနာ္က ဆင္းရဲေပမယ့္ ကိုယ့္သားသမီးကိုေတာ့ ပညာတတ္ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ သားသမီး ၃ ေယာက္စလံုးကို အစိုးရေက်ာင္းမွာ ထားႏိုင္ဖို႔ဆိုတာကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ အေျခအေနနဲ႔ လံုး၀မျဖစ္ႏိုင္ဘူး” ဟု ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ လိႈင္သာယာၿမိဳ႕နယ္တြင္ ေနထိုင္သူ ကိုေအးထြန္းက ဆိုသည္။ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ အမ်ိဳးသားပညာရည္ ျမင့္မားေရးအတြက္ ႏွစ္ ၃၀ စီမံကိန္း ခ်မွတ္အေကာင္အထည္ေဖာ္ခဲ့ၿပီး ထိုစီမံကိန္းတြင္ မသင္မေနရစနစ္၊ အခမဲ့ပညာေရးစနစ္တို႔ ပါ၀င္ေသာ္လည္း ပီပီျပင္ျပင္ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ျခင္း မရွိခဲ့ေပ။
အစိုးရေက်ာင္းမ်ားတြင္ ေက်ာင္း၀င္ေၾကး၊ စာအုပ္စာတမ္းဖိုး၊ အားကစားေၾကး၊ စာၾကည့္တိုက္ေၾကး၊ ေက်ာင္းရန္ပံုေငြ စသည္တုိ႔အျပင္ စာေရးကိရိယာအတြက္လည္း ကုန္က်စရိတ္မ်ား ရွိေနေသာေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားတေယာက္အတြက္ တလလွ်င္ အနည္းဆံုးက်ပ္ ၅ ေထာင္မွ က်ပ္ ၁ ေသာင္းေက်ာ္အထိ အကုန္အက်ခံႏိုင္မွ အစိုးရေက်ာင္း ထားႏိုင္ေသာ အေျခအေနျဖစ္ေနေၾကာင္း ေက်ာင္းသားမိဘမ်ားက ေျပာသည္။
“ေက်ာင္း၀င္ေၾကးနဲ႔ ေက်ာင္းရန္ပံုေငြက ေက်ာင္းအပ္စမွာ ေပးရမယ္။ ေက်ာင္းအလိုက္ ေငြပမာဏက ကြာျခားမႈရွိတယ္။ ေက်ာင္းသားတိုင္း လစဥ္ကုန္ေနတာက စာအုပ္စာတမ္းဖိုး၊ စာေမးပြဲေၾကး၊ သင္ၾကားေရး ပစၥည္းအလႉေငြ
အဲလိုေခါင္းစဥ္ေတြနဲ႔ လတိုင္း အလႉေငြထည့္ေနရတယ္။ စာသင္ခုံကအစ လိုအပ္ရင္ ၀ယ္လႉရတာမ်ိဳးဆိုေတာ့ ေက်ာင္းစရိတ္က ႀကီးပါတယ္” ဟု ပဲခူးၿမိဳ႕ခံ ေက်ာင္းသားမိဘတဦးက ေျပာၾကားသည္။
ပညာသင္ၾကားေရးအတြက္ လိုအပ္ေသာ တျခားစရိတ္မ်ားကို မိဘမ်ားမွ ျဖည့္ဆည္းေပးေနရျခင္းသည္ အစိုးရမွ ခ်ထားေပးေသာ ပညာေရးဘတ္ခ်က္ေငြ နည္းပါးျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္ေၾကာင္း အေျခခံပညာဦးစီးဌာနမွ အတိုင္ပင္ခံ ပညာရွင္တဦးက သံုးသပ္ေျပာဆိုသည္။
