ၿငိမ္းခ်မ္းပါေစ ကခ်င္ေျမ

 ကခ်င္ဒုကၡသည္ စခန္းမ်ားအတြင္း သမၼတရံုး ဝန္ႀကီးႏွင့္ ကုလသမဂၢ အထူးကိုယ္စားလွယ္ မစၥတာ ဗီေဂ်နမ္ဗီးယားတုိ႔ ၾကည့္ရႈ အားေပးေနစဥ္ (ဓာတ္ပံု – ေမခ / ဧရာဝတီ)


“ျမစ္ႀကီးနားမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လက္မွတ္ထိုးလိုက္ၿပီ”

အင္တာနက္ သတင္းဖတ္ေနေသာ သမီးႀကီးက လွမ္းေျပာျခင္းျဖစ္၏။
“ဟုတ္လား”
တခြန္းပဲေျပာၿပီး က်မဆိုဖာေပၚ ပစ္လွဲလိုက္သည္။ ရင္ေတြ တလွပ္လွပ္တုန္ေန၏။ မွိတ္ထားေသာ မ်က္စိထဲမွာ ႐ုပ္ပံုေတြ ေျပးေန၏။
အိပ္မက္လား၊ တကယ္ပဲလား၊ ဘာေတြ သေဘာတူလိုက္တာလဲ၊ အားလံုး ၿငိမ္းခ်မ္းသြားတာလား၊ ဘာေတြ က်န္ေသးလဲ။ သေဘာတူညီခ်က္မ်ား အတိအက် မသိရေသးသျဖင့္ စိတ္က မယံုရဲ ယံုရဲျဖစ္ေနေလသည္။ ရင္ပူေနဆဲ ျဖစ္သည္။
ကခ်င္ျပည္နယ္ဆိုသည္မွာ က်မဇာတိ။

ေရႊကူေမႏွင္းသည္ ဝတၳဳတို၊ ဝတၳဳရွည္၊ ေဆာင္းပါး၊ ဘာသာျပန္ စသည့္ စာေပလက္ရာ မ်ိဳးစံုကို ဂ်ာနယ္၊ မဂၢဇင္းမ်ားတြင္ ေရးသားေနသူ ျဖစ္ၿပီး လံုးခ်င္း စာအုပ္ မ်ားစြာကိုလည္း ေရးသား ထုတ္ေဝေနသည့္ စာေရးဆရာမ တဦးျဖစ္သည္။

