ဘာလို့ ျပည္ေတာ္ ျပန္မလာၾကတာလဲ

ေလာေလာဆယ္ ျပည္တြင္း​ နိုင္ငံေရး​ အသိုင္းအဝိုင္းမွာ ေမးေနၾကတဲ့ ေမးခြန္းတခုကေတာ့ သမၼတဦးသိန္းစိန္က ဖိတ္ေခၚေနတာေတာင္ ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာေတြ ဘာလို့ ျပန္မလာၾကေသးတာလဲ ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေမးခြန္းကို အေျဖေပးဖုိ့ ျပည္တြင္းနိုင္ငံေရးသမားေတြကလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳး အေျဖရွာေနၾကပါတယ္။

ဒီေမးခြန္းကို ေျဖဖို့အတြက္ ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာ ဘယ္ႏွမ်ိဳးေလာက္ ရွိသလဲဆိုတာ အရင္ ခဲြျခမ္းစိတ္ျဖာၾကည့္ဖို့ လိုပါတယ္။ အၾကမ္းဖ်ဉ္းအားျဖင့္ ေျပာရရင္ နိုင္ငံေရးသမားေတြ၊ အာဏာရအစိုးရ အဆက္ဆက္ကို လက္နက္ကိုင္ တိုက္ခိုက္ခဲ့သူေတြ၊ မီဒီယာသမားေတြ၊ စီးပြားေရးအရ ေရၾကည္ရာ ျမက္နုရာ ထြက္ခြာသြားၾကသူေတြ၊ ပညာနဲ့ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းမႈ​ ​ျပုေနသူေတြ၊ ဒုကၡသည္ေတြနဲ့ ျပစ္မႈတခုခုေၾကာင့္ တိမ္းေရွာင္ထြက္ေျပးေနရသူေတြရယ္လို့ ခဲြျခားနိုင္ပါတယ္။