ပညာေရးတကၠသုိလ္မွ ပါေမာကၡတဦးကလည္း အစိုးရအေနျဖင့္ ပညာေရးအတြက္ ဘတ္ဂ်က္ကို လံုေလာက္စြာ ခ်မေပးျခင္းေၾကာင့္ ေက်ာင္းသံုးပစၥည္းမ်ား၊ သင္ၾကားေရး ကိရိယာမ်ား မလံုေလာက္ျခင္း၊ ပညာေရး၀န္ထမ္းမ်ား လစာလံုေလာက္မႈ မရွိျခင္း၊ ပညာသင္ၾကားစရိတ္ကို ေက်ာင္းသားမိဘမ်ားက မွ်ခံျဖည့္ဆည္းေပးေနရျခင္းမ်ိဳး ျဖစ္လ်က္ရွိၿပီး မျဖည့္ဆည္းႏိုင္ေသာ ဆင္းရဲသားမ်ားမွာ ေက်ာင္းမေနႏိုင္သည့္ အေျခအေနသို႔ ေရာက္ရွိသြားေၾကာင္း ေျပာသည္။
“ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ကေလးသူငယ္ ၁ သန္းနဲ႔ ၂ သန္းၾကားေလာက္က အဓိကအားျဖင့္ မိသားစုစီပြားေရး ျပႆနာေတြေၾကာင့္ ေက်ာင္းမတက္ႏိုင္ၾကတာကို ေတြ႔ရတယ္” ဟု ပညာေရးတကၠသိုလ္ အၿငိမ္းစား ဒု ပါေမာကၡ ေဒါက္တာမ်ိဳးတင့္က ေျပာသည္။
ျမန္မာတႏုိင္ငံလံုးတြင္ အေျခခံပညာ အထက္တန္း၊ အလယ္တန္း၊ မူလတန္း ေက်ာင္းေပါင္း ၄၀၉၀၀ ေက်ာ္တြင္ ဆရာ ဆရာမေပါင္း ၂၇၄၀၀၀၊ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေပါင္း ၈ သန္းေက်ာ္ရွိေၾကာင္း သိရွိရသည္။
ပညာေရး၀န္းႀကီးဌာနအေနျဖင့္ ပညာေရးက႑ အသံုးစရိတ္မ်ားကို အေျခခံႏွင့္ အဆင့္ျမင့္ ပညာက႑ဟူ၍ ခြဲျခားေဆာင္ရြက္လ်က္ရွိသည္။ အေျခခံပညာေရးက႑တြင္ အေျခခံပညာေက်ာင္းေပါင္း ၄ ေသာင္းေက်ာ္၏ အသံုးစရိတ္မ်ားပါ၀င္ၿပီး အဆင့္ျမင့္ပညာက႑တြင္ တကၠသိုလ္၊ ဒီဂရီေကာလိပ္ႏွင့္ ေကာလိပ္ ၆၄ ေက်ာင္းလည္း ပါ၀င္သည္။
တျခား တကၠသိုလ္၊ ဒီဂရီေကာလိပ္ႏွင့္ သိပၸံေက်ာင္း ၉၇ ေက်ာင္းကုိမူ သက္္ဆိုင္ရာ၀န္ႀကီးဌာန ၁၂ ခုက တာ၀န္ယူထားသည္။ ပညာေရးက႑ာ အသံုးစရိတ္စုစုေပါင္းမွာ ေငြက်ပ္သန္းေပါင္း ၃၅၂၅၈၄ သန္းရွိၿပီး ပညာေရးက႑ စုစုေပါင္းသည္ ၄ ဒႆမ ၄၂ ရာခိုင္ႏႈန္းျဖစ္သည္ဟု အစိုးရ၏ တရား၀င္ထုတ္ျပန္ခ်က္အရ သိရွိရသည္။
“က်ေနာ္တုိ႔လို ဆင္းရဲသားေတြအဖို႔ အစိုးရေက်ာင္းေတြက တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အလွမ္းေ၀းလာတယ္။ ရပ္ကြက္ထဲမွာလည္း က်ေနာ့္လို ဘ၀တူေတြ မိဘေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ သားသမီးေတြကို ပညာတတ္ေစခ်င္တယ္၊ စား၀တ္ေနေရးကလည္း ၾကပ္တည္းလြန္းေတာ့ ေက်ာင္းမထားႏိုင္ဘဲ အခမဲ့သင္ေပးတဲ့ ဘက (ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ ပညာေရးေက်ာင္း) မွာ ထားလာၾကတယ္။ ဘကေက်ာင္းေတြကေတာ့ အခမဲ့ပဲ၊ စာအုပ္ဖိုးလည္း ေပးစရာမလိုဘူး။ ေက်ာင္း၀င္ေၾကးတို႔၊ အလႉေငြတို႔လည္း မရွိေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔လို ဆင္းရဲသားမိဘေတြအတြက္ ေတာ္ေတာ္ေလး အဆင္ေျပပါတယ္” ဟု ကိုေအးထြန္းက ေျပာသည္။
