အင္အားသစ္မ်ား ထပ္ေရာက္လာျခင္းနဲ႔ ကို္ယ္စားလွယ္ေရြးခ်ယ္ျခင္း
က်ေနာ္တုိ႔အဖြဲ႕ ေမာင္ေတာ္မွာ စခန္းေဆာက္ေနခ်ိန္ ပထမဆုံး ေရာက္လာတဲ့ အုပ္စုကေတာ့ကုိေက်ာ္ေက်ာ္ (ေနာက္ပုိင္း ABSDF ရဲ႕ အေထြေထြအတြင္းေရးမႉး ျဖစ္လာသူ။ NDD နဲ႔ PDC မွာ လက္ရွိ ေခါင္းေဆာင္ တာ၀န္ယူေနသူ) နဲ႔ ရန္ကုန္က လာတဲ့ ေက်ာင္းသား ၄၊ ၅ ဦးပဲျဖစ္ပါတယ္။
ဒုတိယေရာက္လာတာကေတာ့ နတ္အိမ္ေတာင္ စခန္းကေန (က်ေနာ္တုိ႔ ခဲြ ၁ မွာေသာင္တင္ေနသလုိ သူတုိ႔အုပ္စုလည္း နတ္ အိမ္ေတာင္မွာ ေသာင္တင္ေနတာပါ) ေရာက္လာတဲ့ အင္အား ၁၀၀ ေက်ာ္ရွိတဲ့ ထား၀ယ္နဲ႔ ကံေပါက္အုပ္စု ျဖစ္ပါတယ္။
တတိယ ေရာက္လာတာကေတာ့ ၿမိတ္နဲ႔ ပုေလာေဒသက လာတဲ့ အင္အား ၇၀၊ ၈၀ ေလာက္ရွိတဲ့ အုပ္စုျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအုပ္စုကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ဘန္းေခ်ာင္းေဒသခဲြဲ ၁ ေရာက္ကတည္းက ထီးခီး ေရကန္ႀကီးနားက KNUစစ္သင္တန္း ေက်ာင္းဆီ တခါတည္း တန္းေရာက္သြားသူေတြျဖစ္ၿပီး အဲဒီမွာ တလတာ အေျခခံ စစ္သင္တန္းၿပီးလုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ စခန္းဆီ ေရာက္လာတာပါ။
က်ေနာ္တုိ႔ ရဲေဘာ္ ၄ က်ိပ္ဟာ တလေက်ာ္ ဆုိးတူေကာင္းဖက္ ျဖတ္ေက်ာ္လာခဲ့ၿပီး ျဖစ္္တဲ့အတြက္ အခ်င္းခ်င္းၾကားမွာ သိပ္ျပႆနာ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အင္အားသစ္ေတြ ေရာက္္လာၿပီး လူအင္အား ၂၀၀ ေက်ာ္ ၃၀၀ နီးပါး ရွိလာတဲ့ အခါမွာေတာ့ ထား၀ယ္အုပ္စု၊ ကံေပါက္အုပ္စု၊ ပုေလာအုပ္စု၊ ၿမိတ္အုပ္စု၊ ရန္ကုန္အုပ္စု စသျဖင့္ အုပ္စုစဲြေလးေတြနဲ႔ ဟုိေျပာဒီေျပာ ေ၀ဖန္တုိက္ခုိက္ တာေလးေတြ နည္းနည္း ရွိလာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီမွာ က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္ ႀကံဳလုိက္ရတဲ့ ပထမဆုံး အုပ္စု ျပႆနာကေတာ့ ၀က္သားဟင္း ေ၀တာကို ထား၀ယ္သားဆုိရင္ ၂ တုံး ထည့္ေပးၿပီး ၿမိတ္သားဆုိရင္ တတုံးပဲ
ေပးတယ္ဆုိၿပီး စြပ္စြဲ ခံလုိက္ရတာပါ။
က်ေနာ္မွတ္မိသေလာက္ ဆုိရင္ အဲဒီေန႔က စားရတဲ့ ၀က္သားဟင္းဟာ က်ေနာ္တုိ႔ ေမာင္ေတာ္ စခန္းေရာက္ၿပီး ပထမဆုံး စားရတဲ့ ၀က္သားဟင္းပါ။ နတ္အိမ္ေတာင္ဘက္ကေန ေရာက္လာသူေတြနဲ႔အတူ အဲဒီ၀က္သား ပါလာတာလုိ႔ က်ေနာ္ မွတ္မိ ေနပါတယ္္။ နတ္အိမ္ေတာင္စခန္းဟာ (၁၉၉၁ မွာေတာ့ စစ္အစိုးရက သိမ္းပုိက္လုိက္ၿပီး ၁၉၉၆ မွာ ရတနာ ဓါတ္ေငြ႕ပုိက္လုိင္း ျဖတ္သြားတဲ့ အဓိကနယ္စပ္ ေနရာ ျဖစ္လာပါတယ္) က်ေနာ္တုိ႔ ေတာမခုိခင္ကတည္းက ထင္ရွားတဲ့ နယ္စပ္ေမွာင္ခုိ ကုန္သြယ္ေရး လမ္းေၾကာင္းႀကီး တခုျဖစ္တဲ့အတြက္ အဲဒီမွာ တာ၀န္က်တဲ့ KNU အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အဖြဲ႕ဟာ က်ေနာ္တုိ႔ ဘန္ေခ်ာင္းက အဖြဲ႕ထက္ ပုိ ၀င္ေငြေကာင္းပါတယ္။
ဆုုိိလုိတာကေတာ့ နတ္အိမ္ေတာင္ဘက္ ေရာက္သြားတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြဟာ က်ေနာ္တုိ႔ ဘန္းေခ်ာင္း ေဒသ ေရာက္လာ သူေတြလုိ အစားအေသာက္ဆင္းရဲမႈ သိပ္မႀကံဳရဘဲ ငါးေသတၱာဟင္းကိုေတာင္ မုန္းေအာင္ စားခဲ့ရတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ေနာက္တခါ အဲဒီကာလက နတ္အိမ္ေတာင္ေဒသမွာရွိတဲ့ ကြမ္းေခ်ာင္းၿမိဳ႕နယ္ရဲ႕ KNU အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉးကလည္း ၁၉၆၂ ဆဲဗင္းဇူလုိင္ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈအတြင္း ပါ၀င္ခဲ့တဲ့ ဖဒုိသမိန္ထြန္း (အခု KNU ဗဟုိေကာ္မတီ၀င္) ျဖစ္တဲ့အတြက္ ေက်ာင္းသားေတြကို အထူးအေလးေပး ဆက္ဆံခဲ့တယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။
ေနာက္တခ်က္ကေတာ့ နတ္အိမ္ေတာင္ ကုန္သြယ္ေရး လမ္းေၾကာင္းမွာ ေန႔စဥ္လူေတြ ရာနဲ႔ခ်ီ သြားေနတဲ့အတြက္ ခရီးသြား ျပည္သူေတြကလည္း ေက်ာင္းသားေတြကို ႏုိင္သေလာက္ ကူညီေထာက္ပံ့ ေပးခဲ့ၾကတယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။
ဒီလုိနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔အုပ္စု မင္းသမီးေဒသဆီ ေရာက္ၿပီး ေမာင္ေတာ္မွာ ေက်ာင္းသားခစန္း အသစ္ စေဆာက္ေနၿပီဆုိတဲ့ သတင္းရၿပီးတာနဲ႔ သူတုိ႔အုပ္စုလည္း က်ေနာ္တုိ႔ရွိရာ အရပ္ဆီ ကုန္းေၾကာင္းခရီး နွင္လာတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ထုိင္းနယ္ေျမထဲကေန ကားနဲ႔လာမယ္ဆုိရင္ နတ္အိမ္ေတာင္နဲ႔ မင္းသမီးစခန္းဟာ ၁၀ နာရီေလာက္နဲ႔ ေရာက္ႏုိင္ေပမယ့္ ဒီေလာက္ လူအမ်ားႀကီးကုိ ကားနဲ႔သယ္ဖုိ႔ကမလြယ္၊ ထုိင္းနယ္ေျမထဲ ျဖတ္ဖုိ႔မလြယ္တဲ့အတြက္ ၁၀ ရက္ၾကာ ကုန္းေၾကာင္း ခရီးႏွင္ ခ်ီတက္လာရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ နတ္အိမ္ေတာင္စခန္းဟာ ေရွ႕မွာ တင္ျပခဲ့တဲ့ တနသၤာရီျမစ္လက္တက္ ကြမ္းေခ်ာင္း ဖ်ားမွာ ရွိၿပီး အဲဒီေခ်ာင္းရုိးနဲ႔ တနသၤာရီ ျမစ္ကမ္းတေလွ်ာက္ နားလုိက္သြားလုိက္နဲ႔ ၁၀ ရက္ေက်ာ္ၾကာေအာင္ လမ္းေလွ်ာက္ ခ်ီတက္လာၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္ (သူတုိ႔ေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့ ကလက္ကီး၊ အုိင္၀ုိင္း၊ ဆင္ျဖဴတုိင္၊ အမိုရြာေတြ ရွိတဲ့ တနသၤာရီ ျမစ္ရုိး တေလွ်ာက္ လမ္းၾကမ္းဟာ အခုေတာ့ ထား၀ယ္ – ကန္ခ်နပူရီ အေ၀းေျပးကားလမ္း ျဖစ္သြားခဲ့ပါၿပီ)