သမၼတ ဦးသိန္းစိန္ရဲ့ ရည္ညႊန္းခ်က္ထဲမွာ အဓိက ပါသူေတြကေတာ့ နုိင္ငံေရးသမားေတြ ျဖစ္ပါတယ္။​ နုိင္ငံေရးအေၾကာင္း​ ကိစၥေၾကာင့္ ျပည္ပ ေရာက္ေနသူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလူေတြ ျပန္လာရင္ နိုင္ငံေရး လုပ္ခဲ့တာေတြအတြက္ အေရးယူ မခံရဘူးလို့ သမၼတ အၾကံေပးေတြ အပါအဝင္ အစိုးရတာဝန္ရွိသူေတြက ေျပာၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အျခားတဖက္ကို ၾကည့္လိုက္ရင္ အရင္ စစ္အစိုးရနဲ့ စစ္အစိုးရကို အေမြဆက္ခံတဲ့ ဦးသိန္းစိန္အစိုးရဟာ ျပည္တြင္းမွာ နိုင္ငံေရးအက်ဉ္းသား ရွိတယ္လို့ေတာင္ လံုးဝ အသိအမွတ္ျပုတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို့ အုပ္ခ်ုပ္ခဲ့စဉ္ကာလ တေလွ်ာက္လံုး နိုင္ငံေရးသမားေတြကို မတရားဖမ္းဆီး၊ အျခား ျပစ္မႈဆိုင္ရာ ပုဒ္မအမ်ိဳးမ်ိဳးတပ္ၿပီး အလြန္ရက္စက္တဲ့ ႏွစ္ရွည္ေထာင္ဒဏ္ေတြ ခ်မွတ္ထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေထာင္ခ်ၿပီးတာေတာင္ အားမရေသးဘဲ မိသားစုေဆြမ်ိဳးေတြနဲ့ ေဝတဲ့ နယ္ေဝးေထာင္ေတြဆီ ပို့တာ၊ သီးသန့္ထားတာ၊ ေလွ်ာ့ရက္မေပးတာ စသျဖင့္ ရက္စက္တဲ့ လုပ္ရပ္ေတြကို ဆက္ၿပီး လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ေနဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ နိုင္ငံေရးလုပ္ၿပီး ျပည္ပေရာက္ေနသူေတြ ျပန္လာရင္ အဲဒီအတြက္ေတာ့ ဖမ္းမွာ ဆီးမွာ ေထာင္ခ်မွာ မစိုးရိမ္ရပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူတို့ ဖမ္းခ်င္ၿပီဆိုရင္ေတာ့ နိုင္ငံေရး လုပ္လုပ္ မလုပ္လုပ္၊ ဖမ္းဆီးၿပီး ႏွစ္ရွည္ေထာင္ဒဏ္ ခ်ခံရမယ့္ အနၲရာယ္ အၿမဲရွိေနမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလို မလုပ္ပါဘူးလို့ ဘယ္သမၼတရဲ့ အၾကံေပးကမွ အာမခံေပးထားတာ မရွိေသးပါဘူး။ ဒီတခ်က္တည္းကို ၾကည့္ရင္ပဲ နိုင္ငံေရးသမားေတြ ျပန္လာဖို့ စိတ္ကူးမရွိတာ ျဖစ္နုိင္ပါတယ္။ ေနာက္ အျခား​ အေၾကာင္းအခ်က္ကို ၾကည့္လိုက္ရင္လည္း ျပည္တြင္းမွာ လက္ရွိ ရွိေနသူေတြေတာင္ နိုင္ငံေရးကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လုပ္နိုင္ၾကတာ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ နိုင္ငံေရးလုပ္ဖို့ နုိင္ငံေရးပါတီ ေထာင္ဖို့ ဆိုရင္ ဖဲြ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ ၂ဝဝ၈ ကို လက္ခံရမွာ ျဖစ္သလို တရားမွ်တမႈ လံုးဝ မရွိတဲ့ နုိင္ငံေရးပါတီ ဖဲြ႕စည္းခြင့္ ဥပေဒေတြ ေရြးေကာက္ပဲြေကာ္မရွင္ ဥပေဒေတြကို လိုက္နာရမွာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒါေတြကို လက္မခံနိုင္လို့ အန္အယ္လ္ဒီ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖဲြ႕ခ်ုပ္ေတာင္ ဒီေန့ထက္ထိ ပါတီ မွတ္ပံုမတင္နိုင္ေသးသလို နိုင္ငံေရးကိုလည္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လုပ္နိုင္တာ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ နိုင္ငံျခားကေန ျပန္ေရာက္လာမယ့္ နိုင္ငံေရးသမားေတြဟာလည္း ဒါေတြကို ရင္ဆိုင္ရမွာမို့ ေတာ္ရံုတန္ရံု ေတြးတတ္သူတိုင္း ျပန္လာခ်င္ၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူး။

ေနာက္တခုကေတာ့ အစိုးရကို လက္နက္ကိုင္ တိုက္ခိုက္ခဲ့ၿပီးမွ ျပည္ပနုိင္ငံေတြကို ေရာက္ရွိသြားသူေတြပါ။ နိုင္ငံေရးသမားေတြေတာင္ ျပန္လာဖို့ မေသခ်ာရင္ သူတို့ေတြအတြက္က်ေတာ့ ပိုဆိုးပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ တိုင္းျပည္မွာ အုပ္ခ်ုပ္သူ ေျပာင္းေသးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ စစ္ဗိုလ္ခ်ုပ္ေတြကပဲ သမၼတ၊ ဝန္ႀကီး၊ လႊတ္ေတာ္အႀကီးအကဲ၊ ျပည္နယ္ဝန္ႀကီးခ်ုပ္ စသျဖင့္ ေနရာအားလံုးကို ျဖန့္ၾကက္ ရယူထားဆဲ ျဖစ္တာေၾကာင့္ စစ္တပ္ကို လက္နက္ကိုင္ တိုက္ခိုက္ခဲ့သူေတြအတြက္ ဘာအာမခံခ်က္မွ မရွိတာ မဆန္းပါဘူး။