သားသမီးကို ပညာတတ္ေစခ်င္ေသာ္လည္း ဆင္းရဲႏြမ္းပါးေသာ ကိုေအးထြန္းကဲ့သို႔ မိဘမ်ားအတြက္ ဘက ေက်ာင္းဟု ေခၚဆိုၾကေသာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ ပညာေရးေက်ာင္းမွာ အားထားရာ ျဖစ္လ်က္ရွိသည္။ ၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ပညာသင္ၾကားစရိတ္ ျမင့္လာျခင္းေၾကာင့္ ဘက ေက်ာင္းမ်ား အမ်ားအျပား ေပၚထြက္လာခဲ့သည္။
ယခုအခါ ျမန္မာတျပည္လုံး အတိုင္းအတာျဖင့္ အခမဲ့ ဘက ေက်ာင္းေပါင္း ၂၅၀၀ ေက်ာ္ရွိကာ အဆိုပါ ေက်ာင္းမ်ားတြင္ သင္ၾကားေနေသာ ေက်ာင္းသားေပါင္း ၂ သိန္းေက်ာ္ရွိေၾကာင္း၊ အဆိုပါ ေက်ာင္းသားဦးေရမွာ ျပည္တြင္းေက်ာင္းသား စုစုေပါင္း၏ ၁၆ ရာခိုင္ႏႈန္းျဖစ္ေၾကာင္း အၿငိမ္းစား ဒု ပါေမာကၡ ေဒါက္တာ မ်ိဳးတင့္၏ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ ပညာေရးေက်ာင္းမ်ား အခန္းက႑ႏွင့္ ျမန္မာ့ပညာေရးဆိုင္ရာ စာတမ္းတြင္ ေရးသားထားသည္။
အဆိုပါစာတမ္းတြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္းရွိ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးေသာ ကေလးသူငယ္မ်ား စာတတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ အခမဲ့
ဘက ေက်ာင္းမ်ားသည္ ယေန႔ ျမန္မာႏိုင္ငံပညာေရး၏ အဓိကအခန္းက႑တရပ္အျဖစ္ ပါ၀င္လ်က္ရွိေၾကာင္း သံုးသပ္ေရးသားထားသည္။
ပဲခူးၿမိဳ႕ ဇိုင္းဂႏိုင္းေတာင္ပိုင္း၊ ပညာေရႊေတာင္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ မူလတန္းလြန္ေက်ာင္းမွ ဆရာေတာ္ ဦး၀ိလာသက “ဘာေၾကာင့္ အခုလို အခမဲ့ေက်ာင္း ထူေထာင္ရတာလဲဆိုေတာ့ ဒီကေလးေတြ ေက်ာင္းမေနရေတာ့ လမ္းေပၚေရာက္ကုန္မယ္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္တဲ့ လူေတြအျဖစ္ ႀကီးျပင္းလာမယ္လို႔ ေတြးမိေတာ့
မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ပညာပါရမီျဖစ္ေအာင္ ျဖည့္မယ္ဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ ဒီဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ ပညာေရးေက်ာင္းကို စလိုက္တာပဲ” ဟု မိန္႔သည္။