ဆိုခဲ့သလို နတ္အိမ္ေတာင္က လာခဲ့တဲ့ သူတုိ႔နဲ႔အတူ အဲဒီ ၀က္သားပါလာတာပါ။
မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီေန႔က က်ေနာ္ စားဖုိမႉးတာ၀န္ က်တဲ့ေန႔ပါ။ စားဖုိးမႉးဆုိေပမယ့္ ဘန္းေခ်ာင္းကေန တတ္လာတဲ့ မုိးၿပဲဒယ္နဲ႔
ထမင္းခ်က္နည္း ေလာက္သာ ကၽြမ္းက်င္ၿပီး ဟင္းခ်က္နည္းကိုေတာ့ ေမာင္ေတာ္ေရာက္တဲ့အထိ မတတ္ေသးပါဘူး။
ဒီေနရာမွာ ဘန္းေခ်ာင္းဘက္က ထမင္းဟင္းနဲ႔ နယ္စပ္ ေမာင္ေတာ္စခန္းက ထမင္းဟင္း ဘယ္လုိကြာသလဲ ဆုိတာကို
နည္းနည္း တင္ျပလုိပါတယ္။ ဘန္းေခ်ာင္းမွာ ေနတုန္းက က်ေနာ္တုိ႔စားရတဲ့ ထမင္းဟာ ကရင္ ေတာင္ယာေတြက ထြက္တဲ့ ၀ါက်င္က်င္ အေရာင္ရွိတဲ့ ေမာင္းေထာင္း ဆန္ၾကမ္းျဖစ္ၿပီး အခု ေမာင္ေတာ္ေရာက္တဲ့ အခါမွာေတာ့ ထုိင္းကလာတဲ့ ၃ ပုိင္းက်ဳိး ဆန္ေပ်ာ့ကုိစားရပါတယ္။ ပုိဆုိးတာက အဲဒီ ၃ ပုိင္းက်ဳိး ဆန္ထဲမွာ ႂကြက္ေခ်းလုိလုိ အနက္ေရာင္ ျမက္ပင္ ထိပ္ဖူးေလးေတြ ေရာၿပီး ပါလာတဲ့အျဖစ္ပါ (ေနာက္ပုိင္း ထုိင္းႏိုင္ငံထဲေရာက္မွ သိရတာက ေတာထဲမွာ က်ေနာ္တုိ႔ စားခဲ့တဲ့ ဆန္ေတြဟာ ထုိင္းမွာ ၀က္ေမြးျမဴေရး သမားေတြ သုံးတဲ့ ဆန္ကြဲေတြ ျဖစ္ေနပါတယ္)
ေနာက္ထပ္ က်ေနာ္သတိျပဳမိတဲ့ ဆန္အရည္အေသြး ကြာျခားခ်က္ တခုကေတာ့ ဘန္ေခ်ာင္းဆန္ၾကမ္းဟာ အေရာင္မလွ ေပမယ့္ အဆာပိုခံႏုိင္ေပမယ့္ ထုိင္းဆန္ေပ်ာ့ကေတာ့ အဆာမခံဘဲ ခဏခဏ ျပန္ဆာေနေလ့ ရွိပါတယ္။ ဆန္အမ်ဳိးစား ကြာသြားတဲ့အတြက္ ထည့္ရတဲ့ ေရအခ်ဳိးအစားကလည္း ကြာသြားပါတယ္။ အုိးသူႀကီး အေတြ႕အႀကံဳ ရိွလာတာနဲ႔အမွ် ဒယ္အုိးဖင္မွာ ကပ္ပီးက်န္ေနတဲ့ ထမင္းခ်ဳိးကုိခြာ ဆီးေလးဆမ္း၊ ဆားေလး ပါးပါးျဖဴးၿပီး စားတဲ့အရသာဟာလဲ အုိးသူ
ႀကီးနဲ႔ အဖြဲ႕အတြက္ မဟာအခြင့္ထူးပါပဲ။
ေမာင္ေတာ္စခန္းေရာက္ က်ေနာ္တုိ႔ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ ႏုိင္ငံတကာအလွဴရွင္ေတြက ဆန္နဲ႔ဆားကုိ ေဖာေဖာသီသီ လာလွဴထားၿပီး ဆီပုံး၊ ငါးပိပုံး၊ ငရုတ္သီးေျခာက္၊ ၾကက္သြန္နီေတြကိုေတာ့ အကန္႔အသတ္နဲ႔ လာလွဴထားပါတယ္။
ဘန္ေခ်ာင္းမွာတုန္းက က်ေနာ္တုိ႔စားရတဲ့ ညာအုိးထီး (ငါးပိရည္) ထက္ ထုိင္းကလာတဲ့ ငါးပိပုံးေတြက နည္းနည္း သာတယ္ ဆုိေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔စားေနက် အစိမ္းစား ထား၀ယ္ငါးပိကိုေတာ့ မမီပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေတာတြင္းအစားအစာနဲ႔ နည္းနည္း ယဥ္ပါးလာၿပီျဖစ္တဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ဟာ အရင္လုိ စားမ၀င္ အိပ္မေပ်ာ္ ကာလလုိမ်ဳိး မဟုတ္ေတာ့ဘဲ တေယာက္ကို အနည္းဆုံး ၂ ပန္းကန္ေလာက္ ဆြဲနုိင္လာၿပီျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေန႔လုိမ်ဳိး ၀က္သားဟင္းနဲ႔ ဆုိရင္ေတာ့ ၃ ပန္းကန္ေလာက္ ဆြဲဖုိ႔ျပင္ထားတဲ့ သေဘာရွိပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ၀က္သားက ၅ ကီလုိေလာက္ပဲ ပါလာတဲ့အတြက္ လူ ၂၀၀ ေက်ာ္ကုိ ေလာက္ငွေအာင္ ေ၀ေပးႏုိင္ဖုိ႔ သိပ္မလြယ္ပါဘူး။ အတုံးေသးေသးေလး တေယာက္တတုံးစီ ေပးႏုိင္ဖုိ႔ မွန္ဘီလူးနဲ႔ၾကည့္ၿပီး အသဲအသန္ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာ ေနရတဲ့အတြက္
၃ ပန္းကန္အတြက္ ၃ တုံး ရဖုိ႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။
ဒါေၾကာင့္ ဟင္းအုိးေရွ႕ တန္းလာစီသူေတြကို ပထမတႀကိမ္ လာစိီတဲ့လူသစ္ စစ္စစ္ေတြ ဟုတ္ရဲ႕လား။ တခါစားၿပီးသား ပန္းကန္ေဟာင္းကို ေခ်ာင္းထဲမွာ အျမန္ေဆးၿပီး ထမင္းအသစ္ထည့္၊ ဒုတိယအႀကိမ္ ပုံမွားရုိက္ တန္းလာစီသူလား ဆုိၿပီး စားဖုိးမႉးက အေသအခ်ာ စိစစ္ေနရတဲ့ သေဘာပါ။ ဒါကို သေဘာမေပါက္တဲ့ ၿမိတ္အုပ္စုက ကုိဂြမ္ရွီ (တနသာၤရီတုိင္း လက္ေရြးစင္ ေဘာလုံးသမား၊ ေနာက္ပုိင္းမွာ စခန္းေကာ္မတီ၀င္၊ ေနာက္ ဗကပ ဆီ ေျပာင္းသြားၿပီး ေပ်ာက္ဆုံးသြားသူ) က အခုလို စြပ္စြဲလုိက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။
“ဒယ္ စားဖုိမႉး အား ဆုိးမား ေဟး။ တုိ႔ မ်က္ႏွာကို အေသခ်ာၾကည့္ၿပီး ဘိတ္သားမွန္းလည္းသိေရာ ဟင္းတတုံးပဲ ေပးတယ္။ သူတုိ႔ ထား၀ယ္သားအခ်င္းခ်င္း က်ေတာ့ ၂ ခါတန္းစိရင္ ၂ တုံးေပးတယ္။ ဘယ္နယ္မ်ဳိး စားဖုိမႉးလဲ” ဆုိၿပီး ကုိဂြမ္ရွီက ၿမိတ္ေလသံနဲ႔ လူပုံအလယ္မွာေအာ္ၿပီး က်ေနာ့္ကုိ စြပ္စြဲပါ ေတာ့တယ္။