မီဒီယာသမားေတြကလည္း သူတို့ ျပန္လာဖို့ သင့္မသင့္ ျပည္တြင္းမီဒီယာသမားေတြရဲ့ အေျခအေနကို ၾကည့္ရံုနဲ့ သိနိုင္ပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီကိုသြားမယ္ ဆိုတဲ့ ဒီကေန့အခ်ိန္အထိ ျမန္မာနိုင္ငံမွာ ပုဂၢလိက အေနနဲ့ ရုပ္သံမီဒီယာ ထုတ္လုပ္ခြင့္၊ ထုတ္လႊင့္ခြင့္၊ ေရဒီယို ထုတ္လႊင့္ခြင့္၊ ေန့စဉ္သတင္းစာ ထုတ္ေဝခြင့္ စတာေတြ လံုးဝ မရွိေသးပါဘူး။ အပတ္စဉ္ ထုတ္ခြင့္ရထားတဲ့ သတင္းဂ်ာနယ္ေတြေတာင္ သတ္မွတ္ခ်က္အတိုင္း တင္ျပရ၊ ျဖုတ္ဆိုတာေတြျဖုတ္၊ ျဖတ္ဆိုတာေတြ ျဖတ္ၿပီးမွ ထုတ္ေဝခြင့္ရၾကတာပါ။ တႀကိမ္ခြင့္ျပုထားၿပီးသားကို ေနာက္တႀကိမ္ ထုတ္ခ်င္ရင္လည္း ျပန္ၿပီး တင္ျပရတာမ်ိဳး လုပ္ေနရတုန္းပါ။ ဒီဂ်ာနယ္ေဖာ္ျပခြင့္ေပးၿပီး ဟိုဂ်ာနယ္မွာ ပိတ္ပင္တဲ့ မ်က္ႏွာလိုက္တာမ်ိဳးလည္း ရွိေနတုန္းပါ။ ဒီတႀကိမ္ ခြင့္ျပုေပမယ့္ ဟိုတႀကိမ္ ပိတ္ပင္တာမ်ိဳးလည္း လုပ္ေနဆဲပါ။ ဒါတင္မက ျပင္ပမီဒီယာေတြကို သတင္းပို့လို့ဆိုၿပီး ႏွစ္ရွည္ေထာင္ခ်ထားသူေတြလည္း ေထာင္ေတြထဲမွာ ရွိေနဆဲပါ။ ဒါေတြေၾကာင့္လည္း မီဒီယာသမားေတြ အလုပ္ ျပန္လာလုပ္ဖို့ ဆိုတာလည္း မျဖစ္နုိင္ပါဘူး။

ေနာက္တမ်ိဳးကေတာ့ စီးပြားေရးအတြက္ ေရၾကည္ရာျမက္နုရာ ထြက္ခြာသြားၾကသူေတြပါ။ လက္ရွိ ျမန္မာနိုင္ငံမွာ ေဈးကြက္စီးပြားေရးစနစ္ကို က်င့္သံုးေနတာ အႏွစ္ ၂ဝ ေက်ာ္ၿပီျဖစ္ေပမယ့္ ေဈးကြက္စီးပြားေရးပံုစံ လံုးဝ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ အမိန့္ေပးစီးပြားေရးစနစ္ေအာက္မွာ အရင္စစ္အာဏာပိုင္ ဒါမွမဟုတ္ လက္ရွိ အစိုးရထိပ္ပိုင္း ေခါင္းေဆာင္ အသိုင္းအဝိုင္းနဲ့ အခြင့္ထူးခံေတြေလာက္သာ အဆင္ေျပေနၾကတဲ့ စီးပြားေရးစနစ္ပါ။ ပြင့္လင္းျမင္သာမႈလည္းမရွိ စစ္မွန္တဲ့ ၿပိုင္ဆိုင္မႈလည္းမရွိတဲ့ စနစ္ပါ။ စီးပြားေရးဆိုင္ရာ ဥပေဒေတြကလည္း ဘာမွ ခိုင္ခိုင္မာမာ ရွိေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ျပည္ပေရာက္ေနတဲ့ စီးပြားေရးသမားေတြ ျပည္တြင္းျပန္လာၿပီး စီးပြားရွာဖို့ ဆိုတာဟာ သိပ္ၿပီးျဖစ္နိုင္တဲ့ အေျခအေန ရွိမေနပါဘူး။