စာသင္ေက်ာင္း စတင္စဥ္က ေက်ာင္းသားမ်ားသာရွိၿပီး ေက်ာင္းရပ္တည္ရန္ ရန္ပံုေငြ မရွိ၊ သင္ေပးမည့္ဆရာ မရွိ၊ စာသင္ခံု မရွိ၊ ေက်ာက္သင္ပုန္း မရွိေသာ အေျခအေနျဖစ္ေၾကာင္း၊ ယခုအခါ သူငယ္တန္းမွ ရွစ္တန္းအထိ ပညာသင္ၾကားေနေသာ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေပါင္း ၂၅၀ ေက်ာ္ရွိၿပီး ဆရာ ဆရာမေပါင္း ၁၁ ဦးရွိေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းမွ သံဃာ ၃ ပါးကလည္း ယဥ္ေက်းလိမ္မာေစရန္ သင္ၾကားေပးေနေၾကာင္း သိရသည္။
“ဒီလို ဘက ေက်ာင္းေတြကေတာ့ အစိုးရေက်ာင္းေတြမွာ မေနႏိုင္ၾကတဲ့ ကေလးေတြေပါ့။ သူတို႔မိဘေတြက ဆင္းရဲႏြမ္းပါးၾကေတာ့ ေက်ာင္းစရိတ္မတတ္ႏိုင္ဘူး။ ဒီေက်ာင္းမွာေတာ့ ေက်ာင္း၀င္ေၾကးလည္း မရွိဘူး၊
စာအုပ္စာတမ္းကစ ဘုန္းႀကီးက တာ၀န္ယူေပးထားေတာ့ ဆင္းရဲသားေတြက ဒီေက်ာင္းတက္ၾကတာ မ်ားတယ္။ ခုေတာ့ ပဲခူးမွာလည္း ဒီလို အခမဲ့ေက်ာင္းေတြ ပိုမ်ားလာတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြကလည္း မ်ားလာၾကတာကိုး” ဟု ဦး၀ိလာသက မိန္႔ၾကားသည္။
ပညာေရႊေတာင္ ဘက ေက်ာင္းမွာ ၁၉၉၃ ခုႏွစ္တြင္ ပဲခူးၿမိဳ႕၌ ပထမဆံုး ဖြင့္လွစ္ခဲ့ေသာ ဘက ေက်ာင္းျဖစ္ၿပီး ၂၀၁၀-၂၀၁၁ ခုႏွစ္တြင္ ပဲခူး၌ ဘက ေက်ာင္း ၂၇ ေက်ာင္းအထိ ရွိေၾကာင္း သိရသည္။
ရန္ကုန္တိုင္းတြင္ ၂၀၁၀-၂၀၁၁ ပညာသင္ႏွစ္၌ အေရွ႕ပိုင္းခ႐ိုင္ ၁၂ ၿမိဳ႕နယ္တြင္ ၅၃ ေက်ာင္း၊ အေနာက္ပိုင္း ခ႐ိုင္ ၉ ၿမိဳ႕နယ္တြင္ ၂၃ ေက်ာင္း၊ ေတာင္ပိုင္းခ႐ိုင္ ၈ ၿမိဳ႕နယ္တြင္ ၄၂ ေက်ာင္း၊ ေျမာက္ပိုင္းခ႐ိုင္ ၈ ၿမိဳ႕နယ္တြင္ ၅၅ ေက်ာင္း ရွိေၾကာင္း ဘက ေက်ာင္းမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ စစ္တမ္းထုတ္ျပန္ခ်က္တြင္ ေဖာ္ျပထားသည္။
အဆိုပါ ေက်ာင္းအမ်ားစုတြင္ ေန႔လည္စာ ထမင္းစားဆင္းခ်ိန္၌ ထမင္းဘူးမပါေသာ ကေလးမ်ား အမ်ားအျပား ရွိေနေသာေၾကာင့္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ားမွာ စာသင္ၾကားေရးသာမက ေန႔လည္စာ အာဟာရ ေကၽြးေမြးေရးကိုပါ တာ၀န္ယူလာၾကရေၾကာင္း သိရွိရသည္။