က်ေနာ္လည္း အေတာ္ေဒါကန္သြားၿပီး “ဘာအသားမွ မစားရဘဲ ငါတုိ႔ တလေက်ာ္ေနလာတာ ဘာမွျပႆနာမွ မရွိဘူး။
အခု အသားစားရေတာ့မွ၊ ပုိင္ဆုိင္မႈေလး နည္းနည္း ရွိလာေတာ့မွပဲ ျပႆနာတက္ ေတာ့တယ္” လုိ႔ ညည္းညဴ လုိက္မိ ပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ ၿမိတ္ေလသံနဲ႔ ထား၀ယ္ေလသံ ဘယ္လုိကြာသလဲ၊ တနသၤာရီ တုိင္းမွာ ဘာသာစကား ဘယ္ႏွမ်ဳိး ေျပာသလဲ ဆုိတာကိုလည္း အက်ဥ္းရံုး တင္ျပလုိပါတယ္။
တနသၤာရီ တုိင္းဘက္ မေရာက္ဘူးသူေတြက ဘိတ္နဲ႔ထား၀ယ္ကုိ အတူတူလုိ႔ ထင္ၾကေပမယ့္ တကယ္က မတူတာေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ ထား၀ယ္စကားကုိ ေရျဖဴ၊ ေလာင္းလုံ၊ သရက္ေခ်ာင္းနဲ႔ ထား၀ယ္ ၄ ၿမိဳ႕နယ္မွာပဲ သုံးၿပီး ပုေလာၿမိဳ႕က သီျခား ေလသံနဲ႔ စကားတမ်ိဳး သုံးပါတယ္။ ၿမိတ္၊ ကၽြန္းစု၊ တနသၤာရီနဲ႔ ဘုတ္ျပင္း ၄ ၿမိဳ႕နယ္က ၿမိတ္စကားကုိ သုံးၿပီး ေကာ့ေသာင္ ၿမိဳ႕နယ္္ကေတာ့ ဗမာအသံနဲ႔ ပုိတူတယ္လုိ႔ က်ေနာ့္နားထဲ သတိထားမိပါတယ္။
ဒီေလသံ ၃၊ ၄ မ်ဳိးအျပင္ ကိုေဌးေအာင္တုိ႔၊ ကိုစံေရႊေအာင္တုိ႔၊ ကိုသိန္းေဆာင္တုိ႔လုိ ထား၀ယ္မွာ အေနၾကာသူ ဗမာေတြ ေျပာတဲ့ ေလသံကလည္း တမ်ဳိးရွိပါေသးတယ္။ ဗမာအသံလည္းမဟုတ္ ထား၀ယ္လည္း မပီတဲ့အတြက္ သူတုိ႔ကို ဂံပ်က္ (ဗမာစကားကို ဂံစကားလုိ႔ ထား၀ယ္ဘက္မွာ ေခၚပါတယ္) ေတြလုိ႔ ေခၚၾကပါတယ္။ ဗမာ စကားစစ္စစ္ ေျပာသူကေတာ့ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္နဲ႔ ရန္ကုန္သားအနည္းငယ္ပဲ ရွိပါတယ္။ အနွစ္ခ်ဳပ္လုိက္ရင္ေတာ့ အရင္တုန္းက တခါမွမေတြ႕ဖူးတဲ့ လူမ်ဳိးစုံ၊ ဘာသာစကားမ်ဳိးစုံ၊ စရုိက္မ်ဳိးစုံ လူငယ္ ၂၀၀ ေက်ာ္ကုိ ေတာတြင္းစခန္းတခုမွာ စုထားတဲ့အခ်ိန္မွာ ျပႆနာေတြ ႀကံဳရတယ္ပဲ ဆိုပါေတာ့။
အစားအေသာက္နဲ႔ ဘာသာစကား ျပႆနာအျပင္ ေနာက္ထပ္ႀကံဳရတဲ့ ျပႆနာ တခုကေတာ့ စစ္သားနဲ႔ အရပ္သား ျပႆနာပါ။ ထီးခီးရွိ KNU စစ္သင္တန္းကေန သင္တန္းဆင္းၿပီး ျပန္လာတဲ့ ပုေလာနဲ႔ ၿမိတ္အုပ္စုဟာ က်ေနာ္တုိ႔လုိ အရပ္သား မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ သူတုိ႔က စစ္သားျဖစ္ သြားၿပီဆုိေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔အတူ ဘားတုိက္မွာ မေနေတာ့ဘဲ ခုနက ေခ်ာင္း ေသးေသးေလးရဲ႕ တျခားတဘက္မွာ သူတုိ႔ဘာသာသူတုိ႔ ျဖစ္သလုိ တဲထုိးၿပီး ေနလုိက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူတုိ႔ ေနတဲ့ဘက္ကမ္းကုိ စစ္တပ္ကမ္းလုိ႔ သတ္မွတ္လိုက္ပါတယ္။
တကယ္ကေတာ့ သူတုိ႔ကုိယ္သူတုိ႔ စစ္သားလုိ႔ဆုိေနေပမယ့္ KNU က ေပးလုိက္တဲ့ G3 ခပ္အုိအုိတလက္က လဲြၿပီး သူတုိ႔မွာ ေသနတ္မရွိေသးပါဘူး။ ယူနီးေဖါင္းလည္း မရိွေသးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔ အခ်င္းခ်င္းၾကားမွာေတာ့ သူတုိ႔က
ေျခတလွမ္း ေရွ႕ေျပးေနတဲ့ စစ္သင္တန္း ဆင္းၿပီးသား၊ ေသနတ္မရွိေသးတဲ့၏ သူပုန္ စစ္သားႀကီးေတြ ဆုိပါေတာ့။
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေဆးသင္တန္းေပးမယ္၊ အဂၤလိပ္စာ အေျခခံရွိသူေတြ ေလွ်ာက္ႏိုင္တယ္ဆုိၿပီး KNU ဘက္က ကမ္းလွမ္း လာပါတယ္။ ဆက္သြယ္ေရး သင္တန္းကိုေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ဆီက ပုိ႔လုိက္တဲ့ အုိဃီးနဲ႔ ဆန္းေဇာ္ထြန္း အပါအ၀င္ မင္းသမီး ေဒသဆီ အေစာဆုံး ေရာက္လာသူေတြထဲက အဂၤလိပ္စာ အေျခခံရွိတဲ့ အမ်ဳိးသား၊ အမ်ဳိးသမီး ၁၀ ေယာက္ေလာက္ကို ေရြးၿပီး ေထာက္လွမ္းေရးမႉး ဗုိလ္ႀကီးဗုိလ္နီက ထီးခီးမွာ ေပးေနတာ တလေက်ာ္ၾကာေနၿပီျဖစ္ပါတယ္။
ေဆးသင္တန္းကုိ ထီးထားေဆးရံုမွာ ေပးမွာျဖစ္ၿပီး ေဆးမႉးနဲ႔ အေနာက္တုိင္းက ေဗာ္လန္တီယာေတြက သင္ေပးမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္တခါ ထီးထားဟာ က်ေနာ္တုိ႔စခန္းထက္ ေနသာထုိင္သာရွိတဲ့ ေနရာျဖစ္တာေၾကာင့္ အေတာ္မ်ားမ်ား အဲဒီ သင္တန္းကို၀င္ေလွ်ာက္ၾကၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ ရဲေဘာ္ ၄ က်ိပ္ထဲက ကိုညီညီလြင္ေခၚ ကိုဖုိးခ်ဳိ အပါ၀င္ ၁၀ ဦးနီးပါး ပါသြားပါတယ္။
က်ေနာ္နဲ႔ က်န္တဲ့လူတခ်ိဳ႕ကေတာ့ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ စစ္ေရးကိုသာ အားသန္ေနတဲ့အတြက္ အဲဒီသင္တန္းေတြကို မေလွ်ာက္ျဖစ္ လုိက္ပါဘူး။
ေနာက္ဆုံး KNU ဘက္က ကမ္းလွမ္းလာတဲ့ သင္တန္းကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ေမွ်ာ္ေနတဲ့ စစ္သင္တန္းပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ သင္တန္းေပးမယ့္လူက ဗိုလ္စုိးသိန္းနဲ႔ ဦးခ်စ္လြင္တုိ႔ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ဒါကုိ လက္မခံႏုိင္ဘူးဆုိၿပီး ေက်ာင္းသားေတြက ျငင္းဆုိခဲ့ပါတယ္။ ဗုိလ္စုိးသိန္း ဆုိတာကေတာ့ KNU လက္ေအာက္ခံ ထား၀ယ္သားတပ္ဖြဲ႕ (ေနာက္ပုိင္းမွာ နအဖဆီ လက္နက္ခ်သြားသူ) က တပ္မႉးျဖစ္ၿပီး ဦးခ်စ္လြင္ ဆုိတာကေတာ့ ထား၀ယ္ဆႏၵျပပြဲေတြ အတြင္း ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ဆက္ဆံေရး အဆင္မေျပျဖစ္ခဲ့သူလုိ႔ သိရပါတယ္။