က်မသည္ ေရႊကူသူ ဆိုျခင္းထက္ ကခ်င္ျပည္နယ္သူ အျဖစ္ ဂုဏ္ယူေလ့ရွိခဲ့သည္။ လူမွန္းသိတတ္ ကတည္းက ကခ်င္လူမ်ိဳး ေတာထဲ ႀကီးျပင္းခဲ့ရသူပဲ။ အေဖက ဗမာစစ္စစ္၊ ေတာင္တြင္းႀကီးသား။ အေမက မိုးေကာင္းမိုးညႇင္း ရွမ္း။ (ရွမ္းနီ၊ ေျမျပန္႔ရွမ္း ဟုလည္း ေခၚသည္) တကယ္ဆို က်မသည္ ဗမာတ၀က္၊ ရွမ္းတ၀က္ေသြး ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ ကခ်င္ ျပည္နယ္သူ ျဖစ္ရျခင္းကို ေက်နပ္သည္။
က်မတို႔ ကခ်င္ျပည္နယ္သည္ ပကတိ ေအးခ်မ္းေသာေျမပါ။
ျမန္မာႏိုင္ငံ လြတ္လပ္ေရးရၿပီး ေအာက္ျပည္ေအာက္႐ြာမွာ ကြန္ျမဴနစ္ေတြ သူပုန္ထသည္။ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚမွာ ကရင္သူပုန္ ထသည္။ က်မတို႔ျပည္နယ္ကား ေရခဲႏွင္းေဆာင္း၊ ေအးခ်မ္းၿငိမ္သက္လွ၏။
ညဘက္ လသာသာမွာ လား၀န္တင္မ်ားႏွင့္ ခရီးႏွင္ႏိုင္ၾကသည္။ ကခ်င္အိမ္ေတြ၊ ကခ်င္ျပည္နယ္က ရွမ္းအိမ္ေတြမွာ တံခါးမရွိ။ ႐ြာတိုင္းလိုလို တံခါးတပ္ရေကာင္းမွန္း မပူပန္ၾက။ ေျပာရလွ်င္ က်မတို႔ျပည္နယ္မွာ သူခိုး ဓားျပမရွိ။
မွတ္မွတ္ရရ … ၁၉၆၀ ျပည့္ႏွစ္။ က်မ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာ ပညာသင္ေနဆဲ။ KIA ဆိုေသာ ေ၀ါဟာရ စၿပီးၾကားရသည္။ Kachin Independent Army တဲ့။ ကခ်င္ လြတ္လပ္ေရး တပ္မေတာ္။
ဘာျဖစ္တာတဲ့လဲ။
က်မက သစ္လြင္ေက်ာင္းသူမို႔ သိပ္နားမလည္ပါ။ ေက်ာင္းသားႀကီးမ်ားက ရွင္းျပၾကသည္။ ဖဆပလ အာဏာရပါတီ၏ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးႏုက ပါလီမန္မွာ “ဗုဒၶဘာသာကို ႏိုင္ငံေတာ္ဘာသာအျဖစ္ ျပဌာန္းရန္” အဆို တင္သြင္းသတဲ့။ က်မ သိသေလာက္ ဦးႏုသည္ ကြန္ျမဴနစ္ ဆန္႔က်င္ေရးသမားျဖစ္၏။ က်မတို႔ ၇ တန္းမွာ ဦးႏုေရးေသာ “လူထုေအာင္သံ” ျပဇာတ္ကို အလြတ္နီးပါး က်က္ခဲ့ရ၏။ က်မတို႔က စင္တင္ျပဇာတ္ပင္ ကခဲ့ၾကေသးသည္။ ေနာက္ေတာ့ ကမာၻဧ ဘုရား၊ လိုဏ္ဂူေတာ္ႀကီး၊ ဆ႒သဂၤါယနာတင္ … စေသာ အလုပ္ေတြျဖင့္ ဦးႏုသည္ သာသနာျပဳ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးျဖစ္လာသည္။ ယခုေတာ့ သာသနာျပဳလြန္ၿပီး ႏိုင္ငံေတာ္ဘာသာဟု စိတ္ကူးႁမြက္ဆိုလိုက္ေလရာ … အားလံုးနီးပါး ခရစ္ယာန္ဘာသာ၀င္ ျဖစ္ေသာ ကခ်င္လူထုက ပုန္ကန္ၾကေတာ့၏။ ထို႔ေၾကာင့္ KIA ေပၚလာတာ ဦးႏုေၾကာင့္ … ဟု က်မတို႔ နားလည္ခဲ့ရသည္။
ေနာက္ပိုင္း ႐ႈပ္ေထြးလာေသာ လူမ်ိဳးေရး၊ စီးပြားေရး၊ ႏိုင္ငံေရးေတြ အားလံုးမသိပါ။ စတင္လိုက္တာက ဘာသာေရးပဲ။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တထိတ္ထိတ္၊ တလန္႔လန္႔ ေနခဲ့ၾကရသည္။ မသြားရဲ၊ မေျပာရဲသည့္ ဘ၀။
ေနာက္ေတာ့ လက္နက္ႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လဲသည္ဟု ၾကားရသည္။ ၁၀ ႏွစ္အတြင္း ကခ်င္ျပည္နယ္က သစ္ေတာ၊ ၀ါးေတာ၊ ႀကိမ္ေတာ၊ ေတာမွန္သမွ် ေျပာင္သလင္းခါသြားသည္။ ေက်ာက္စိမ္းတြင္းက တႏိုင္တပိုင္ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ စက္ ယႏၲယား ႀကီးမ်ား မင္းမူကာ ေတာင္ေတြ ေရြ႕လ်ားကြယ္ေပ်ာက္၊ လူမ်ိဳးလည္းေပ်ာက္မတတ္။ ေရာဂါႏွင့္ ေသၾက။ ေလာဘႏွင့္ ေသၾက။ လူမႈေရး ဘ၀ေတြ ပ်က္ခဲ့ရၿပီ။ ကၽြန္းေတာေတြ ႀကံေတာျဖစ္သြားခဲ့ၿပီ။