လိႈင္သာယာၿမိဳ႕နယ္ ေအာင္ပရဟိတ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ ပညာေရးေက်ာင္းမွ ဆရာမတဦးက “ဒီက ကေလးေတြက ေတာ္ေတာ္ေလးကို ႏြမ္းပါးၾကပါတယ္။ ကေလးတိုင္း ေန႔လည္စာထမင္းဘူး ယူႏိုင္ၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ ေန႔လည္စာ အငတ္ခံေနတဲ့ ကေလးေတြရွိတာကို ဆရာေတာ္က သိသြားေတာ့ ထမင္းဘူး မပါတဲ့ ကေလးေတြကို ဟင္းေပါင္းနဲ႔ ေကၽြးေပးတယ္။ တႏွစ္ထက္တႏွစ္ ေက်ာင္းသားေတြက ပိုပိုမ်ားလာေတာ့ ဆရာေတာ္လည္း မတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး” ဟု
ေျပာသည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ ပညာေရးေက်ာင္းမ်ားမွာ ကိုလိုနီေခတ္ကတည္းက ရွိခဲ့ၾကၿပီး ၁၉၈၂ ခုႏွစ္၀န္းက်င္တြင္ ကြယ္ေပ်ာက္သြားခဲ့သည္။ ၁၉၉၂ ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္းတြင္ ျပန္လည္ရွင္သန္လာခဲ့ၿပီး ယခုအခါ အေျခခံလူတန္းစားမ်ား၏ အားထားရာ ေက်ာင္းမ်ား ျဖစ္လ်က္ရွိသည္။
ဘက ေက်ာင္းမ်ားသည္ သာသနာေရးဝန္ႀကီးဌာန၏ စီမံခန္႔ခြဲမႈေအာက္တြင္ ရွိၿပီး မူလတန္းလြန္၊ အလယ္တန္းႏွင့္ အထက္တန္း အထိဖြင့္လွစ္ သင္ၾကားေနၾကသည္။ ဘက ေက်ာင္းမ်ား၌ သင္ၾကားေပးေနေသာ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားအတြက္ သတ္မွတ္လစာဟူ၍ မရွိဘဲ ေက်ာင္း၏အေနအထားႏွင့္ ေငြေၾကးလိုအပ္ခ်က္ေပၚမူတည္၍ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမ်ားကသာ ေပးေနရျခင္းျဖစ္သည္။
ေအာင္ပရဟိတ ဘက ေက်ာင္းမွ ဆရာေတာ္က “ဆရာ ဆရာမေတြရဲ႕ လစာ၊ စား၀တ္ေနေရးနဲ႔ ကေလးေတြအတြက္ စာေရးကိရိယာ စတာေတြကို ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြက သာေရး၊ နာေရးကရတဲ့ ေငြေတြကေန ျဖည့္ဆည္းေပးေနရတယ္။ လစာထက္ မုန္႔ဖိုးသေဘာမ်ိဳးပဲ ေပးႏိုင္တဲ့ အေနအထားရွိတယ္” ဟု မိန္႔သည္။
အဆိုပါ ဘက ေက်ာင္းမ်ား၌ ပညာသင္ၾကားေပးေနေသာ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားသည္ ရရွိသည့္လစာႏႈန္းထက္ မိမိခံယူခ်က္ႏွင့္ ဆႏၵအေလ်ာက္ လာေရာက္ သင္ၾကားေပးေနၾကျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။
ပညာေရႊေတာင္ ေက်ာင္းတိုက္မွ ဆရာတဦးက “တလကို ေငြ ၂ ေသာင္းေပါ့၊ ဘုန္းဘုန္းက မုန္႔ဖိုးဆိုၿပီး ေပးပါတယ္။ အသံုးစရိတ္နဲ႔ဆိုေတာ့ မေလာက္ဘူး။ မေလာက္ေပမယ့္ ေခၽြတာၿပီး သံုးေနတယ္” ဟု ေျပာသည္။