ဒီလုိ ျငင္းလုိ႔ခုန္လုိ႔ ေကာင္းတုန္းမွာပဲ ေရွ႕မွာေျပာခဲ့တဲ့ မကဲ-ေက်ာက္အုိင္ ကေန ရေနာင္းကို ဆင္းၿပီး မဲေဆာက္နဲ႔
သီေဘာဘုိး စခန္းဆီ ေရာက္သြားတဲ့ ကုိတင္ေလးနဲ႔အဖြဲ႕ ေမာင္ေတာ္စခန္းဆီ ျပန္ ေရာက္လာၿပီး အေတြ႕အႀကံဳ ရွင္းလင္းပဲြ လုပ္ပါတယ္။ အဓိက ရွင္းျပသူေတြကေတာ့ ကိုတင္ေလး၊ ဦးဟန္လင္း (ေနာက္ပိုင္း စခန္းေကာ္မတီ၀င္ ျဖစ္လာသူ၊ နယူးေယာက္ ကုလသမဂၢရံုးအထိ လမ္းေလွ်ာက္ပဲြ လုပ္သူအျဖစ္ ထင္ရွားၿပီး ၂၀၀၈ မွာ ကြယ္လြန္) နဲ႔ ဦးစံေရႊေအာင္ (ေနာက္ပိုင္းမွာ က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔အတူ နယ္ေျမေကာ္မတီဖဲြ႕ဖို႔ မဲေဆာက္ဘက္ အသြားမွာ ျမဝတီဘက္ ျပန္ဝင္သြားတယ္ဆိုၿပီး သတင္းေပ်ာက္သြားသူ) တို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ကိုယ္စားလွယ္ တဦးျဖစ္တဲ့ ၿမိတ္ၿမိဳ႕က အဂၤလိပ္စာ ကၽြမ္းက်င္သူ ဦးေအာင္ခင္ကေတာ့ စခန္းကို ျပန္မလာဘဲ ဗဟုိမွာ စကားျပန္တာ၀န္နဲ႔ က်န္ေနခဲ့ပါတယ္။
သူတို႔ရွင္းျပတဲ့ အခ်က္အေပၚ က်ေနာ္နားလည္ သေလာက္ေတာ့ “ဗဟိုေကာ္မတီေတာ့ ဖဲြ႕လိုက္ၿပီ။ ငါတို႔စခန္းက တေယာက္မွမပါဘူး။ ေအာက္ေျခမရိွတဲ့ လူအမ်ားစု ဗဟိုမွာ အေရြးခံရတဲ့အတြက္ အလုပ္ျဖစ္မယ့္ ဗဟိုေကာ္မတီ မျဖစ္နိုင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ တကယ္အလုပ္ျဖစ္ႏုိင္တဲ့ KNU နယ္ေျမေရာက္ ေက်ာင္းသားေတြပါတဲ့ နယ္ေျမ ေကာ္မတီဖဲြ႕မယ္။
အဲဒီအတြက္ ကိုယ္စားလွယ္ ေရြးမယ္” ဆိုတာကုိ က်ေနာ္ မွတ္မိေနပါတယ္။
သူတို႔ ၃ ဦးကို ၾကည့္ရတာ ဗဟိုေကာ္မတီ အစည္းေဝးဆီ ထပ္သြားဖို႔ အေတာ္စိတ္ပ်က္ေနပံု ရၿပီး ကိုတင္ေလးနဲ႔ ဦးဟန္လင္းကေတာ့ ဗဟိုဘက္ကို လံုးဝ ျပန္မသြားေတာ့ဘူး၊ သူတို႔ကို ကုိယ္စားလွယ္အျဖစ္ ထပ္မေရြးပါနဲ႔လို႔
ေျပာင္ေျပာပါတယ္။ ပထမ အႀကိမ္ညီလာခံဆီ မင္းသမီးစခန္း ကိုယ္စားလွယ္ေတြအျဖစ္ တက္ခဲ့သူေတြကေတာ့ ထား၀ယ္က ကိုတင္ေလး၊ ပုေလာက ဦးဟန္လင္း၊ ၿမိတ္က ဦးေအာင္ခင္နဲ႔ ကံေဘာက္ဘက္က ဦးစံေရႊေအာင္တုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီလုိနဲ႔ နယ္ေျမေကာ္မတီအတြက္ ကုိယ္စားလွယ္သစ္ ၆ ဦးေရြးတဲ့အထဲ ပါ၀င္လာသူေတြကေတာ့ ထား၀ယ္အုပ္စုက ကုိေအာင္သန္း၀င္း (ေနာက္ပုိင္း မင္းသမီးစခန္း ဥကၠ႒၊ ကုိမုိးသီးဇြန္ဗဟုိရဲ႕ တြဲဘက္ အတြင္းေရးမႉး၊ အခု အေမရိကန္ ေရာက္ေန) နဲ႔ ကိုေက်ာ္ထင္ (ေနာက္ပုိင္း ဗဟုိစစ္ဦးစီးခ်ဳပ္ တာ၀န္ယူသူ။ အခုေနာ္ေ၀းမွာ ေရာက္ေန) ရန္ကုန္အုပ္စုက ကုိေက်ာ္ေက်ာ္ (ေနာက္ပုိင္း ဗဟုိအတြင္းေရးမႉး၊ အခု NDD၊ PDC အဖြဲ႕ေတြမွာ တာ၀န္ယူေနသူ) ေရျဖဴ – ကံေပါက္အုပ္စုက ဦးစံေရႊေအာင္ (က်ေနာ္တို႔နဲ႔ အတူ မဲေဆာက္က ဗုိလ္စုိးစုိး အိမ္မွာ တည္းေနစဥ္ ျမ၀တီဘက္ ျပန္၀င္သလုိလုိနဲ႔ ေပ်ာက္ဆုံး သြားသူ) ပုေလာ – ၿမိတ္အုပ္စုက ဦးေအာင္ခင္ (ေနာက္ပုိင္း ဗဟုိႏုိင္ငံျခားေရးဌာန အရာရွိျဖစ္လာသူ။ အဂၤလိပ္စာ
ကၽြမ္းလြန္းလို႔ Mr. Dictionary လုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔က ေခၚေ၀ၚသူ။ အခု ၾသစေတးလ်မွာလုိ႔ ယူဆရ) နဲ႔ ေလာင္းလုံအုပ္စုက ၀င္းထိန္ေခၚ က်ေနာ္ ထက္ေအာင္ေက်ာ္တုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ကေတာ့ တျခားလူ ၅ ဦးစလုံးဟာ က်ေနာ့္ထက္ ပုိအရည္အခ်င္းရွိသူေတြ ျဖစ္သလုိ အေရြးမခံရသူေတြထဲမွာလည္း က်ေနာ့္ထက္ အရည္အခ်င္း ပုိရွိသူေတြ အမ်ားႀကီး က်န္ေနႏုိင္ ေသးတယ္ ဆုိတာကို က်ေနာ္စဥ္းစားမိပါတယ္။
ဘာေၾကာင့္လဲ ဆုိေတာ့ ကုိယ္စားလွယ္ကုိ လူဦးေရနဲ႔အခ်ဳိးက် ခဲြတာမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ ထား၀ယ္က ၂ ဦး၊ ေရျဖဴက ၁ ဦး၊ ပုေလာနဲ႔ ၿမိတ္က ၁ ဦး။ ေလာင္းလုံက ၁ ဦး၊ ရန္ကုန္က ၁ ဦး ဆုိၿပီး ခဲြတန္းခ်ရာကေန ၁၀ ေယာက္ေတာင္မျပည့္တဲ့ ေလာင္းလုံ ၿမိဳ႕နယ္အတြက္ က်ေနာ္က ကိုယ္စားလွယ္ပါသြားၿပီး လူဦးေရ ၁၀၀ ေက်ာ္စီရွိတဲ့ ထား၀ယ္နဲ႔ေရျဖဴ အုပ္စုထဲက က်ေနာ့္ထက္
အရည္အခ်င္း ပုိရွိသူေတြ က်န္ေနခဲ့ ႏိုင္လို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္တခါ အဲဒီကာလ အေျခအေနအရ ဗဟုိထက္ စခန္းကုိ ပုိအေလးထားသူေတြ ဟာလည္း အေတာ္မ်ားေနဆဲ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဗဟုိအတြက္ တမင္အေရြးမခံဘဲ စခန္းမွာပဲ တမင္ခ်န္ေနခဲ့ သူေတြလည္း ရွိႏုိင္တာေၾကာင့္ ၾကားေခ်ာင္ၿပီး က်ေနာ္က ဗဟုိကုိ ပါသြားတာ ျဖစ္ႏုိင္တယ္လုိ႔ ျပန္စဥ္းစားေနမိိ ပါတယ္။
သူပုန္ေက်ာင္းသား တဦးရဲ႕ မာရသြန္ခရီး ၁
သူပုန္ေက်ာင္းသား တဦးရဲ႕ မာရသြန္ခရီး ၂
သူပုန္ေက်ာင္းသား တဦးရဲ႕ မာရသြန္ခရီး ၃
သူပုန္ေက်ာင္းသား တဦးရဲ႕ မာရသြန္ခရီး ၄
သူပုန္ေက်ာင္းသား တဦးရဲ႕ မာရသြန္ခရီး ၅