၁၇ ႏွစ္ဟု ဆိုၾက၏။ အဲသည္ေနာက္ ပစ္ၾကခတ္ၾကျပန္သည္။
ဗန္းေမာ္ – လြယ္ဂ်ယ္ – နမ့္ခမ္း – စိန္လံု၊ ကားလမ္းအားလံုး အေျမာက္သံ မစဲေတာ့ၿပီ။ ကခ်င္ရြာ၊ ရွမ္းရြာ အမ်ားစု ထြက္ေျပး ၾကရသည္။ ဒုကၡသည္ စခန္းေတြေပၚလာသည္။ ဘယ္သူမွ ၀၀ မေကၽြးႏိုင္။ မ်က္ရည္မ်ား …။
သည္ကာလအတြင္း က်မဇာတိသို႔ ႏွစ္ႀကိမ္ေရာက္ပါ၏။ စာၾကည့္တိုက္သို႔ စာအုပ္လွဴရင္း၊ စာေပ ေဟာေျပာပြဲလုပ္ရန္ ျဖစ္သည္။ စာအုပ္ေတာ့ လွဴခြင့္ရ၏။ ေဟာေျပာပြဲ လုပ္၍မျဖစ္ႏိုင္။ အဓိက အခက္အခဲက အေျမာက္သံေတြ ၾကားေနရျခင္း။ လူစုလူေ၀းလုပ္၍ မျဖစ္။
ၿမိဳ႕ထဲမွာပင္ ဗံုးလာခြဲေနသည္။ ရဲက လံုၿခံဳေရးမေပးႏိုင္။ တျခားၿမိဳ႕မ်ားမွာ ပရိသတ္ေထာင္ေသာင္းႏွင့္ လွ်ပ္စစ္မီး တထိန္ထိန္ႏွင့္ ေဟာေျပာရတိုင္း မေဟာရေသးေသာ က်မဇာတိေျမအတြက္ က်မေၾကကြဲ၍ မဆံုးခဲ့။
သတင္း အခ်က္အလက္ေတြကို အမ်ိဳးမ်ိဳးရပါ၏။ တခ်ိဳ႕ အမည္မေဖာ္ရဲၾကေပ။ အသတ္ခံရမွာ ေၾကာက္သည္။
တခ်ိဳ႕က လိုအပ္လွ်င္ အမည္ေဖာ္ပါမည္ဟု ဆိုသည္။
မေန႔ကပင္ ဦး၀ိစာရလမ္းရွိ “ျမန္မာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစင္တာ” သို႔ က်မသြားခဲ့ေသးသည္။ က်မကား တာ၀န္ေပးမွ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး စကား၀င္ေျပာမည္ဟု သေဘာမထားႏိုင္ပါ။ ျမန္မာျပည္သားမွန္လွ်င္ ျမန္မာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို တတ္ႏိုင္သည့္ ေနရာက ပါရမွာေပါ့။
ခုေတာ့ … တပိုင္းတစ ေအာင္ျမင္ၿပီ။
အတိအက်အခ်က္ေတြ မသိရေသး။ သည္ေန႔ ဇြန္လ ၁ ရက္ပါ။ မည္သည့္ အခ်က္ေတြပဲ ျဖစ္ျဖစ္။ အေရးအႀကီးဆံုး ျဖစ္ေသာ “စစ္ပြဲ” နားဖို႔ပါလွ်င္ ၀မ္းသာပါမည္။
ၿခံဳခိုစစ္ပြဲ၊ ရင္ဆိုင္စစ္ပြဲ၊ မိုင္းစစ္ပြဲ၊ အေ၀းပစ္ လက္နက္ႀကီးသံုး စစ္ပြဲ၊ ေလေၾကာင္းစစ္ပြဲ၊ လူမ်ိဳးေရး စစ္ပြဲ။
သည္လိုလူထု ဒုကၡေရာက္မည့္ စစ္ပြဲေတြ ရပ္ေစခ်င္ပါၿပီ။
ႏိုင္ငံေရး …
စီးပြားေရး …
ေစ့စပ္၍ လုပ္လွ်င္ရပါသည္။ ညိႇႏိႈင္းခြဲေ၀၍ ရႏိုင္ေကာင္းပါသည္။
ေလာေလာဆယ္ မွာရြာသားေတြ ရြာျပန္ႏိုင္ၾကပါေစ။ လယ္သမားေတြ လယ္ျပန္လုပ္ႏိုင္ၾကပါေစ။ ေက်ာင္းသားေတြ ေက်ာင္းျပန္ တက္ႏိုင္ၾကပါေစ။ မိန္းမေတြ သူတို႔ခင္ပြန္းေတြႏွင့္ ျပန္၍ အတူေနႏိုင္ၾကပါေစ။ ခရီးသည္ေတြ စိတ္ေအး လက္ေအး ခရီးသြားႏိုင္ၾကပါေစ။
က်မတို႔လည္း … က်မတို႔ သံေယာဇဥ္ႀကီးေသာ ျပည္နယ္သားမ်ားအတြက္ လူမႈေရး၊ စာေပေရး၊ ဘ၀ဖြံ႔ၿဖိဳးေရး၊ အေရးကိစၥ မွန္သမွ် အေၾကာင္း ကြင္းလံုးျပည့္ စာေပေဟာေျပာပြဲေတြ လုပ္ခ်င္လွပါၿပီ။
အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါသည္။     ။
Cr=>>