သူသည္ အစိုးရေက်ာင္းမွ ပင္စင္ယူၿပီးေနာက္ ဘက ေက်ာင္းတြင္ ဆရာအျဖစ္ လုပ္ကိုင္ခဲ့ေၾကာင္း၊ ယခင္က မုန္႔ဖိုးအျဖစ္ တလလွ်င္ ေငြက်ပ္ ၇ ေထာင္ ရရွိခဲ့ေၾကာင္း၊ ေနာက္ပိုင္း ကုန္ေစ်းနႈန္းျမင့္တက္လာသည့္အတြက္ ဆရာေတာ္မွ ၁ ေသာင္း၊ ၂ ေသာင္းစသည္ျဖင့္ တျဖည္းျဖည္း တိုးျမွင့္ေပးလာခဲ့ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပသည္။
လက္ရွိအေျခအေနတြင္ ျမန္မာတႏိုင္ငံလံုးရွိ ဘက ေက်ာင္းမ်ားတြင္ ပညာသင္ၾကားလ်က္ရွိေသာ ေက်ာင္းသားဦးေရမွာ ႏွစ္စဥ္တိုးလာေသာေၾကာင့္ ဆရာ၊ ဆရာမ လိုအပ္ခ်က္မ်ားရွိလာျခင္း၊ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမ်ားအေနျဖင့္ အေထာက္အပံ့မ်ား ပိုမိုလိုအပ္လာျခင္းတုိ႔ ႀကံဳေတြ႔ေနရေၾကာင္း သိရသည္။
လိႈင္သာယာၿမိဳ႕နယ္ရွိ ေအာင္ေဇယ်မင္း ဘက ေက်ာင္းမွ ဆရာေတာ္က “ေက်ာင္းသားဦးေရနဲ႔ ဆရာ၊ ဆရာမဦးေရက မလံုေလာက္ဘူးဆုိတာလည္း ဘုန္းဘုန္းသိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေျခအေနရ ထားေနရတာပါပဲ။ ဘုန္းဘုန္းေက်ာင္းမွာက မိဘမဲ့ကေလးက ၂၀၀ ေက်ာ္၊ ေက်ာင္းပညာ သင္ၾကားေပးေနတဲ့ ေက်ာင္းသားကေလးေတြက ၁၂၀၀ ရွိေတာ့ ဘုန္းဘုန္းလည္း ေတာ္ေတာ္ေလးကို အခက္အခဲေတြ႔လာတယ္” ဟု မိန္႔သည္။
ဘက ေက်ာင္းမ်ားအား အစိုးရအေနျဖင့္ ကူညီေထာက္ပံ့ေပးမည္ဆိုပါက ဆင္းရဲသား အေျခခံလူတန္းစား မိသားစု၀င္ ကေလးငယ္တုိ႔၏ အနာဂတ္ကို ကယ္တင္ေပးႏုိင္မည့္ နည္းလမ္းတခုျဖစ္ေၾကာင္း ဆရာေတာ္က ဆက္လက္မိန္႔ၾကားသည္။
ဘက ေက်ာင္းမ်ားအေနျဖင့္ အခက္အခဲမ်ား ရွိေနေသာ္လည္း ျမန္မာ့ပညာေရး လိုအပ္ခ်က္ေၾကာင့္ ဆက္လက္သင္ၾကားေပးႏိုင္ေရး ေမွ်ာ္လင့္ထားေၾကာင္း ဘက ေက်ာင္းမ်ားထံမွ သိရွိရသည္။
“သားႀကီးကို ဒီႏွစ္ အလယ္တန္းေအာင္ရင္ အစိုးရေက်ာင္း ေျပာင္းထားရေတာ့မယ္။ ေက်ာင္းစရိတ္က ခုလိုပဲ ဆက္ျမင့္ေနဦးမယ္ဆိုရင္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔လို ဆင္းရဲသားေတြအတြက္ ျပႆနာႀကီးတရပ္ ထပ္ျဖစ္ေနဦးမွာပဲ” ဟု
ကိုေအးထြန္းက ေျပာသည္။
ဘကေက်ာင္းမ်ားကို ဆက္လက္အားကိုးရမည့္ အေနအထားျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကိုေအးထြန္းကဲ့သို႔ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးေသာ လက္လုပ္လက္စား မိဘမ်ားအေနျဖင့္ သားသမီးမ်ားကို အေျခခံပညာအဆင့္တိုင္း၌ ဘက ေက်ာင္းမ်ားတြင္ ထားခြင့္ရေရး ေမွ်ာ္လင့္ေနမိေၾကာင္း ေျပာျပသည္။
No comments:
Post a Comment