က်ေနာ္တုိ႔အဖြဲ႕ ေမာင္ေတာ္မွာ စခန္းေဆာက္ေနခ်ိန္ ပထမဆုံး ေရာက္လာတဲ့ အုပ္စုကေတာ့ကုိေက်ာ္ေက်ာ္ (ေနာက္ပုိင္း ABSDF ရဲ႕ အေထြေထြအတြင္းေရးမႉး ျဖစ္လာသူ။ NDD နဲ႔ PDC မွာ လက္ရွိ ေခါင္းေဆာင္ တာ၀န္ယူေနသူ) နဲ႔ ရန္ကုန္က လာတဲ့ ေက်ာင္းသား ၄၊ ၅ ဦးပဲျဖစ္ပါတယ္။
သီေဘာဘုိး စခန္းမွာ က်င္းပေသာ ပထမအႀကိမ္ ABSDF အစည္းအေ၀း တက္ေရာက္ခဲ့သည့္ ကုိတင္ေလး၊ ဦးဟန္လင္း၊ ဦးစံေရႊေအာင္နဲ႔ ဦးေအာင္ခင္ အပါ၀င္ မင္းသမီးစခန္းဆီ အေစာဆုံး ေရာက္သြားသည့္ တနသၤာရီတုိင္း ေက်ာင္းသား ကုိယ္စားလွယ္မ်ား (ဓာတ္ပုံ - စာေရးသူ၏ facebook မွ)
တတိယ ေရာက္လာတာကေတာ့ ၿမိတ္နဲ႔ ပုေလာေဒသက လာတဲ့ အင္အား ၇၀၊ ၈၀ ေလာက္ရွိတဲ့ အုပ္စုျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအုပ္စုကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ဘန္းေခ်ာင္းေဒသခဲြဲ ၁ ေရာက္ကတည္းက ထီးခီး ေရကန္ႀကီးနားက KNUစစ္သင္တန္း ေက်ာင္းဆီ တခါတည္း တန္းေရာက္သြားသူေတြျဖစ္ၿပီး အဲဒီမွာ တလတာ အေျခခံ စစ္သင္တန္းၿပီးလုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ စခန္းဆီ ေရာက္လာတာပါ။
က်ေနာ္တုိ႔ ရဲေဘာ္ ၄ က်ိပ္ဟာ တလေက်ာ္ ဆုိးတူေကာင္းဖက္ ျဖတ္ေက်ာ္လာခဲ့ၿပီး ျဖစ္္တဲ့အတြက္ အခ်င္းခ်င္းၾကားမွာ သိပ္ျပႆနာ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အင္အားသစ္ေတြ ေရာက္္လာၿပီး လူအင္အား ၂၀၀ ေက်ာ္ ၃၀၀ နီးပါး ရွိလာတဲ့ အခါမွာေတာ့ ထား၀ယ္အုပ္စု၊ ကံေပါက္အုပ္စု၊ ပုေလာအုပ္စု၊ ၿမိတ္အုပ္စု၊ ရန္ကုန္အုပ္စု စသျဖင့္ အုပ္စုစဲြေလးေတြနဲ႔ ဟုိေျပာဒီေျပာ ေ၀ဖန္တုိက္ခုိက္ တာေလးေတြ နည္းနည္း ရွိလာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီမွာ က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္ ႀကံဳလုိက္ရတဲ့ ပထမဆုံး အုပ္စု ျပႆနာကေတာ့ ၀က္သားဟင္း ေ၀တာကို ထား၀ယ္သားဆုိရင္ ၂ တုံး ထည့္ေပးၿပီး ၿမိတ္သားဆုိရင္ တတုံးပဲ
ေပးတယ္ဆုိၿပီး စြပ္စြဲ ခံလုိက္ရတာပါ။
က်ေနာ္မွတ္မိသေလာက္ ဆုိရင္ အဲဒီေန႔က စားရတဲ့ ၀က္သားဟင္းဟာ က်ေနာ္တုိ႔ ေမာင္ေတာ္ စခန္းေရာက္ၿပီး ပထမဆုံး စားရတဲ့ ၀က္သားဟင္းပါ။ နတ္အိမ္ေတာင္ဘက္ကေန ေရာက္လာသူေတြနဲ႔အတူ အဲဒီ၀က္သား ပါလာတာလုိ႔ က်ေနာ္ မွတ္မိ ေနပါတယ္္။ နတ္အိမ္ေတာင္စခန္းဟာ (၁၉၉၁ မွာေတာ့ စစ္အစိုးရက သိမ္းပုိက္လုိက္ၿပီး ၁၉၉၆ မွာ ရတနာ ဓါတ္ေငြ႕ပုိက္လုိင္း ျဖတ္သြားတဲ့ အဓိကနယ္စပ္ ေနရာ ျဖစ္လာပါတယ္) က်ေနာ္တုိ႔ ေတာမခုိခင္ကတည္းက ထင္ရွားတဲ့ နယ္စပ္ေမွာင္ခုိ ကုန္သြယ္ေရး လမ္းေၾကာင္းႀကီး တခုျဖစ္တဲ့အတြက္ အဲဒီမွာ တာ၀န္က်တဲ့ KNU အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အဖြဲ႕ဟာ က်ေနာ္တုိ႔ ဘန္ေခ်ာင္းက အဖြဲ႕ထက္ ပုိ ၀င္ေငြေကာင္းပါတယ္။
ဆုုိိလုိတာကေတာ့ နတ္အိမ္ေတာင္ဘက္ ေရာက္သြားတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြဟာ က်ေနာ္တုိ႔ ဘန္းေခ်ာင္း ေဒသ ေရာက္လာ သူေတြလုိ အစားအေသာက္ဆင္းရဲမႈ သိပ္မႀကံဳရဘဲ ငါးေသတၱာဟင္းကိုေတာင္ မုန္းေအာင္ စားခဲ့ရတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ေနာက္တခါ အဲဒီကာလက နတ္အိမ္ေတာင္ေဒသမွာရွိတဲ့ ကြမ္းေခ်ာင္းၿမိဳ႕နယ္ရဲ႕ KNU အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉးကလည္း ၁၉၆၂ ဆဲဗင္းဇူလုိင္ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈအတြင္း ပါ၀င္ခဲ့တဲ့ ဖဒုိသမိန္ထြန္း (အခု KNU ဗဟုိေကာ္မတီ၀င္) ျဖစ္တဲ့အတြက္ ေက်ာင္းသားေတြကို အထူးအေလးေပး ဆက္ဆံခဲ့တယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။
ေနာက္တခ်က္ကေတာ့ နတ္အိမ္ေတာင္ ကုန္သြယ္ေရး လမ္းေၾကာင္းမွာ ေန႔စဥ္လူေတြ ရာနဲ႔ခ်ီ သြားေနတဲ့အတြက္ ခရီးသြား ျပည္သူေတြကလည္း ေက်ာင္းသားေတြကို ႏုိင္သေလာက္ ကူညီေထာက္ပံ့ ေပးခဲ့ၾကတယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။
ဒီလုိနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔အုပ္စု မင္းသမီးေဒသဆီ ေရာက္ၿပီး ေမာင္ေတာ္မွာ ေက်ာင္းသားခစန္း အသစ္ စေဆာက္ေနၿပီဆုိတဲ့ သတင္းရၿပီးတာနဲ႔ သူတုိ႔အုပ္စုလည္း က်ေနာ္တုိ႔ရွိရာ အရပ္ဆီ ကုန္းေၾကာင္းခရီး နွင္လာတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ထုိင္းနယ္ေျမထဲကေန ကားနဲ႔လာမယ္ဆုိရင္ နတ္အိမ္ေတာင္နဲ႔ မင္းသမီးစခန္းဟာ ၁၀ နာရီေလာက္နဲ႔ ေရာက္ႏုိင္ေပမယ့္ ဒီေလာက္ လူအမ်ားႀကီးကုိ ကားနဲ႔သယ္ဖုိ႔ကမလြယ္၊ ထုိင္းနယ္ေျမထဲ ျဖတ္ဖုိ႔မလြယ္တဲ့အတြက္ ၁၀ ရက္ၾကာ ကုန္းေၾကာင္း ခရီးႏွင္ ခ်ီတက္လာရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ နတ္အိမ္ေတာင္စခန္းဟာ ေရွ႕မွာ တင္ျပခဲ့တဲ့ တနသၤာရီျမစ္လက္တက္ ကြမ္းေခ်ာင္း ဖ်ားမွာ ရွိၿပီး အဲဒီေခ်ာင္းရုိးနဲ႔ တနသၤာရီ ျမစ္ကမ္းတေလွ်ာက္ နားလုိက္သြားလုိက္နဲ႔ ၁၀ ရက္ေက်ာ္ၾကာေအာင္ လမ္းေလွ်ာက္ ခ်ီတက္လာၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္ (သူတုိ႔ေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့ ကလက္ကီး၊ အုိင္၀ုိင္း၊ ဆင္ျဖဴတုိင္၊ အမိုရြာေတြ ရွိတဲ့ တနသၤာရီ ျမစ္ရုိး တေလွ်ာက္ လမ္းၾကမ္းဟာ အခုေတာ့ ထား၀ယ္ – ကန္ခ်နပူရီ အေ၀းေျပးကားလမ္း ျဖစ္သြားခဲ့ပါၿပီ)