ေနာက္တမ်ိဳးက နိုင္ငံျခားမွာ ပညာရွင္ေတြအျဖစ္ ရပ္တည္ လုပ္ကိုင္ေနသူေတြပါ။ ဒီလိုလူေတြအတြက္လည္း ျမန္မာျပည္ ျပန္လာရင္ ဘာလုပ္နိုင္မွာလဲလို့ ေမးခြန္းထုတ္စရာ ျဖစ္ပါတယ္။ ပညာရွင္ေတြကို ေနရာေပးေလ့ မရွိတဲ့၊ ဒီေန့အထိလည္း တန္ဖိုးမထားေသးတဲ့ ျမန္မာျပည္ကို နုိင္ငံတကာအဆင့္ အဲဒီပညာရွင္ေတြ ျပန္လာဖို့ ဆိုတာကလည္း ေဝးေနဦးမယ္ ျဖစ္ပါတယ္။

ေနာက္ထပ္ အေရးႀကီးတာတခုက ဒုကၡသည္ေတြ ျပန္လာနုိင္ေရးပါ။ သမၼတ ဦးသိန္းစိန္ကသာ တကယ္ ​ေစတနာ​ ရွိမယ္ဆိုရင္ အျခားျပည္ပေရာက္ ျမန္မာေတြ ျပန္လာမျပန္လာ ဆိုတာထက္ ဒုကၡသည္ေတြ ေနရပ္ျပန္လာေရး စနစ္တက် စီစဉ္ေပးသင့္ပါတယ္။ ဒီလို ျဖစ္လာဖို့အတြက္ နယ္စပ္တုိင္းရင္းသားေဒသေတြမွာ အတိုက္အခိုက္ေတြ ရပ္စဲေပးဖို့ လိုပါတယ္။ တိုင္းရင္းသား ဒုကၡသည္ေတြ သူတို့ ရပ္ရြာျပန္လာၿပီး ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း လုပ္ကိုင္စားေသာက္နိုင္ဖို့အတြက္ သူတို့ေတြကိုယ္တိုင္ စိတ္ခ်ယံုၾကည္ေလာက္တဲ့ ေစာင့္ၾကည့္စနစ္ေတြ ထားခြင့္ျပုသင့္ပါတယ္။ ဒီလို ျပည့္ျပည့္စံုစံု စီစဉ္ေပးရင္ သန္းနဲ့ခ်ီရွိတဲ့ တိုင္းရင္းသား ဒုကၡသည္ေတြ ျပည္ေတာ္ျပန္လာၾကမွာပါ။

ဒီအတြက္ သမၼတ ဦးသိန္းစိန္ဟာ ျပည္ေတာ္ျပန္လာၾကပါ ဆိုၿပီး စကားတခြန္းေလာက္ပဲ ေျပာရံုနဲ့ မၿပီးပါဘူး။ ကိုယ့္တိုင္းသူျပည္သားေတြ စိတ္ခ်လက္ခ် ျပန္လာနုိင္ေအာင္ ျပည္တြင္းမွာ နမူနာေကာင္းေတြ အရင္ျပရပါမယ္။ ျပည္ပက လူေတြ ျပန္လာနိုင္ဖို့ လံုေလာက္တဲ့ ဥပေဒ အကာအကြယ္ေတြ ေပးရပါမယ္။ ဒုကၡသည္လိုမ်ိဳးေတြ ျပန္လာနိုင္ဖို့ နိုင္ငံတကာ အသိုင္းအဝိုင္းနဲ့ ပူးေပါင္းၿပီး ေကာင္းမြန္တဲ့ အစီအမံေတြ ခ်မွတ္လုပ္ေဆာင္ေပးရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း တင္ျပလိုက္ရပါတယ္။