ဆိုခဲ့သလို နတ္အိမ္ေတာင္က လာခဲ့တဲ့ သူတုိ႔နဲ႔အတူ အဲဒီ ၀က္သားပါလာတာပါ။
မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီေန႔က က်ေနာ္ စားဖုိမႉးတာ၀န္ က်တဲ့ေန႔ပါ။ စားဖုိးမႉးဆုိေပမယ့္ ဘန္းေခ်ာင္းကေန တတ္လာတဲ့ မုိးၿပဲဒယ္နဲ႔
ထမင္းခ်က္နည္း ေလာက္သာ ကၽြမ္းက်င္ၿပီး ဟင္းခ်က္နည္းကိုေတာ့ ေမာင္ေတာ္ေရာက္တဲ့အထိ မတတ္ေသးပါဘူး။
ဒီေနရာမွာ ဘန္းေခ်ာင္းဘက္က ထမင္းဟင္းနဲ႔ နယ္စပ္ ေမာင္ေတာ္စခန္းက ထမင္းဟင္း ဘယ္လုိကြာသလဲ ဆုိတာကို
နည္းနည္း တင္ျပလုိပါတယ္။ ဘန္းေခ်ာင္းမွာ ေနတုန္းက က်ေနာ္တုိ႔စားရတဲ့ ထမင္းဟာ ကရင္ ေတာင္ယာေတြက ထြက္တဲ့ ၀ါက်င္က်င္ အေရာင္ရွိတဲ့ ေမာင္းေထာင္း ဆန္ၾကမ္းျဖစ္ၿပီး အခု ေမာင္ေတာ္ေရာက္တဲ့ အခါမွာေတာ့ ထုိင္းကလာတဲ့ ၃ ပုိင္းက်ဳိး ဆန္ေပ်ာ့ကုိစားရပါတယ္။ ပုိဆုိးတာက အဲဒီ ၃ ပုိင္းက်ဳိး ဆန္ထဲမွာ ႂကြက္ေခ်းလုိလုိ အနက္ေရာင္ ျမက္ပင္ ထိပ္ဖူးေလးေတြ ေရာၿပီး ပါလာတဲ့အျဖစ္ပါ (ေနာက္ပုိင္း ထုိင္းႏိုင္ငံထဲေရာက္မွ သိရတာက ေတာထဲမွာ က်ေနာ္တုိ႔ စားခဲ့တဲ့ ဆန္ေတြဟာ ထုိင္းမွာ ၀က္ေမြးျမဴေရး သမားေတြ သုံးတဲ့ ဆန္ကြဲေတြ ျဖစ္ေနပါတယ္)
ေနာက္ထပ္ က်ေနာ္သတိျပဳမိတဲ့ ဆန္အရည္အေသြး ကြာျခားခ်က္ တခုကေတာ့ ဘန္ေခ်ာင္းဆန္ၾကမ္းဟာ အေရာင္မလွ ေပမယ့္ အဆာပိုခံႏုိင္ေပမယ့္ ထုိင္းဆန္ေပ်ာ့ကေတာ့ အဆာမခံဘဲ ခဏခဏ ျပန္ဆာေနေလ့ ရွိပါတယ္။ ဆန္အမ်ဳိးစား ကြာသြားတဲ့အတြက္ ထည့္ရတဲ့ ေရအခ်ဳိးအစားကလည္း ကြာသြားပါတယ္။ အုိးသူႀကီး အေတြ႕အႀကံဳ ရိွလာတာနဲ႔အမွ် ဒယ္အုိးဖင္မွာ ကပ္ပီးက်န္ေနတဲ့ ထမင္းခ်ဳိးကုိခြာ ဆီးေလးဆမ္း၊ ဆားေလး ပါးပါးျဖဴးၿပီး စားတဲ့အရသာဟာလဲ အုိးသူ
ႀကီးနဲ႔ အဖြဲ႕အတြက္ မဟာအခြင့္ထူးပါပဲ။
ေမာင္ေတာ္စခန္းေရာက္ က်ေနာ္တုိ႔ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ ႏုိင္ငံတကာအလွဴရွင္ေတြက ဆန္နဲ႔ဆားကုိ ေဖာေဖာသီသီ လာလွဴထားၿပီး ဆီပုံး၊ ငါးပိပုံး၊ ငရုတ္သီးေျခာက္၊ ၾကက္သြန္နီေတြကိုေတာ့ အကန္႔အသတ္နဲ႔ လာလွဴထားပါတယ္။
ဘန္ေခ်ာင္းမွာတုန္းက က်ေနာ္တုိ႔စားရတဲ့ ညာအုိးထီး (ငါးပိရည္) ထက္ ထုိင္းကလာတဲ့ ငါးပိပုံးေတြက နည္းနည္း သာတယ္ ဆုိေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔စားေနက် အစိမ္းစား ထား၀ယ္ငါးပိကိုေတာ့ မမီပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေတာတြင္းအစားအစာနဲ႔ နည္းနည္း ယဥ္ပါးလာၿပီျဖစ္တဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ဟာ အရင္လုိ စားမ၀င္ အိပ္မေပ်ာ္ ကာလလုိမ်ဳိး မဟုတ္ေတာ့ဘဲ တေယာက္ကို အနည္းဆုံး ၂ ပန္းကန္ေလာက္ ဆြဲနုိင္လာၿပီျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေန႔လုိမ်ဳိး ၀က္သားဟင္းနဲ႔ ဆုိရင္ေတာ့ ၃ ပန္းကန္ေလာက္ ဆြဲဖုိ႔ျပင္ထားတဲ့ သေဘာရွိပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ၀က္သားက ၅ ကီလုိေလာက္ပဲ ပါလာတဲ့အတြက္ လူ ၂၀၀ ေက်ာ္ကုိ ေလာက္ငွေအာင္ ေ၀ေပးႏုိင္ဖုိ႔ သိပ္မလြယ္ပါဘူး။ အတုံးေသးေသးေလး တေယာက္တတုံးစီ ေပးႏုိင္ဖုိ႔ မွန္ဘီလူးနဲ႔ၾကည့္ၿပီး အသဲအသန္ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာ ေနရတဲ့အတြက္
၃ ပန္းကန္အတြက္ ၃ တုံး ရဖုိ႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။
ဒါေၾကာင့္ ဟင္းအုိးေရွ႕ တန္းလာစီသူေတြကို ပထမတႀကိမ္ လာစိီတဲ့လူသစ္ စစ္စစ္ေတြ ဟုတ္ရဲ႕လား။ တခါစားၿပီးသား ပန္းကန္ေဟာင္းကို ေခ်ာင္းထဲမွာ အျမန္ေဆးၿပီး ထမင္းအသစ္ထည့္၊ ဒုတိယအႀကိမ္ ပုံမွားရုိက္ တန္းလာစီသူလား ဆုိၿပီး စားဖုိးမႉးက အေသအခ်ာ စိစစ္ေနရတဲ့ သေဘာပါ။ ဒါကို သေဘာမေပါက္တဲ့ ၿမိတ္အုပ္စုက ကုိဂြမ္ရွီ (တနသာၤရီတုိင္း လက္ေရြးစင္ ေဘာလုံးသမား၊ ေနာက္ပုိင္းမွာ စခန္းေကာ္မတီ၀င္၊ ေနာက္ ဗကပ ဆီ ေျပာင္းသြားၿပီး ေပ်ာက္ဆုံးသြားသူ) က အခုလို စြပ္စြဲလုိက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။
“ဒယ္ စားဖုိမႉး အား ဆုိးမား ေဟး။ တုိ႔ မ်က္ႏွာကို အေသခ်ာၾကည့္ၿပီး ဘိတ္သားမွန္းလည္းသိေရာ ဟင္းတတုံးပဲ ေပးတယ္။ သူတုိ႔ ထား၀ယ္သားအခ်င္းခ်င္း က်ေတာ့ ၂ ခါတန္းစိရင္ ၂ တုံးေပးတယ္။ ဘယ္နယ္မ်ဳိး စားဖုိမႉးလဲ” ဆုိၿပီး ကုိဂြမ္ရွီက ၿမိတ္ေလသံနဲ႔ လူပုံအလယ္မွာေအာ္ၿပီး က်ေနာ့္ကုိ စြပ္စြဲပါ ေတာ့တယ္။
က်ေနာ္လည္း အေတာ္ေဒါကန္သြားၿပီး “ဘာအသားမွ မစားရဘဲ ငါတုိ႔ တလေက်ာ္ေနလာတာ ဘာမွျပႆနာမွ မရွိဘူး။
အခု အသားစားရေတာ့မွ၊ ပုိင္ဆုိင္မႈေလး နည္းနည္း ရွိလာေတာ့မွပဲ ျပႆနာတက္ ေတာ့တယ္” လုိ႔ ညည္းညဴ လုိက္မိ ပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ ၿမိတ္ေလသံနဲ႔ ထား၀ယ္ေလသံ ဘယ္လုိကြာသလဲ၊ တနသၤာရီ တုိင္းမွာ ဘာသာစကား ဘယ္ႏွမ်ဳိး ေျပာသလဲ ဆုိတာကိုလည္း အက်ဥ္းရံုး တင္ျပလုိပါတယ္။
တနသၤာရီ တုိင္းဘက္ မေရာက္ဘူးသူေတြက ဘိတ္နဲ႔ထား၀ယ္ကုိ အတူတူလုိ႔ ထင္ၾကေပမယ့္ တကယ္က မတူတာေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ ထား၀ယ္စကားကုိ ေရျဖဴ၊ ေလာင္းလုံ၊ သရက္ေခ်ာင္းနဲ႔ ထား၀ယ္ ၄ ၿမိဳ႕နယ္မွာပဲ သုံးၿပီး ပုေလာၿမိဳ႕က သီျခား ေလသံနဲ႔ စကားတမ်ိဳး သုံးပါတယ္။ ၿမိတ္၊ ကၽြန္းစု၊ တနသၤာရီနဲ႔ ဘုတ္ျပင္း ၄ ၿမိဳ႕နယ္က ၿမိတ္စကားကုိ သုံးၿပီး ေကာ့ေသာင္ ၿမိဳ႕နယ္္ကေတာ့ ဗမာအသံနဲ႔ ပုိတူတယ္လုိ႔ က်ေနာ့္နားထဲ သတိထားမိပါတယ္။
ဒီေလသံ ၃၊ ၄ မ်ဳိးအျပင္ ကိုေဌးေအာင္တုိ႔၊ ကိုစံေရႊေအာင္တုိ႔၊ ကိုသိန္းေဆာင္တုိ႔လုိ ထား၀ယ္မွာ အေနၾကာသူ ဗမာေတြ ေျပာတဲ့ ေလသံကလည္း တမ်ဳိးရွိပါေသးတယ္။ ဗမာအသံလည္းမဟုတ္ ထား၀ယ္လည္း မပီတဲ့အတြက္ သူတုိ႔ကို ဂံပ်က္ (ဗမာစကားကို ဂံစကားလုိ႔ ထား၀ယ္ဘက္မွာ ေခၚပါတယ္) ေတြလုိ႔ ေခၚၾကပါတယ္။ ဗမာ စကားစစ္စစ္ ေျပာသူကေတာ့ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္နဲ႔ ရန္ကုန္သားအနည္းငယ္ပဲ ရွိပါတယ္။ အနွစ္ခ်ဳပ္လုိက္ရင္ေတာ့ အရင္တုန္းက တခါမွမေတြ႕ဖူးတဲ့ လူမ်ဳိးစုံ၊ ဘာသာစကားမ်ဳိးစုံ၊ စရုိက္မ်ဳိးစုံ လူငယ္ ၂၀၀ ေက်ာ္ကုိ ေတာတြင္းစခန္းတခုမွာ စုထားတဲ့အခ်ိန္မွာ ျပႆနာေတြ ႀကံဳရတယ္ပဲ ဆိုပါေတာ့။
အစားအေသာက္နဲ႔ ဘာသာစကား ျပႆနာအျပင္ ေနာက္ထပ္ႀကံဳရတဲ့ ျပႆနာ တခုကေတာ့ စစ္သားနဲ႔ အရပ္သား ျပႆနာပါ။ ထီးခီးရွိ KNU စစ္သင္တန္းကေန သင္တန္းဆင္းၿပီး ျပန္လာတဲ့ ပုေလာနဲ႔ ၿမိတ္အုပ္စုဟာ က်ေနာ္တုိ႔လုိ အရပ္သား မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ သူတုိ႔က စစ္သားျဖစ္ သြားၿပီဆုိေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔အတူ ဘားတုိက္မွာ မေနေတာ့ဘဲ ခုနက ေခ်ာင္း ေသးေသးေလးရဲ႕ တျခားတဘက္မွာ သူတုိ႔ဘာသာသူတုိ႔ ျဖစ္သလုိ တဲထုိးၿပီး ေနလုိက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူတုိ႔ ေနတဲ့ဘက္ကမ္းကုိ စစ္တပ္ကမ္းလုိ႔ သတ္မွတ္လိုက္ပါတယ္။
တကယ္ကေတာ့ သူတုိ႔ကုိယ္သူတုိ႔ စစ္သားလုိ႔ဆုိေနေပမယ့္ KNU က ေပးလုိက္တဲ့ G3 ခပ္အုိအုိတလက္က လဲြၿပီး သူတုိ႔မွာ ေသနတ္မရွိေသးပါဘူး။ ယူနီးေဖါင္းလည္း မရိွေသးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔ အခ်င္းခ်င္းၾကားမွာေတာ့ သူတုိ႔က
ေျခတလွမ္း ေရွ႕ေျပးေနတဲ့ စစ္သင္တန္း ဆင္းၿပီးသား၊ ေသနတ္မရွိေသးတဲ့၏ သူပုန္ စစ္သားႀကီးေတြ ဆုိပါေတာ့။
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေဆးသင္တန္းေပးမယ္၊ အဂၤလိပ္စာ အေျခခံရွိသူေတြ ေလွ်ာက္ႏိုင္တယ္ဆုိၿပီး KNU ဘက္က ကမ္းလွမ္း လာပါတယ္။ ဆက္သြယ္ေရး သင္တန္းကိုေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ဆီက ပုိ႔လုိက္တဲ့ အုိဃီးနဲ႔ ဆန္းေဇာ္ထြန္း အပါအ၀င္ မင္းသမီး ေဒသဆီ အေစာဆုံး ေရာက္လာသူေတြထဲက အဂၤလိပ္စာ အေျခခံရွိတဲ့ အမ်ဳိးသား၊ အမ်ဳိးသမီး ၁၀ ေယာက္ေလာက္ကို ေရြးၿပီး ေထာက္လွမ္းေရးမႉး ဗုိလ္ႀကီးဗုိလ္နီက ထီးခီးမွာ ေပးေနတာ တလေက်ာ္ၾကာေနၿပီျဖစ္ပါတယ္။
ေဆးသင္တန္းကုိ ထီးထားေဆးရံုမွာ ေပးမွာျဖစ္ၿပီး ေဆးမႉးနဲ႔ အေနာက္တုိင္းက ေဗာ္လန္တီယာေတြက သင္ေပးမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္တခါ ထီးထားဟာ က်ေနာ္တုိ႔စခန္းထက္ ေနသာထုိင္သာရွိတဲ့ ေနရာျဖစ္တာေၾကာင့္ အေတာ္မ်ားမ်ား အဲဒီ သင္တန္းကို၀င္ေလွ်ာက္ၾကၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ ရဲေဘာ္ ၄ က်ိပ္ထဲက ကိုညီညီလြင္ေခၚ ကိုဖုိးခ်ဳိ အပါ၀င္ ၁၀ ဦးနီးပါး ပါသြားပါတယ္။
က်ေနာ္နဲ႔ က်န္တဲ့လူတခ်ိဳ႕ကေတာ့ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ စစ္ေရးကိုသာ အားသန္ေနတဲ့အတြက္ အဲဒီသင္တန္းေတြကို မေလွ်ာက္ျဖစ္ လုိက္ပါဘူး။
ေနာက္ဆုံး KNU ဘက္က ကမ္းလွမ္းလာတဲ့ သင္တန္းကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ေမွ်ာ္ေနတဲ့ စစ္သင္တန္းပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ သင္တန္းေပးမယ့္လူက ဗိုလ္စုိးသိန္းနဲ႔ ဦးခ်စ္လြင္တုိ႔ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ဒါကုိ လက္မခံႏုိင္ဘူးဆုိၿပီး ေက်ာင္းသားေတြက ျငင္းဆုိခဲ့ပါတယ္။ ဗုိလ္စုိးသိန္း ဆုိတာကေတာ့ KNU လက္ေအာက္ခံ ထား၀ယ္သားတပ္ဖြဲ႕ (ေနာက္ပုိင္းမွာ နအဖဆီ လက္နက္ခ်သြားသူ) က တပ္မႉးျဖစ္ၿပီး ဦးခ်စ္လြင္ ဆုိတာကေတာ့ ထား၀ယ္ဆႏၵျပပြဲေတြ အတြင္း ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ဆက္ဆံေရး အဆင္မေျပျဖစ္ခဲ့သူလုိ႔ သိရပါတယ္။
ဒီလုိ ျငင္းလုိ႔ခုန္လုိ႔ ေကာင္းတုန္းမွာပဲ ေရွ႕မွာေျပာခဲ့တဲ့ မကဲ-ေက်ာက္အုိင္ ကေန ရေနာင္းကို ဆင္းၿပီး မဲေဆာက္နဲ႔
သီေဘာဘုိး စခန္းဆီ ေရာက္သြားတဲ့ ကုိတင္ေလးနဲ႔အဖြဲ႕ ေမာင္ေတာ္စခန္းဆီ ျပန္ ေရာက္လာၿပီး အေတြ႕အႀကံဳ ရွင္းလင္းပဲြ လုပ္ပါတယ္။ အဓိက ရွင္းျပသူေတြကေတာ့ ကိုတင္ေလး၊ ဦးဟန္လင္း (ေနာက္ပိုင္း စခန္းေကာ္မတီ၀င္ ျဖစ္လာသူ၊ နယူးေယာက္ ကုလသမဂၢရံုးအထိ လမ္းေလွ်ာက္ပဲြ လုပ္သူအျဖစ္ ထင္ရွားၿပီး ၂၀၀၈ မွာ ကြယ္လြန္) နဲ႔ ဦးစံေရႊေအာင္ (ေနာက္ပိုင္းမွာ က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔အတူ နယ္ေျမေကာ္မတီဖဲြ႕ဖို႔ မဲေဆာက္ဘက္ အသြားမွာ ျမဝတီဘက္ ျပန္ဝင္သြားတယ္ဆိုၿပီး သတင္းေပ်ာက္သြားသူ) တို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ကိုယ္စားလွယ္ တဦးျဖစ္တဲ့ ၿမိတ္ၿမိဳ႕က အဂၤလိပ္စာ ကၽြမ္းက်င္သူ ဦးေအာင္ခင္ကေတာ့ စခန္းကို ျပန္မလာဘဲ ဗဟုိမွာ စကားျပန္တာ၀န္နဲ႔ က်န္ေနခဲ့ပါတယ္။
သူတို႔ရွင္းျပတဲ့ အခ်က္အေပၚ က်ေနာ္နားလည္ သေလာက္ေတာ့ “ဗဟိုေကာ္မတီေတာ့ ဖဲြ႕လိုက္ၿပီ။ ငါတို႔စခန္းက တေယာက္မွမပါဘူး။ ေအာက္ေျခမရိွတဲ့ လူအမ်ားစု ဗဟိုမွာ အေရြးခံရတဲ့အတြက္ အလုပ္ျဖစ္မယ့္ ဗဟိုေကာ္မတီ မျဖစ္နိုင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ တကယ္အလုပ္ျဖစ္ႏုိင္တဲ့ KNU နယ္ေျမေရာက္ ေက်ာင္းသားေတြပါတဲ့ နယ္ေျမ ေကာ္မတီဖဲြ႕မယ္။
အဲဒီအတြက္ ကိုယ္စားလွယ္ ေရြးမယ္” ဆိုတာကုိ က်ေနာ္ မွတ္မိေနပါတယ္။
သူတို႔ ၃ ဦးကို ၾကည့္ရတာ ဗဟိုေကာ္မတီ အစည္းေဝးဆီ ထပ္သြားဖို႔ အေတာ္စိတ္ပ်က္ေနပံု ရၿပီး ကိုတင္ေလးနဲ႔ ဦးဟန္လင္းကေတာ့ ဗဟိုဘက္ကို လံုးဝ ျပန္မသြားေတာ့ဘူး၊ သူတို႔ကို ကုိယ္စားလွယ္အျဖစ္ ထပ္မေရြးပါနဲ႔လို႔
ေျပာင္ေျပာပါတယ္။ ပထမ အႀကိမ္ညီလာခံဆီ မင္းသမီးစခန္း ကိုယ္စားလွယ္ေတြအျဖစ္ တက္ခဲ့သူေတြကေတာ့ ထား၀ယ္က ကိုတင္ေလး၊ ပုေလာက ဦးဟန္လင္း၊ ၿမိတ္က ဦးေအာင္ခင္နဲ႔ ကံေဘာက္ဘက္က ဦးစံေရႊေအာင္တုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီလုိနဲ႔ နယ္ေျမေကာ္မတီအတြက္ ကုိယ္စားလွယ္သစ္ ၆ ဦးေရြးတဲ့အထဲ ပါ၀င္လာသူေတြကေတာ့ ထား၀ယ္အုပ္စုက ကုိေအာင္သန္း၀င္း (ေနာက္ပုိင္း မင္းသမီးစခန္း ဥကၠ႒၊ ကုိမုိးသီးဇြန္ဗဟုိရဲ႕ တြဲဘက္ အတြင္းေရးမႉး၊ အခု အေမရိကန္ ေရာက္ေန) နဲ႔ ကိုေက်ာ္ထင္ (ေနာက္ပုိင္း ဗဟုိစစ္ဦးစီးခ်ဳပ္ တာ၀န္ယူသူ။ အခုေနာ္ေ၀းမွာ ေရာက္ေန) ရန္ကုန္အုပ္စုက ကုိေက်ာ္ေက်ာ္ (ေနာက္ပုိင္း ဗဟုိအတြင္းေရးမႉး၊ အခု NDD၊ PDC အဖြဲ႕ေတြမွာ တာ၀န္ယူေနသူ) ေရျဖဴ – ကံေပါက္အုပ္စုက ဦးစံေရႊေအာင္ (က်ေနာ္တို႔နဲ႔ အတူ မဲေဆာက္က ဗုိလ္စုိးစုိး အိမ္မွာ တည္းေနစဥ္ ျမ၀တီဘက္ ျပန္၀င္သလုိလုိနဲ႔ ေပ်ာက္ဆုံး သြားသူ) ပုေလာ – ၿမိတ္အုပ္စုက ဦးေအာင္ခင္ (ေနာက္ပုိင္း ဗဟုိႏုိင္ငံျခားေရးဌာန အရာရွိျဖစ္လာသူ။ အဂၤလိပ္စာ
ကၽြမ္းလြန္းလို႔ Mr. Dictionary လုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔က ေခၚေ၀ၚသူ။ အခု ၾသစေတးလ်မွာလုိ႔ ယူဆရ) နဲ႔ ေလာင္းလုံအုပ္စုက ၀င္းထိန္ေခၚ က်ေနာ္ ထက္ေအာင္ေက်ာ္တုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ကေတာ့ တျခားလူ ၅ ဦးစလုံးဟာ က်ေနာ့္ထက္ ပုိအရည္အခ်င္းရွိသူေတြ ျဖစ္သလုိ အေရြးမခံရသူေတြထဲမွာလည္း က်ေနာ့္ထက္ အရည္အခ်င္း ပုိရွိသူေတြ အမ်ားႀကီး က်န္ေနႏုိင္ ေသးတယ္ ဆုိတာကို က်ေနာ္စဥ္းစားမိပါတယ္။
ဘာေၾကာင့္လဲ ဆုိေတာ့ ကုိယ္စားလွယ္ကုိ လူဦးေရနဲ႔အခ်ဳိးက် ခဲြတာမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ ထား၀ယ္က ၂ ဦး၊ ေရျဖဴက ၁ ဦး၊ ပုေလာနဲ႔ ၿမိတ္က ၁ ဦး။ ေလာင္းလုံက ၁ ဦး၊ ရန္ကုန္က ၁ ဦး ဆုိၿပီး ခဲြတန္းခ်ရာကေန ၁၀ ေယာက္ေတာင္မျပည့္တဲ့ ေလာင္းလုံ ၿမိဳ႕နယ္အတြက္ က်ေနာ္က ကိုယ္စားလွယ္ပါသြားၿပီး လူဦးေရ ၁၀၀ ေက်ာ္စီရွိတဲ့ ထား၀ယ္နဲ႔ေရျဖဴ အုပ္စုထဲက က်ေနာ့္ထက္
အရည္အခ်င္း ပုိရွိသူေတြ က်န္ေနခဲ့ ႏိုင္လို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္တခါ အဲဒီကာလ အေျခအေနအရ ဗဟုိထက္ စခန္းကုိ ပုိအေလးထားသူေတြ ဟာလည္း အေတာ္မ်ားေနဆဲ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဗဟုိအတြက္ တမင္အေရြးမခံဘဲ စခန္းမွာပဲ တမင္ခ်န္ေနခဲ့ သူေတြလည္း ရွိႏုိင္တာေၾကာင့္ ၾကားေခ်ာင္ၿပီး က်ေနာ္က ဗဟုိကုိ ပါသြားတာ ျဖစ္ႏုိင္တယ္လုိ႔ ျပန္စဥ္းစားေနမိိ ပါတယ္။
သူပုန္ေက်ာင္းသား တဦးရဲ႕ မာရသြန္ခရီး ၁
သူပုန္ေက်ာင္းသား တဦးရဲ႕ မာရသြန္ခရီး ၂
သူပုန္ေက်ာင္းသား တဦးရဲ႕ မာရသြန္ခရီး ၃
သူပုန္ေက်ာင္းသား တဦးရဲ႕ မာရသြန္ခရီး ၄
သူပုန္ေက်ာင္းသား တဦးရဲ႕ မာရသြန္ခရီး ၅
No comments:
Post a Comment